Η ανταμοιβή της δυστυχίας

Η δυστυχία έχει να σου προσφέρει πολλά πράγματα που η ευτυχία δεν τα έχει. Μάλιστα, η ευτυχία σού αφαιρεί πολλά πράγματα. Η ευτυχία παίρνει όλα όσα είχες ποτέ, όλα όσα υπήρξες ποτέ, η ευτυχία σε καταστρέφει.

Η δυστυχία θρέφει το εγώ σου, ενώ η ευτυχία είναι κατά βάση μια κατάσταση απουσίας του εγώ. Αυτό είναι το πρόβλημα, η βάση του προβλήματος.

Γι΄αυτό και δυσκολεύονται πάρα πολύ οι άνθρωποι να είναι ευτυχισμένοι.

Γι΄αυτό ακριβώς αναγκάζονται να ζουν μέσα στη δυστυχία εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. . . έχουν αποφασίσει να ζουν μέσα στη δυστυχία. Σου προσφέρει ένα πολύ αποκρυσταλλωμένο εγώ. Όταν είσαι δυστυχισμένος, υπάρχεις. Όταν είσαι ευτυχισμένος, δεν υπάρχεις. Με τη δυστυχία έρχεται η αποκρυστάλλωση, με την ευτυχία, διαχέεσαι.

Αν το καταλάβεις αυτό, τότε τα πράγματα θα γίνουν ξεκάθαρα. Η δυστυχία σε κάνει κάτι το ιδιαίτερο. Η ευτυχία αποτελεί γενικό φαινόμενο, δεν έχει τίποτε το ιδιαίτερο. Τα δέντρα είναι ευτυχισμένα και τα ζώα είναι ευτυχισμένα και τα πουλιά είναι ευτυχισμένα. Ολόκληρη η ύπαρξη είναι ευτυχισμένη, με εξαίρεση τον άνθρωπο. Όντας δυστυχισμένος, ο άνθρωπος γίνεται κάτι το πολύ ιδιαίτερο, το εξαιρετικό.

Η δυστυχία σε κάνει ικανό να τραβάς την προσοχή των ανθρώπων. Όποτε είσαι δυστυχισμένος, σε προσέχουν, σε συμπονούν, σε αγαπούν. Αρχίζουν να σε φροντίζουν οι πάντες. Ποιος να θέλει να βλάψει ένα δυστυχισμένο άνθρωπο; Ποιος να ζηλέψει ένα δυστυχισμένο άνθρωπο; Ποιος να είναι ανταγωνιστικός απέναντι σε έναν δυστυχισμένο άνθρωπο; Θα ήταν μεγάλη αυτή η κακία.

Το δυστυχισμένο άνθρωπο τον φροντίζουν, τον αγαπούν, τον προσέχουν. Υπάρχει μεγάλη επένδυση στη δυστυχία. Αν δεν είναι δυστυχισμένη η σύζυγος, ο σύζυγος τείνει να την ξεχνάει. Αν είναι δυστυχισμένη, ο σύζυγος δεν έχει τα περιθώρια να την παραμελεί. Αν είναι δυστυχισμένος ο σύζυγος, όλη η οικογένεια, η σύζυγος, τα παιδιά, βρίσκονται γύρω του, ανησυχούν για κείνον, δίνει μεγάλη παρηγοριά αυτό. Αισθάνεται κανείς ότι δεν είναι μόνος του, ότι έχει οικογένεια, φίλους.

Όταν είσαι άρρωστος, θλιμμένος, δυστυχισμένος, έρχονται να σε επισκεφτούν οι φίλοι, να σε παρηγορήσουν. Όταν είσαι ευτυχισμένος, οι ίδιοι φίλοι αρχίζουν να σε ζηλεύουν. Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, θα δεις ότι έχει στραφεί εναντίον σου ολόκληρος ο κόσμος.

Κανείς δεν συμπαθεί τον ευτυχισμένο άνθρωπο, διότι ο ευτυχισμένος άνθρωπος πληγώνει το εγώ των άλλων.

Οι άλλοι αρχίζουν να αισθάνονται, ΄΄Ώστε έγινες εσύ ευτυχισμένος κι εμείς έρπουμε ακόμη μέσα στο σκοτάδι, τη δυστυχία, τη κόλαση. Πώς τολμάς να είσαι ευτυχισμένος όταν όλοι εμείς είμαστε τόσο δυστυχισμένοι!΄΄

Φυσικά, ο κόσμος αποτελείται από δυστυχισμένους ανθρώπους και κανείς δεν έχει θάρρος αρκετό ώστε να επιτρέψει στον κόσμο όλο να στραφεί εναντίον του, είναι υπερβολικά επικίνδυνο, ριψοκίνδυνο, αυτό. Καλύτερα να μείνεις κολλημένος στη δυστυχία, σε κρατάει μέρος του πλήθους αυτό. Αν είσαι ευτυχισμένος, είσαι άτομο, αν είσαι δυστυχισμένος, είσαι μέρος του πλήθους, των ινδουιστών, μωαμεθανών, χριστιανών, Ινδών, Αράβων, Γιαπωνέζων.

Ευτυχισμένος; Ξέρεις τι είναι η ευτυχία; Είναι ινδουιστική, χριστιανική, μωαμεθανική;

Η ευτυχία είναι απλώς ευτυχία. Μεταφέρεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Δεν είσαι πια μέρος του κόσμου που έχει δημιουργήσει ο ανθρώπινος νους, δεν είσαι πια μέρος του παρελθόντος, της άσχημης ιστορίας. Δεν είσαι πια καθόλου μέρος του χρόνου. Όταν είσαι πραγματικά ευτυχισμένος, μακάριος, ο χρόνος εξαφανίζεται, ο χώρος εξαφανίζεται.

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έχει πει ότι στο παρελθόν οι επιστήμονες νόμιζαν ότι υπάρχουν δυο πραγματικότητες: ο χώρος και ο χρόνος. Είπε όμως εκείνος ότι οι δυο αυτές πραγματικότητες δεν είναι δυο, είναι οι δυο όψεις της ίδιας, της μιας πραγματικότητας. Επινόησε λοιπόν τη λέξη χωροχρόνος, μια μόνο λέξη. Ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο από την τέταρτη διάσταση του χώρου.

Ο Αϊνστάιν δεν ήταν μύστης, διαφορετικά θα είχε εισάγει και την τρίτη πραγματικότητα επίσης -την υπερβατική, ούτε του χώρου ούτε του χρόνου.
Υπάρχει κι εκείνη, την ονομάζω παρατηρητή. Κι όταν υπάρχουν αυτά τα τρία, έχεις τότε την όλη τριάδα. Έχεις την όλη έννοια των τριών όψεων της θεϊκότητας. Έχεις τότε και τις τέσσερις διαστάσεις. Η πραγματικότητα είναι τετραδιάστατη: τρεις διαστάσεις τού χώρου και την τέταρτη διάσταση του χρόνου.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, που δεν μπορείς να το ονομάσεις πέμπτη διάσταση, γιατί δεν είναι πράγματι η πέμπτη, είναι το όλον, το υπερβατικό.

Δεν είναι κάτι το κοινωνικό, δεν είναι παραδοσιακό, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον ανθρώπινο νου.

Όταν είσαι ευδαίμων, αρχίζεις να εισέρχεσαι στο υπερβατικό.