ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η ανώτερη κατάσταση της αγάπης δεν αποτελεί σχέση καθόλου, αποτελεί απλώς μια κατάσταση της ύπαρξής σου.

Όπως ακριβώς είναι πράσινα τα δέντρα, έτσι και αυτός που αγαπάει είναι γεμάτος αγάπη. Δεν είναι πράσινα για κάποιους ορισμένους ανθρώπους, δεν είναι πως όταν έρχεσαι εσύ, γίνονται εκείνα πράσινα.

Το λουλούδι αναδίδει συνεχώς το άρωμά του είτε έρχεται κάποιος είτε όχι, είτε το εκτιμά κάποιος είτε όχι.

Το λουλούδι δεν αρχίζει να βγάζει την ευωδιά του όταν βλέπει ότι έρχεται κάποιος σπουδαίος ποιητής -΄΄Τώρα θα το εκτιμήσει αυτός ο άνθρωπος, τώρα θα μπορέσει αυτός ο άνθρωπος να καταλάβει ποιος είμαι.΄΄

 Και δεν κλείνει τις πόρτες του όταν βλέπει ότι περνάει από εκεί κάποιος ανόητος, βλακώδης άνθρωπος -αναίσθητος, νωθρός, κάποιος πολιτικός ή κάτι τέτοιο.

Δεν κλείνει τον εαυτό του -΄΄Τι νόημα έχει; Γιατί να πετάξω το άρωμά μου στα σκουπίδια;΄΄

 Όχι, το λουλούδι συνεχίζει να αναδίδει το άρωμά του.

 Πρόκειται για κατάσταση, όχι για σχέση.

Μη ρωτάς ποτέ για το Θεό. Αν δεν μπορείς να τον δεις, δείχνει τούτο απλώς ότι δεν έχεις μάτια για να δεις. Αν δεν μπορείς να τον ακούσεις, δείχνει τούτο απλώς ότι είσαι κουφός. Αν δεν μπορείς να τον αγγίξεις, δείχνει τούτο απλώς ότι είσαι δίχως χέρια, ότι δεν έχεις καθόλου ευαισθησία. Ο Θεός δεν είναι το πρόβλημα, ο Θεός δεν μπορεί να είναι το πρόβλημα. Ο Θεός δεν βρίσκεται κάπου μακριά, ο Θεός βρίσκεται εδώ και τώρα. Ό,τι υπάρχει υπάρχει μέσα στο Θεό και είναι επίσης Θεός, πώς μπορεί λοιπόν να αποτελεί ο Θεός το πρόβλημα;

Τον Θεό δεν πρέπει να τον αναζητήσεις: πού θα τον αναζητήσεις; Βρίσκεται παντού -χρειάζεται απλώς να μάθεις πώς να ανοίξεις τα μάτια σου της αγάπης. Όταν έχει διεισδύσει η αγάπη στην καρδιά σου, ο Θεός βρίσκεται εκεί.

Μέσα στον ενθουσιασμό της αγάπης βρίσκεται ο Αγαπημένος: μέσα στο όραμα της αγάπης βρίσκεται το όραμα του Θεού.

Έτσι λοιπόν ο Θεός αποτελεί την μόνη πραγματική εσωτερική αλχημεία: μεταμορφώνει την υλική ζωή σου σε θεϊκό στοιχείο. Είναι η μόνη αλχημεία, λέω, διότι αλλάζει το κατώτερο μέταλλο σε χρυσάφι. Χωρίς την αγάπη, η ζωή αποτελεί μια θαμπή υπόθεση, γκρίζα -χωρίς καθόλου χρώματα, χωρίς καθόλου τραγούδια, χωρίς κανένα γιορτασμό. Μπορεί να σέρνεται κανείς και να ελπίζει μόνο για το θάνατο: θα έρθει ο θάνατος και θα σε απαλλάξει από αυτή τη μακροχρόνια ιστορία.

 Η αγάπη φέρνει χρώμα: το γκρίζο γίνεται ξαφνικά ουράνιο τόξο, εκρήγνυται σε χίλια χρώματα και η πλήξη και η ανιαρότητα γίνονται ψυχεδελικά πράγματα.

 Η αγάπη αλλάζει το όλο κλίμα της εσωτερικής σου ύπαρξης -και με την αλλαγή αυτή, αλλάζει ολόκληρη η ύπαρξη. Τίποτε δεν αλλάζει από τα έξω -μόλις όμως γεμίσεις από αγάπη, έχεις στη διάθεσή σου μια εντελώς διαφορετική ύπαρξη.

