Μονιμότητα της αγάπης -ονειρεύεσαι ;

Στον άνθρωπο υπάρχει βαθιά μέσα του μια λαχτάρα για τη μονιμότητα της αγάπης.

Η ΑΓΑΠΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ σε δυο διαστάσεις: είτε την οριζόντια είτε την κάθετη. Μας είναι γνωστή η αγάπη που είναι οριζόντια ,πρόκειται επίσης και για τη διάσταση του χρόνου .Η κάθετη διάσταση είναι εκείνη της αιωνιότητας.

Ο πόθος της καρδιάς δεν είναι για μονιμότητα, εκεί έχεις καταλάβει λάθος.

Αλλά η παρανόηση αυτή είναι σχεδόν γενική, γιατί γνωρίζουμε ένα μόνο πεδίο: το οριζόντιο, τη διάσταση του χρόνου. Στη διάσταση εκείνη υπάρχουν μόνο δυο δυνατότητες: κάτι είναι είτε στιγμιαίο είτε μόνιμο. Το μόνιμο όμως δεν είναι τίποτε άλλο από πολλές στιγμές, αρχίζει κι εκείνο και τελειώνει. Η μονιμότητα δεν είναι αιώνια, δεν μπορεί να είναι. Τίποτα μέσα στον χρόνο δεν μπορεί να είναι αιώνιο.

 Ό,τι γεννιέται μέσα στον χρόνο είναι επόμενο και να πεθάνει μέσα στον χρόνο. Αν υπάρχει αρχή, υπάρχει και τέλος.

Και η αγάπη σου αρχίζει, αρχίζει μια ορισμένη χρονική στιγμή. Τότε είναι επόμενο να τελειώσει. Είναι αλήθεια ότι θα τελειώσει αργά ή γρήγορα. Αν τελειώσει γρήγορα, λες ότι είναι στιγμιαία, αν πάρει λίγο περισσότερο καιρό για να τελειώσει, λες ότι είναι μόνιμη. Αλλά και η μονιμότητα δεν πρόκειται να ικανοποιήσει την καρδιά, γιατί η καρδιά ποθεί εκείνο που δεν τελειώνει καθόλου, που είναι παντοτινό. Πρόκειται για τον πόθο για τον Θεό. Ο Θεός είναι μια άλλη λέξη για την αιώνια αγάπη.

Ο Ιησούς λέει ότι ο Θεός είναι αγάπη. Και πρόκειται για μια από τις σπουδαιότερες δηλώσεις που έγιναν ποτέ. Η αγάπη γίνεται συνώνυμη με το Θεό. Αν μπορέσεις να γνωρίσεις την αιώνια αγάπη, θα έχεις γνωρίσει το Θεό. Δεν μένει τίποτε άλλο, έχουν εκπληρωθεί τα πάντα.

Αλλά ο νους δεν ξέρει τίποτε από αιωνιότητα. Η καρδιά ποθεί την αιωνιότητα, την καρδιά όμως την ερμηνεύει αδιάκοπα ο νους. Κι ο νους γνωρίζει μόνο είτε την πολύ βραχύβια αγάπη ή την μικρή μακρόβια αγάπη. Αλλά ακόμη κι αν ζει λίγο παραπάνω η αγάπη, θα υπάρχει πάντοτε ο φόβος ότι πρόκειται να τελειώσει. Κι ο φόβος σου είναι σωστός, πράγματι θα τελειώσει. Για την ακρίβεια, θα κρατήσει περισσότερο αν δεν είσαι ευφυής. Αν είσαι πάρα πολύ χοντροκέφαλος και πάρα πολύ δίχως ευφυΐα, θα σου πάρει πάρα πολύ καιρό ώσπου να καταλάβεις την ματαιότητα του όλου πράγματος.

 Αν είσαι πολύ ευφυής, μπορεί να τελειώσει γρήγορα, γιατί θα δεις ότι δεν έχει και τίποτε το σπουδαίο.

