Γιατι είναι τόσο δύσκολο να αγαπήσω τον εαυτό μου...

Κάθε παιδί γεννιέται ,έχοντας τρομερή αγάπη για τον εαυτό του.

 Η κοινωνία όμως καταστρέφει αυτή την αγάπη. Η θρησκεία καταστρέφει αυτή την αγάπη , επειδή , αν το παιδί εξακολουθήσει να μεγαλώνει  αγαπώντας τον εαυτό του, τότε ποιός πρόκειται  να αγαπάει τον Ιησού, ποιος πρόκειται να αγαπάει τον πρόεδρο, ποιος πρόκειται να αγαπάει τους γονείς του;

Η  αγάπη του παιδιού για τον εαυτό του πρέπει να καταστραφεί . Πρέπει να ανατραφεί με τέτοιον τρόπο, ώστε η αγάπη του να κατευθύνεται πάντοτε κάπου έξω από τον εαυτό του.

Αυτό κάνει τον άνθρωπο πολύ φτωχό, επειδή όταν αγαπάς κάποιον έξω από τον εαυτό σου, είτε είναι ο Θεός, είτε ο παπάς, ο πατέρας σου,  ο/η σύζυγος ,τα παιδιά σου, όποιο κι αν είναι το αντικείμενο της αγάπης σου , σε κάνει να εξαρτάσαι από αυτό το αντικείμενο. Γίνεσαι δευτερεύων στα ίδια σου τα μάτια, γίνεσαι ζητιάνος. 

Γεννήθηκες αυτοκράτορας, απόλυτα ικανοποιημένος με τον εαυτό σου. Ο πατέρας σου όμως σε θέλει να αγαπάς εκείνον, η μητέρα σου επίσης, ο κάθε ένας γύρω σου θέλει να γίνει αντικείμενο της αγάπης σου. Κανένας δεν ασχολείται με ότι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να αγαπήσει τον ίδιο τον εαυτό του δεν μπορεί να αγαπήσει ούτε κανέναν άλλον.

Έτσι , δημιουργείται μια πολύ τρελή κοινωνία, όπου ο κάθε ένας προσπαθεί να αγαπήσει κάποιον άλλον και κανείς δεν έχει τίποτε να δώσει. Και ούτε ο άλλος έχει τίποτε να δώσει.  Γιατί οι εραστές συνέχεια τσακώνονται, προσβάλλουν ο ένας τον άλλον; Για τον απλό λόγο ότι δεν παίρνουν αυτό που φαντάζονταν πως θα έπαιρναν. Και οι δύο είναι ζητιάνοι, και οι δυο είναι άδειοι.

Σε  ένα παιδί που έχει ανατραφεί σωστά θα επιτρέπεται να μεγαλώνει αγαπώντας τον εαυτό του , ώστε να γεμίσει με τόση αγάπη, που γίνεται απαραίτητο να τη μοιραστεί. Είναι τόσο φορτωμένο με αγάπη , που θέλει κάποιον να τη μοιραστεί. Και τότε η αγάπη δεν σε κάνει ποτέ να εξαρτάσαι από τον άλλον. Εσύ είσαι ο δότης. Ο δότης δεν είναι ποτέ ζητιάνος. Και ο άλλος είναι επίσης δότης.  Και όταν συναντιούνται δυο αυτοκράτορες ,δύο άνθρωποι που είναι κύριοι της καρδιάς τους, υπάρχει τρομερή χαρά. Κανένας δεν εξαρτάται από κανέναν. 