Ο Θεός και ο κόσμος δεν είναι δύο πράγματα, πρόκειται για μια ύπαρξη. Υπάρχει μια ύπαρξη μόνο: αν την κοιτάς χωρίς αγάπη, μοιάζει υλική, αν την κοιτάς χωρίς αγάπη, ο Θεός μοιάζει με τον κόσμο -την δυστυχία. 

Αν τον κοιτάς με αγάπη, ο κόσμος μεταμορφώνεται, μετασχηματίζεται. .  και ο ίδιος αυτός κόσμος γίνεται θεϊκός.

Τότε πράγματι μπορείς και βλέπεις τη μουσική. Όταν έχει ανατείλει η αγάπη, τότε συμβαίνουν θαύματα, ακόμη και μέσα στην θέα βρίσκεται η μουσική΄, μέσα στον ήχο, υπάρχει φωτεινή σιωπή.

 Η αγάπη είναι μαγική , είναι΄΄θεϊκή μελωδία΄΄.  Η καρδιά, παλλόμενη από αγάπη, γίνεται φλάουτο στα χείλη του Θεού. . . και γεννιέται ένα τραγούδι. Το τραγούδι εκείνο είναι η θρησκεία.

Η θρησκεία δεν έχει καμιά σχέση με εκκλησίες και ναούς και τελετουργικά: η θρησκεία γεννιέται μόνον όταν πάλλεται κανείς από αγάπη. Κάθε άνθρωπος πρέπει να γεννήσει μια θρησκεία και αν δεν έχεις γεννήσει μια θρησκεία μέσα σου, τότε δεν είσαι θρησκευόμενος. 

Δεν μπορείς να μπεις σε μια οργάνωση για να γίνεις θρησκευόμενος, να το θυμάσαι -η θρησκεία δεν είναι μια οργάνωση στην οποία θα ανήκεις. Για να είσαι θρησκευόμενος, πρέπει να γεννήσεις τη θρησκεία μέσα στον εσώτατο πυρήνα σου, μέσα στον ίδιο σου τον πυρήνα: όταν γεννιέται η θρησκεία εκεί, μόνο τότε είσαι θρησκευόμενος.

 Η θρησκεία γεννιέται όχι αν γίνεις χριστιανός, αλλά αν γίνεις Χριστός, όχι αν γίνεις βουδιστής, αλλά αν γίνεις Βούδας

Όταν γεννηθείς μέσα στην αγάπη, η θρησκεία γεννιέται μέσα σου -και τότε όλη σου η ζωή είναι μια μελωδία, ένα όμορφο τραγούδι. Και τότε θα σου κάνει εντύπωση που τίποτε δεν είναι λάθος: τα πάντα ταιριάζουν μαζί. 

Προς το παρόν, είσαι άνω-κάτω: προς το παρόν, είσαι μια αναρχία. Προς το παρόν, είσαι θόρυβος από την κυκλοφορία, τρέχεις προς όλες τις κατευθύνσεις, διαλύεσαι, αποσυντίθεσαι. Προς το παρόν, δεν είσαι τίποτε άλλο εκτός από άγχος, αγωνία.

Όταν γεννηθεί η αγάπη, έχεις ένα κέντρο, είσαι επικεντρωμένος -και όλα εναρμονίζονται με το κέντρο. Γίνεσαι μια ορχήστρα, μια όμορφη αρμονία. Βρίσκεται κρυμμένη μέσα σου: την έχεις φέρει στον κόσμο, είναι ακόμη ανεκδήλωτη.

Άσε να εκδηλωθεί η αγάπη σου. Μέσα στην εκδήλωσή της θα βρίσκεται η προσευχή σου.

Διαλογίσου πάνω σε τούτους τους στίχους :

Είμαι η παύση ανάμεσα σε δυο νότες
που έχουν σπάνιο συντονισμό ανάμεσά τους,
διότι τείνει να κυριαρχεί η νότα του θανάτου.
Όμως συμφιλιώνονται οι δυο τους
τρέμοντας στο σκοτεινό ενδιάμεσο κενό
κι άσπιλο παραμένει το τραγούδι.