. . . Όσο πιο ευφυής είναι ένας άνθρωπος τόσο πιο βραχύβια θα είναι η αγάπη του -η αγάπη όπως εσύ την ξέρεις. Γι΄αυτό κι όπως γίνεται πιο ευφυής η ανθρωπότητα, η αγάπη γίνεται ένα βραχύβιο φαινόμενο. Στο παρελθόν ήταν σχεδόν μόνιμη, δεν υπήρχε κάτι σαν το διαζύγιο. Στις αμόρφωτες χώρες δεν υπάρχει ακόμη και τώρα κάτι σαν το διαζύγιο. Όσο πιο μορφωμένη γίνεται μια χώρα, όσο πιο καλλιεργημένη, εκλεπτυσμένη, τόσο αυξάνει το ποσοστό των διαζυγίων, στην ίδια αντιστοιχία, για τον απλό λόγο ότι οι άνθρωποι βλέπουν ότι αρχίζουν να πλήττουν μεταξύ τους. Τότε δεν έχει νόημα να το παρατείνουν ,τότε είναι καλύτερο να το τελειώνουν.

Ο νους όμως μπορεί να τελειώσει με ένα πράγμα και να το υποκαταστήσει αμέσως με μια άλλη αυταπάτη, ξανά και ξανά. Ο νους δεν μαθαίνει. Ακόμη κι ο ευφυής άνθρωπος δεν μαθαίνει. Κι ο νους έχει γίνει τόσο ισχυρός που το κάθε τι που προέρχεται από την καρδιά δεν φτάνει ποτέ σε σένα, στην ύπαρξή σου, ανερμήνευτο από το νου.

Η καρδιά λέει αιωνιότητα κι ο νους το ερμηνεύει ως μονιμότητα. Εκεί ακριβώς χάνεις το νόημα. Ο πόθος της καρδιάς είναι για την κάθετη διάσταση, πρόκειται για τη διάσταση του διαλογισμού.
 Ο νους ζει οριζόντια, έτσι οι μύστες όλων των εποχών έχουν συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι ο νους και ο χρόνος δεν αποτελούν δυο διαφορετικά πράγματα: ο νους είναι χρόνος. Ο νους δεν μπορεί να ζήσει κάθετα, ο νους ζει στο παρελθόν, στο μέλλον. Για το νου, το παρόν είναι ανύπαρκτο. Από το παρελθόν προς το μέλλον κινείται συνέχεια ο νους. Το παρόν μοιάζει να είναι ένα απλό πέρασμα από το παρελθόν στο μέλλον.

΄Εχω ακούσει:  Ένας κυνηγός πήγαινε στη ζούγκλα για κυνήγι.
 Κάποιος φίλος ήθελε να τον συνοδεύσει΄ ήθελε κι εκείνος να γίνει κυνηγός, ήταν όμως πολύ αδέξιος, ερασιτέχνης.
Ο κυνηγός είπε, ΄΄Έντάξει, μπορείς να έρθεις μαζί μου.΄΄
Ο κυνηγός τον έφερε σε ένα μέρος από όπου περνούσαν συχνά τίγρεις και λιοντάρια, επειδή βρισκόταν κοντά στη λίμνη κι ήταν βέβαιο πως θα πήγαιναν στη λίμνη όταν ήταν διψασμένα. Έμειναν λοιπόν κρυμμένοι σε ένα θάμνο. Ο κυνηγός τού έδωσε κάποιες ενδείξεις, υπαινιγμούς, ΄΄Όταν συμβεί, να είσαι σε εγρήγορση και να πυροβολήσεις αμέσως.΄΄
Πέρασε μια τίγρης. Ο κυνηγός ήταν έκπληκτος που ο φίλος έμεινε σαν άγαλμα σχεδόν, δεν κινήθηκε καν, δεν έκανε τίποτε για να την πυροβολήσει.
Ρώτησε, ΄΄Τι έγινε;΄΄
Ο φίλος είπε, ΄΄Πέρασε τόσο γρήγορα που την είδα μόνο όταν είχε πια εξαφανιστεί.΄΄

Αυτό ακριβώς είναι το παρόν: το βλέπεις μόνον όταν έχει πια εξαφανιστεί, όταν αποτελεί ήδη παρελθόν, τότε μόνο το βλέπεις. Δεν το βλέπεις ποτέ ως παρόν. Δεν είναι τόσο γρήγορος ο νους. Ο νους δεν είναι σε εγρήγορση, δεν έχει επίγνωση. Ο νους ονειρεύεται. Περιβάλλεται πάντα από παρελθόν και μέλλον, κι η μικρή ατομική στιγμή του παρόντος περνάει γρήγορα. Πρέπει να κινείται πιο γρήγορα κι από το ίδιο το φως, διότι δεν την συλλαμβάνουμε ποτέ. Μέχρι να την αντιληφθούμε, έχει ήδη φύγει. Ο χρόνος που μας παίρνει ώσπου να έχουμε εγρήγορση είναι αρκετός κι έχει εκείνη φύγει. Την γνωρίζεις πάντα όταν έχει εξαφανιστεί. Το μόνο λοιπόν του οποίου έχεις επίγνωση είναι το παρελθόν που δεν υπάρχει πια και το μέλλον που δεν υπάρχει ακόμη. Ζεις ανάμεσα σε τούτα τα δυο μη υπαρξιακά πράγματα.