Ο κάθε ένας είναι ανεξάρτητος και ατομικός, έχει ρίζες που πηγαίνουν βαθιά μέσα στο είναι του, από όπου ο χυμός που ονομάζεται αγάπη, έρχεται στην επιφάνεια και ανθίζει σε χιλιάδες τριαντάφυλλα. Αυτός ο τύπος ανθρώπου δεν είναι εφικτός μέχρι τώρα και σ΄αυτό φταίνε οι προφήτες σου, οι μεσσίες σου, οι ενσαρκώσεις των θεών σου και όλα τα είδη ηλιθίων. Σε έχουν καταστρέψει για την δική τους δόξα, για το δικό τους εγώ. Σε έχουν καταρρακώσει, σε έχουν τσακίσει, σε έχουν συνθλίψει εντελώς. 

Μπορείς να δεις τη λογική . Είτε ο μεσσίας, ο σωτήρας ,γίνεται το αντικείμενο της αγάπης σου-κι εσύ γίνεσαι απλώς μια σκιά που τον ακολουθεί τυφλά –είτε , αν είσαι απόλυτα ικανοποιημένος και ξεχειλίζεις από αγάπη και ανθίζεις σε χιλιάδες τριαντάφυλλα, τότε ποιος σκοτίζεται για τη σωτηρία του; Έχεις ήδη σωθεί. 

Ποιος σκοτίζεται για τον παράδεισο; Βρίσκεται ήδη μέσα σου. Ο παπάς δεν έχει λόγο ύπαρξης αν μάθεις πώς να αγαπάς τον εαυτό σου . Ο πολιτικός δεν θα έχει οπαδούς. Όλα τα επενδυμένα συμφέροντα της κοινωνίας θα κηρύξουν πτώχευση . Ευδοκιμούν με την ανεπαίσθητη ψυχολογική εκμετάλλευσή σου.

 

Το να μάθεις όμως να αγαπάς τον εαυτό σου δεν είναι δύσκολο , είναι κάτι φυσικό. Αν είσαι σε θέση να κάνεις κάτι που είναι αφύσικο, να αγαπάς τους άλλους χωρίς να αγαπάς τον εαυτό σου , τότε το να κάνεις το φυσικό είναι κάτι πάρα πολύ απλό. Έχεις κάνει το σχεδόν ανέφικτο. Είναι απλώς ζήτημα κατανόησης , ότι «αν δεν αγαπώ τον εαυτό μου, θα χάσω το νόημα της ζωής. Ποτέ δεν θα μεγαλώσω, απλώς θα γεράσω. Δεν θα είμαι αληθινός άνθρωπος, άτομο, με αξιοπρέπεια και ακεραιότητα ».Και επιπλέον αν δεν μπορείς να αγαπήσεις τον εαυτό σου, είναι αδύνατον να αγαπήσεις κάποιον άλλον.

Τόσα πολλά ψυχολογικά προβλήματα έχουν εμφανιστεί, επειδή έχεις απομακρυνθεί από τον εαυτό σου . Είσαι ΄ανάξιος΄ , δεν είσαι αυτό που θα έπρεπε να είσαι, οι πράξεις σου πρέπει να διορθωθούν, πρέπει να διαμορφώσεις μια συγκεκριμένη προσωπικότητα. Έχεις αποδεχτεί την ιδέα πως αν δεν ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες, θρησκευτικά δόγματα, πολιτικές ιδεολογίες, δεν έχεις καμία αξία.

 Όταν γεννήθηκες δεν γεννήθηκες με κάποιο δόγμα, με κάποια ιδεολογία ή πιστεύω . Δεν έφερες μαζί σου κανένα ιερό βιβλίο. Ήρθες απόλυτα αθώος. Η αθωότητά σου όμως γίνεται ο μεγαλύτερος μπελάς σου, επειδή όλοι γύρω σου είναι λύκοι – κρυμμένοι μέσα στους πολιτικούς, στους παπάδες, στους γονείς, στους δασκάλους. Όλοι πηδάνε πάνω στην αθωότητα σου. Αρχίζουν να γράφουν πράγματα πάνω σου, που αργότερα θα πιστέψεις πως είναι η κληρονομιά σου. Αυτοί έχουν καταστρέψει την κληρονομιά σου. Τώρα μπορούν να σε υποδουλώσουν, να σε κάνουν ό,τι θέλουν. 