Στίχοι με τεράστια σημασία. Είμαι η παύση ανάμεσα σε δυο νότες. . . Το θάνατο και τη γέννηση. Αυτές τις δυο νότες παίζει πάνω σου το άγνωστο. Κι εγώ είμαι η παύση ανάμεσα στις δυο νότες -εσύ είσαι η παύση, το διάλειμμα, το κενό, ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατο.

 Πολύ αδιόρατο. . .

Είμαι η παύση ανάμεσα σε δυο νότες
που έχουν σπάνιο συντονισμό ανάμεσά τους. . .

Είναι πολύ σπάνιο αυτό. Μόνο σε ένα Βούδα ή ένα Χριστό ο θάνατος και η ζωή συντονίζονται πραγματικά. . . Και γεννιέται η μελωδία. Σπανιότατο, πολύ σπάνιο είναι το φαινόμενο όπου η ζωή και ο θάνατος αποκτούν μια εσωτερική αρμονία: παύει η σύγκρουση, γεφυρώνεται το χάσμα και γίνονται και τα δυο μέρος μιας μελωδίας -όχι σε σύγκρουση αλλά σε συνεργασία.

Είμαι η παύση ανάμεσα σε δυο νότες
που έχουν σπάνιο συντονισμό ανάμεσά τους,
διότι τείνει να κυριαρχεί η νότα του θανάτου. . .

Η ζωή έχει συμβεί, η γέννηση έχει συμβεί, τώρα πρόκειται να συμβεί ο θάνατος. Έτσι στην ζωή μας κυριαρχεί πολύ ο θάνατος -γι΄αυτό και ψάχνουν όλοι κάποια ασφάλεια, σιγουριά, ασφάλιση: πώς να αποφύγεις το θάνατο; Πώς να παρατείνεις λίγο ακόμη τη ζωή; Πώς να μείνεις λίγο ακόμη εδώ; Πώς να μην πεθάνεις; Πώς να ξεφύγεις από το θάνατο; Ο θάνατος κυριαρχεί -και γι΄αυτό αποκτούν τόση σημασία τα χρήματα.

Να θυμάσαι, η σημασία του χρήματος βρίσκεται στη σημασία του θανάτου, γιατί τα χρήματα σού δίνουν μια ψεύτικη αίσθηση ασφάλειας -ότι έχεις χρήματα, ότι έχεις γιατρούς, ότι έχεις φάρμακα, ότι έχεις τραπεζικό λογαριασμό, ότι έχεις ασφάλεια ζωής, ότι έχεις φίλους, ότι έχεις ένα καλό σπίτι, ότι προστατεύεσαι αν υπάρξει κάποιο πρόβλημα. Έτσι αποκτά ο άνθρωπος μεγάλη εμμονή με τα χρήματα: να έχεις όλο και πιο πολλά χρήματα, να φτιάξεις ένα μεγάλο Σινικό Τείχος από χρήματα γύρω σου, έτσι ώστε να μην μπορεί να διεισδύσει ο θάνατος.

Αλλά τίποτε δεν μπορεί να εμποδίσει το θάνατο. Η προσπάθειά σου να τον εμποδίσεις καταστρέφει απλώς την ευκαιρία, η οποία θα μπορούσε να ήταν μια μεγάλη εμπειρία, η οποία θα μπορούσε να είχε ανθίσει και να γίνει αγάπη.

Υπάρχουν μόνο δυο είδη ανθρώπου στον κόσμο:

 οι προσανατολισμένοι προς τον θάνατο

και οι προσανατολισμένοι προς την αγάπη.

Η ζωή έχει ήδη συμβεί, επομένως δεν υπάρχει ζήτημα γι΄αυτήν.

Κανείς δεν ανησυχεί για τη γέννηση -έχει ήδη συμβεί αυτό.
 
Είμαι η παύση ανάμεσα σε δυο νότες
που έχουν σπάνιο συντονισμό ανάμεσά τους,
διότι τείνει να κυριαρχεί η νότα του θανάτου.
Όμως συμφιλιώνονται οι δυο τους
τρέμοντας στο σκοτεινό ενδιάμεσο κενό. . .

Κι εκείνο το σκοτεινό ενδιάμεσο κενό είναι η αγάπη.