. . . Η κατακόρυφη διάσταση αποτελεί ένα εντελώς διαφορετικό φαινόμενο: πηδάς και βγαίνεις έξω από το νου. Αυτό κάνει ο διαλογισμός: βγαίνεις από το νου, βγαίνεις έξω από το παρελθόν και το μέλλον, βγαίνεις έξω από το χρόνο. Δεν σκέφτεσαι πια, δεν ονειρεύεσαι πια, δεν επιθυμείς πια. Δεν υπάρχει η μνήμη, η φαντασία. Τα πάντα είναι σιωπηλά.

Μπορείς τότε να δεις το παρόν και να δεις ότι υπάρχει μόνο το παρόν και τίποτε άλλο. Και το παρόν είναι αιώνιο. Μάλιστα, το παρόν δεν αποτελεί καθόλου μέρος τού χρόνου,  το παρόν αποτελεί μέρος της αιωνιότητας. Είναι πάντοτε τώρα, δεν είναι ποτέ αλλιώτικα.

Κι αυτός είναι ο πόθος της καρδιάς, αλλά εσύ δεν το καταλαβαίνεις σωστά. Θέλεις μια αγάπη που να γεννιέται μέσα από το διαλογισμό, όχι να γεννιέται μέσα από το νου..   Αυτή είναι η αγάπη για την οποία μιλώ. Αυτή είναι η αγάπη για την οποία μιλάει ο Ιησούς, η αγάπη αυτή είναι ο Θεός.

Δεν είναι η δική σου αγάπη, η δική σου αγάπη δεν μπορεί να είναι ο Θεός. Η δική σου αγάπη είναι απλώς ένα φαινόμενο του νου, είναι βιολογία, είναι σωματική, είναι ψυχολογική, αλλά δεν είναι αιώνια.

Το αιώνιο ανήκει στην ουσιώδη ύπαρξή σου.

Η αγάπη για την οποία μιλώ είναι ουσιώδης κι η δική σου αγάπη είναι μη ουσιώδης. Το μη ουσιώδες δεν μπορεί να είναι αιώνιο. Ακόμη κι αν προσπαθήσεις να το κάνεις να είναι μόνιμο, μπορεί να τα καταφέρεις, θα πεθάνει όμως αργά ή γρήγορα. Μπορεί ακόμη και να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι ακόμη υπάρχει, μπορείς να υποκρίνεσαι τουλάχιστον, ότι δήθεν βρίσκεται εκεί.

Εκατομμύρια ζευγάρια σε όλο τον κόσμο ζουν σαν να βρίσκεται εκεί. Ζουν σε ένα κόσμο από ΄΄δήθεν΄΄. Βέβαια, πώς να είναι χαρούμενοι; Έχουν στραγγίξει από όλη τους την ενέργεια. Προσπαθούν να βγάλουν κάτι από μια αγάπη ψεύτικη, δεν γίνεται να τους δικαιώσει. Γι΄αυτό κι υπάρχει η απογοήτευση, η συνεχής πλήξη, η συνεχής γκρίνια, οι καυγάδες μεταξύ των εραστών. Προσπαθούν και οι δυο να κάνουν κάτι που είναι αδύνατο. Προσπαθούν να κάνουν την ερωτική τους σχέση να έχει κάτι το αιώνιο, πράγμα που δεν γίνεται. Έχει προβάλει μέσα από το νου κι ο νους δεν μπορεί να σου δώσει έστω και μια ματιά αιωνιότητας.