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να πέσει σε χειρότερη κατάσταση.  Έχει πέσει όμως. Έχει ξεχάσει το γέλιο με το οποίο γεννήθηκε. Έχει χάσει τον τρόπο να είναι υγιής, ολόκληρος.

 Η πόρτα ανοίγει αυτήν ακριβώς τη στιγμή, πάντοτε εδώ και τώρα , εκεί όπου συναντιέται συνεχώς η ζωή με το θάνατο. Εσύ έχεις επιλέξει τη δυστυχία- επειδή αυτό ήταν το συμφέρον των δυνατών – κι έχεις ξεχάσει πως η ζωή περνάει , καθώς εσύ πνίγεσαι μέσα στη στεναχώρια.

 Κάποτε, ένας μαθητής ρώτησε τον Κομφούκιο πώς να είναι απόλυτα ευτυχισμένος. Ο Κομφούκιος είπε: «Είναι παράξενη η ερώτησή σου. Αυτά τα πράγματα είναι φυσικά. Κανένα τριαντάφυλλο δεν ρωτάει πώς να είναι τριαντάφυλλο ». Σε ό,τι αφορά την δυστυχία και την θλίψη, θα έχεις αρκετό καιρό στον τάφο σου. Τότε μπορείς να είσαι δυστυχισμένος , αν αυτό ευχαριστεί την καρδιά σου.

 Όσο όμως είσαι ζωντανός, να είσαι ολοκληρωτικά ζωντανός. Από αυτή την ένταση θα προκύψει η ευτυχία. Και ο ευτυχισμένος άνθρωπος ασφαλώς μαθαίνει να χορεύει. Θέλω ολόκληρη την ανθρωπότητα να είναι ευτυχισμένη, και να χορεύει και να τραγουδάει. Τότε αυτός ο πλανήτης γίνεται ώριμος, εξελίσσεται η συνειδητότητά του.

Ο λυπημένος άνθρωπος, ο δυστυχισμένος δεν μπορεί να έχει κοφτερή συνειδητότητα. Είναι θαμπή, είναι μουντή, βαριά, σκοτεινή. Μόνο , όταν γελάς από την καρδιά σου , ξαφνικά, σαν αστραπή , εξαφανίζεται το σκοτάδι.

Με το γέλιο σου , είσαι ο αυθεντικός σου εαυτός.  

Με τη στεναχώρια σου , έχεις καλύψει το πρωταρχικό σου πρόσωπο με την ψεύτικη ταυτότητα, την οποία προσδοκά από εσένα η κοινωνία. Κανένας δεν σε θέλει να είσαι ευτυχισμένος , που ν’αρχίσεις να χορεύεις στους δρόμους. Κανένας δεν σε θέλει να γελάς με την καρδιά σου, αλλιώς οι γείτονες θα σου χτυπούν τον τοίχο και θα σου φωνάζουν να σταματήσεις. 

Η δυστυχία είναι αποδεκτή . Το γέλιο είναι ενόχληση. Οι δυστυχισμένοι και μίζεροι άνθρωποι δεν μπορούν ν’αντέξουν κανέναν που δεν είναι μίζερος και δυστυχισμένος.

Το μόνο έγκλημα ανθρώπων σαν τον Σωκράτη είναι ότι προκαλούν μεγάλο φθόνο στις μάζες οι οποίες ζούν μέσα στη δυστυχία και τη μιζέρια. Οι μάζες δεν μπορούν ν’αντέξουν τέτοιους ευτυχισμένους ανθρώπους. Πρέπει να τους καταστρέψουν, επειδή προκαλούν  την πιθανότητα εξέγερσης κι εσύ φοβάσαι αυτήν την εξέγερση.

Από την στιγμή που ο άνθρωπος ερωτεύεται την εξέγερση , βρίσκεται στο σωστό δρόμο .