Το δεύτερο βήμα προς την αγάπη, και προς τη θεϊκή μελωδία, είναι:  μάθε να μεταμορφώνεις τα δηλητήριά σου σε μέλι.  Γιατί πολλοί άνθρωποι αγαπούν, τότε όμως  την αγάπη τους τη μολύνουν πάρα πολύ τα δηλητήρια -το μίσος,  η ζήλεια, ο θυμός, η κτητικότητα. . .  χίλια δυο δηλητήρια περιβάλλουν την αγάπη σου.  Η αγάπη είναι πράγμα λεπτό.  Για σκέψου το θυμό, το μίσος, την κτητικότητα, τη ζήλεια:  πώς μπορεί να επιβιώσει η αγάπη;

Πρώτα, οι άνθρωποι πηγαίνουν στο κεφάλι τους και ξεχνούν την καρδιά -αποτελούν αυτοί την πλειοψηφία. 

Έπειτα μια μειοψηφία συνεχίζει να ζει κάπως μέσα στην καρδιά, αλλά η μειοψηφία αυτή κάνει ένα άλλο λάθος:  το μικρό φως της αγάπης το περιβάλλει η ζήλεια, το μίσος, ο θυμός, χίλια δυο δηλητήρια. 

Τότε το όλο ταξίδι γίνεται πικρό.

 Η αγάπη αποτελεί τη σκάλα μεταξύ παράδεισου και κόλασης, αλλά η σκάλα είναι πάντοτε πράγμα δυο κατευθύνσεων:  μπορείς να πας προς τα πάνω, μπορείς να πας προς τα κάτω.  Αν υπάρχουν δηλητήρια, η σκάλα θα σε φέρει προς τα κάτω -θα μπεις στην κόλαση και όχι στον παράδεισο.  Και αντί να κατορθώσεις κάποια μελωδία, η ζωή σου θα γίνει ένας αηδής θόρυβος -συγκρουόμενος θόρυβος, σαν την κυκλοφορία του δρόμου ,ένας θόρυβος που τρελαίνει -ένα πλήθος πολλών θορύβων χωρίς καμιά αρμονία.  Θα παραμένεις στο μεταίχμιο της τρέλας.

Το δεύτερο λοιπόν πράγμα που πρέπει να θυμάσαι είναι:  μάθε να μεταμορφώνεις τα δηλητήριά σου σε μέλι. Πώς μεταμορφώνονται;  Υπάρχει μια πολύ απλή διαδικασία. 

Για την ακρίβεια,  δεν είναι σωστό να το ονομάσουμε μεταμόρφωση αυτό, γιατί εσύ δεν κάνεις τίποτε , χρειάζεται απλώς υπομονή. 

 Αυτό είναι ένα από τα πιο μεγάλα μυστικά. 

Δοκίμασέ το:  όταν έρχεται ο θυμός, δεν πρέπει να κάνεις τίποτε, κάθισε απλώς σιωπηλά και παρατήρησέ τον.  Μην είσαι εναντίον του, μην είσαι υπέρ του.  Μην συνεργάζεσαι μαζί του, μην τον καταπιέζεις.  Απλώς παρατήρησέ τον, έχε υπομονή, δες τι συμβαίνει. . .  άφησέ τον να εμφανιστεί.

Να θυμάσαι ένα πράγμα:  μην κάνεις τίποτε τη στιγμή του θυμού -περίμενε.  Δώσε του λίγο χρόνο και περίμενε. . .  και θα σου κάνει εντύπωση.  Και κάποια μέρα θα καταλάβεις ότι αν μπορείς να περιμένεις αρκετά, ο ίδιος εκείνος θυμός γίνεται ευσπλαχνία. 

 Πρόκειται για έναν τροχό΄ κινείται από μόνος του -εσύ βιάζεσαι.  Όπως ακριβώς η νύχτα γίνεται μέρα αν μπορείς να περιμένεις λίγο,  με τον ίδιο τρόπο ο θυμός γίνεται ευσπλαχνία, αν μπορείς να περιμένεις λίγο. 

Η ίδια ενέργεια -απλώς πρέπει να της προστεθεί η υπομονή, τίποτε άλλο.  Δοκίμασέ το.

Να θυμάσαι ένα πράγμα:  μην κάνεις ποτέ τίποτε στη διάθεση εκείνη όπου το δηλητήριο σε κατακλύζει΄ περίμενε.  Όταν έχει αρχίσει το δηλητήριο να αλλάζει στο άλλο του. . .  

Πρόκειται για έναν από τους βασικούς νόμους της ζωής:  ότι τα πάντα αλλάζουν συνεχώς στο άλλο τους.  Υπάρχουν περιοδικές αλλαγές μέσα σου -ο καλός άνθρωπος γίνεται κακός, ο κακός άνθρωπος γίνεται καλός΄ ο άγιος έχει στιγμές αμαρτωλού και ο αμαρτωλός έχει άγιες στιγμές. . .  χρειάζεται απλώς να περιμένει κανείς.