. . . Η δική μου πρόταση είναι, αν είσαι πραγματικά έτοιμος να ικανοποιήσεις τον πόθο της καρδιάς, τότε ξέχασε τα πάντα σχετικά με την αγάπη. Πρώτα κάνε διαλογισμό, γιατί η αγάπη θα προέλθει από το διαλογισμό. Αποτελεί το άρωμα του διαλογισμού. Ο διαλογισμός είναι το λουλούδι, άσε το να ανοίξει. Άσε τον να σε βοηθήσει να προχωρήσεις στην κατακόρυφη διάσταση, τον μη-νου, τον μη-χρόνο, και τότε ξαφνικά θα δεις ότι το άρωμα βρίσκεται εκεί. Τότε είναι αιώνιο, τότε είναι άνευ όρων. Τότε δεν απευθύνεται καν σε κάποιον συγκεκριμένα, δεν μπορεί να απευθύνεται σε κάποιον συγκεκριμένα. Δεν πρόκειται για σχέση, πρόκειται περισσότερο για την ποιότητα που σε περιβάλλει. Δεν έχει καμιά σχέση με τον άλλο. Είσαι γεμάτος αγάπη, είσαι αγάπη -τότε είναι αιώνια. Είναι το άρωμά σου. Υπήρξε γύρω από έναν Βούδα, γύρω από έναν Ιησού. Πρόκειται για ένα εντελώς αλλιώτικο είδος αγάπης: είναι ποιοτικά αλλιώτικο.

Εσύ ζητάς λίγο μεγαλύτερη ποσότητα -όχι μια μέρα αλλά δυο μέρες, τρεις μέρες, τέσσερις μέρες, όχι μια ζωή αλλά μερικές ζωές -πάντως πρόκειται να τελειώσει. Κι όσο πιο πολύ την τεντώνεις, τόσο πιο λεπτή θα γίνεται, τόσο πιο βαρετή θα γίνεται, διότι θέλει να πεθάνει κι εσύ την τεντώνεις. Και μερικές φορές πεθαίνει, αλλά δεν είσαι σε θέση να την αφήσεις, συνεχίζεις να κουβαλάς το πτώμα. Βρωμάει! Ήταν κάποτε ένα φαινόμενο όμορφο ,τώρα έχει απλώς πεθάνει και βρωμάει.

Υπάρχει μια ωραία ιστορία στις ινδικές γραφές σχετικά με τον Σίβα. Πέθανε η σύζυγός του η Παρβάτι κι εκείνος μετέφερε το πτώμα της γυναίκας του επί δώδεκα χρόνια σε ολόκληρη τη χώρα, ελπίζοντας ότι ίσως κάπου κάποιος γιατρός θα μπορούσε να βοηθήσει . Σιγά-σιγά άρχισαν να πέφτουν τα μέλη του νεκρού σώματος, εκείνος όμως συνέχιζε το ταξίδι του αναζητώντας ένα γιατρό, κάποιος αλχημιστής, κάποιος θαυματοποιός ίσως να τα καταφέρει. Κλαίγοντας, θρηνώντας, τριγύριζε σε ολόκληρη τη χώρα.

Υπάρχουν δώδεκα ιεροί τόποι στη Ινδία. Λένε ότι πρόκειται για τους τόπους όπου έπεσαν τμήματα από το σώμα της Παρβάτι. Όπου έπεφτε κάποιο τμήμα, ο τόπος γινόταν ιερός.

Μπορεί να κουβαλάς το νεκρό σώμα, δεν μπορείς όμως να βρεις γιατρό. Είναι πολύ πιο αληθινό αυτό από την ιστορία για τον Ιησού που ζωντάνεψε έναν πεθαμένο, παρόλο που μοιάζει αδύνατο να κουβαλάει κάποιος σαν το Σίβα μια γυναίκα νεκρή. Όμως εκατομμύρια άνθρωποι κουβαλούν νεκρές ερωτικές ιστορίες, οι οποίες έχουν πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Συνεχίζουν όμως και τις κουβαλούν από φόβο, μένουν κολλημένοι -κολλημένοι στο γνωστό, στο οικείο, παρόλο που πρόκειται απλώς για δυστυχία και τίποτε άλλο, πάντως μένουν κολλημένοι.

Όταν η αγάπη πεθαίνει, πεθαίνει. Πρέπει με τον καιρό να αποδεχτεί κανείς το θάνατο και να πει αντίο, χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς παράπονα, διότι, όταν τελειώνει κάτι, τι μπορείς να κάνεις; Με τον καιρό, αυτή είναι η φύση των πραγμάτων: αρχίζουν και τελειώνουν. Όλα όσα συμβαίνουν μέσα στη ροή του χρόνου είναι επόμενο να πεθάνουν. Αποδέξου το λοιπόν -πρόκειται για τη φύση των πραγμάτων.

