Αγαπάτε Αλλήλους

Κάποτε ένας μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»
Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή, ωστόσο έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα , θα σου δείξω την Κόλαση»…
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια τεράστια χύτρα γεμάτη ρύζι. Όλοι όμως έμοιαζαν απελπιστικά πεινασμένοι. Ο καθένας είχε από ένα παράξενο κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα, κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα του. Η πείνα και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.
«Έλα» είπε μετά ο δάσκαλος. «Τώρα θα σε πάω στον Παράδεισο».
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το
πρώτο, υπήρχε η ίδια χύτρα ρυζιού, οι ίδιοι ανθρώπων και τα ίδια περίεργα κουτάλια. Εκεί όμως όλοι έμοιαζαν πραγματικά ευτυχισμένοι.
«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής.
«Γιατί εδώ είναι όλοι ευτυχισμένοι, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια και πανομοιότυπα;»
Ο δάσκαλος χαμογέλασε και απάντησε: «Εδώ έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».
 Ο άνθρωπος γεννιέται με μεγάλους θησαυρούς, γεννιέται όμως και με όλη την κληρονομιά τού ζώου. Και πρέπει με κάποιο τρόπο να αδειάσουμε έξω την κληρονομιά τού ζώου και να δημιουργήσουμε χώρο ώστε να έρθει στο συνειδητό ο θησαυρός και να τον μοιραστούμε, γιατί μια από τις ιδιότητες τού θησαυρού είναι:

όσο πιο πολύ τον μοιράζεσαι, τόσο πιο πολύ τον έχεις.

Η αγάπη δεν αποτελεί ποσότητα, αποτελεί ποιότητα, και ποιότητα μιας ορισμένης κατηγορίας που μεγαλώνει καθώς τη δίνεις και που πεθαίνει αν την κρατάς.

 Αν είσαι τσιγγούνης  με εκείνη, πεθαίνει.

Γίνε λοιπόν πραγματικά σπάταλος! Μην σε απασχολεί σε ποιόν δίνεις.

 

Ο άνθρωπος που είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του είναι γεμάτος αγάπη, κυλάει.

 Δεν χρειάζεται την αγάπη κανενός, κι έτσι μπορεί και δίνει.

 Όταν έχεις ανάγκες , πώς γίνεται να δίνεις;