Να δρας όταν ο άγιος είναι από πάνω -αυτό είναι όλο.  Μην δρας όταν είναι από πάνω ο αμαρτωλός, μην δρας όταν βρίσκεται επάνω ο θυμός, διαφορετικά θα το μετανιώσεις και θα δημιουργήσεις μια αλυσίδα αντιδράσεων και θα μπεις μέσα σε κάποιο κάρμα.  

Αυτό το συνολικό νόημα έχει η είσοδος σε κάρμα.  Κάνε κάτι όταν είσαι σε αρνητική στιγμή και θα βρεθείς μέσα σε μια αλυσίδα και δεν θα έχει τελειωμό αυτό.  Όταν είσαι αρνητικός, κάνεις κάτι, γίνεται κι ο άλλος αρνητικός, ο άλλος τότε είναι έτοιμος να κάνει κάτι -η αρνητικότητα δημιουργεί περισσότερη αρνητικότητα.  Η αρνητικότητα προκαλεί περισσότερη αρνητικότητα, ο θυμός φέρνει περισσότερο θυμό, η εχθρικότητα φέρνει περισσότερη εχθρικότητα και τα πράγματα συνεχίζουν ασταμάτητα. . .  και οι άνθρωποι έχουν εμπλακεί ο ένας με τον άλλο ζωές ολόκληρες.  Και το συνεχίζουν!

Περίμενε. Όταν είσαι θυμωμένος, είναι κατάλληλη η στιγμή να διαλογιστείς.  Μην αφήσεις να πάει χαμένη η στιγμή -ο θυμός δημιουργεί μέσα σου πολύ μεγάλη ενέργεια, μπορεί να καταστρέψει.  Η ενέργεια όμως είναι ουδέτερη -η ίδια ενέργεια που μπορεί να καταστρέψει μπορεί να είναι δημιουργική. Περίμενε.  Η ίδια ενέργεια που μπορεί να συντρίψει τη ζωή μπορεί και να την στέλνει σαν βροχή -περίμενε.  Αν περιμένεις και δεν κάνεις τίποτε βιαστικά, κάποια μέρα θα μείνεις έκπληκτος, βλέποντας την εσωτερική σου αλλαγή.  Ήσουν γεμάτος θυμό κι έπειτα ο θυμός συνεχίζει διαρκώς και φτάνει σε μια κορύφωση. . .  και μετά γυρίζει ο τροχός.  Και το βλέπεις ότι γυρίζει ο τροχός και χαλαρώνει ο θυμός και αποδεσμεύεται η ενέργεια και είσαι τώρα σε θετική διάθεση -σε δημιουργική διάθεση.  Τώρα μπορείς να κάνεις κάτι.  Τώρα κάνε.  Περίμενε πάντα τη θετική πλευρά.

Και αυτό που λέω δεν αποτελεί καταπίεση.  Δεν λέω να καταπιέσεις το αρνητικό, λέω να παρατηρείς το αρνητικό.  Να θυμάσαι τη διαφορά, υπάρχει τεράστια διαφορά.  Δεν λέω να καθίσεις πάνω στο αρνητικό στοιχείο, να ξεχάσεις το αρνητικό, να κάνεις κάτι εναντίον του -όχι΄ το χαμόγελο εκείνο είναι ψεύτικο, άσχημο, πλαστό.  Μην χαμογελάς όταν είσαι θυμωμένος.  Κλείσε τότε το δωμάτιο, βάλε μπροστά σου έναν καθρέφτη, δες ο ίδιος το θυμωμένο σου πρόσωπο.  Δεν υπάρχει λόγος να το δείξεις σε κάποιον άλλον.  Είναι δικό σου θέμα, είναι δική σου η ενέργεια, είναι η δική σου η ζωή, και πρέπει να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή.  Κοίταζε συνέχεια στον καθρέφτη:  δες το κατακόκκινο πρόσωπο, τα κατακόκκινα μάτια, τον δολοφόνο εκεί.