 . . . Αλλά αν πραγματικά ποθεί η καρδιά σου κάτι το αιώνιο…. Άφησε τότε την ιδέα της αγάπης. Προτού μπορέσεις να δώσεις, πρέπει να έχεις. Προσπαθείς να δώσεις κάτι που δεν το έχεις, προσπαθείς να πάρεις κάτι από κάποιον που καταρχάς δεν το έχει. Πώς να είναι λοιπόν αιώνιο; Αργά ή γρήγορα είναι επόμενο να υπάρξει απογοήτευση. Πόσο καιρό μπορεί να το κρατήσεις; Πόσο καιρό μπορεί να μένεις με αυταπάτες;

Γι΄αυτό και λέω ότι όσο πιο ευφυής είσαι τόσο πιο γρήγορα ξεγλιστρά μέσα από τα χέρια σου. Μόνο οι ανόητοι άνθρωποι μπορούν να ζουν έγγαμη ζωή, νομίζοντας πως πρόκειται για κάτι το μόνιμο. Οι ευφυείς άνθρωποι δεν μπορούν να ζήσουν τον λεγόμενο έγγαμο βίο, ή αν τον ζήσουν, τότε θα χρειαστεί να αλλάξουν το σύντροφό τους πολλές φορές στη ζωή τους. Κάθε φορά όμως θα συμβαίνει το ίδιο πράγμα.

Ο νους βρίσκει συνεχώς άλλες αιτίες, αλλά δεν κοιτάει ποτέ την αληθινή αιτία. Δεν μπορεί, γιατί αν κοιτάξει την αληθινή αιτία, θα σημάνει αυτό την αυτοκτονία του νου. Θα βρει χίλια ελαττώματα στη γυναίκα ή στον άντρα με τον οποίο ζεις -γι΄αυτό και απέτυχε η αγάπη. Όχι γιατί είναι επόμενο να αποτύχει με τον καιρό η αγάπη, αλλά γιατί έχει ελαττώματα αυτή η γυναίκα. Διάλεξες λάθος γυναίκα, δεν σου ταιριάζει, δεν είστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο και ούτω καθεξής. Κάποτε όμως νόμιζες ότι ήσασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο και το έχεις ξεχάσει εντελώς!

 Θυμήσου εκείνες τις μέρες, τις πρώτες μέρες της ερωτικής σχέσης. . . και σκεφτόσουν τότε, ΄΄Θα κρατήσει για πάντα αυτό!΄΄ Μάλιστα το είχατε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο, ότι ΄΄Θα κρατήσει για πάντα αυτό.΄΄

Η αγάπη είναι υποπροϊόν τής ελευθερίας, είναι η χαρά τής ελευθερίας που ξεχυλίζει, είναι το άρωμα τής ελευθερίας. Πρώτα πρέπει να υπάρχει ελευθερία, μετά ακολουθεί η αγάπη.

Ο άνθρωπος που ξέρει να ζει, ξέρει και πώς να πεθάνει.
Ο άνθρωπος που ξέρει να ερωτεύεται, ξέρει και πότε έρχεται η στιγμή να ξε-ερωτευτεί.

Αποχωρεί με χάρη, αποχαιρετώντας, με ευγνωμοσύνη,
μόνο όμως ο άνθρωπος που ξέρει να αγαπά.

Αν αγαπάς, θα ξέρεις ότι όλα έχουν αρχή
και όλα έχουν τέλος, και υπάρχει ο καιρός για την αρχή
και ο καιρός για το τέλος,
και δεν υπάρχουν πληγές.
Δεν πληγώνεσαι, γνωρίζεις απλώς ότι η εποχή τελείωσε.

Δεν απελπίζεσαι, απλώς καταλαβαίνεις
και ευχαριστείς τον άλλο: ΄΄Μου έδωσες
τόσα όμορφα δώρα. Μου έδωσες
νέα οράματα για τη ζωή, άνοιξες λίγα παράθυρα που ίσως
να μην τα είχα ανοίξει ποτέ από μόνος μου.

Τώρα έχει έρθει ο καιρός να χωρίσουμε και οι δρόμοι μας προχωρούν χωριστά.΄΄
Όχι με θυμό, όχι με οργή, όχι με γκρίνια,
όχι με κάποιο παράπονο, αλλά με τεράστια ευγνωμοσύνη,
με μεγάλη αγάπη, με ένα ευχαριστώ μέσα στην καρδιά.
Αν ξέρεις πώς να αγαπάς, θα ξέρεις πώς να χωρίσεις.