Σκέφτηκες ποτέ ότι όλοι κουβαλούν ένα δολοφόνο μέσα τους;  Κι εσύ επίσης κουβαλάς ένα δολοφόνο μέσα σου.  Μην νομίζεις ότι ο δολοφόνος βρίσκεται κάπου αλλού -ότι κάποιος άλλος είναι ο δολοφόνος που κάνει φόνο -όχι:  οι πάντες έχουν τη δυνατότητα να κάνουν φόνο.  Κουβαλάς μέσα σου το ανθρωποκτόνο ένστικτο.

Κοίτα στον καθρέφτη:  αυτές είναι οι διαθέσεις σου -πρέπει να γνωριστείς μαζί τους.  Είναι μέρος αυτό της ανάπτυξης με κατεύθυνση την αυτογνωσία.  

Έχεις ακούσει πάρα πολλά, από τον Σωκράτη έως σήμερα:  ΄΄Γνώθι σαυτόν΄΄ -αυτός είναι όμως ο τρόπος να γνωρίσεις τον εαυτό σου.  

΄΄Γνώθι σαυτόν΄΄ δεν σημαίνει να κάθεσαι σιωπηλός και να επαναλαμβάνεις μέσα σου, ΄΄Είμαι Ψυχή, είμαι Θεός, είμαι Τούτο΄΄ -ανοησίες.  

΄΄Γνώθι σαυτόν΄΄ σημαίνει να γνωρίσεις όλες τις διαθέσεις σου, όλες τις πιθανότητες -το δολοφόνο, τον αμαρτωλό, τον εγκληματία, τον άγιο άνθρωπο μέσα σου, την αρετή, το θεό, το διάβολο-  να γνωρίσεις όλες τις διαθέσεις, όλη τη γκάμα, και καθώς τη γνωρίζεις, θα ανακαλύπτεις μυστικά, κλειδιά.

Θα δεις ότι ο θυμός δεν μπορεί να βρίσκεται εκεί για πάντα -ή μήπως μπορεί;  Δεν το δοκίμασες!  Δοκίμασέ το -δεν μπορεί να βρίσκεται για πάντα εκεί.  Αν δεν κάνεις τίποτε, τι θα συμβεί;  Μπορεί να μένει για πάντα εκεί ο θυμός;  Τίποτα δεν μένει εκεί για πάντα.

 Η ευτυχία έρχεται και φεύγει, η δυστυχία έρχεται και φεύγει.  

Δεν βλέπεις τον απλό αυτό νόμο; -ότι τα πάντα αλλάζουν, τίποτα δεν μένει μόνιμα.  Γιατί λοιπόν να είσαι βιαστικός;  Εχει έρθει ο θυμός -θα φύγει.  Περίμενε, έχε λίγη υπομονή.  Κοίτα μέσα στον καθρέφτη και περίμενε.  Ασε το θυμό να βρίσκεται εκεί, άφησε το πρόσωπό σου να ασχημύνει και να γίνει φονικό -περίμενε όμως, βλέπε.

Μην καταπιέζεις και μη δρας σύμφωνα με το θυμό και σύντομα θα δεις ότι το πρόσωπο γίνεται απαλότερο, τα μάτια γίνονται πιο ήρεμα, η ενέργεια αλλάζει -το αρσενικό μετατρέπεται σε θηλυκό. . .  και σύντομα θα είσαι γεμάτος ακτινοβολία.  Το ίδιο εκείνο κατακόκκινο χρώμα που ήταν ο θυμός είναι τώρα ένα είδος ακτινοβολίας -ομορφιά στο πρόσωπό σου, στα μάτια σου.  Τώρα βγες έξω:  έχει έρθει η στιγμή να πράξεις.

Πράττε όταν είσαι θετικός.  Μη επιβάλεις κατ΄ανάγκην τη θετικότητα, περίμενε να έρθει η θετικότητα από μόνη της.  Αυτό είναι το μυστικό - όταν λέω ΄΄μάθε να μεταμορφώνεις τα δηλητήριά σου σε μέλι΄΄, αυτό εννοώ.

 Η αγάπη δεν γνωρίζει από λύπη. Αν εξακολουθείς να γνωρίζεις τη λύπη, δεν γνωρίζεις την αγάπη. Η αγάπη δεν γνωρίζει από λύπη, από στεναχώρια. Πώς γίνεται να γνωρίζει η αγάπη από λύπη; Είναι αδύνατο -διότι η αγάπη αποτελεί υπέρβαση και της ζωής και του θανάτου. Προχωρεί πέρα και από τη ζωή και από το θάνατο.
 Αποτελεί την παύση ανάμεσα σε δυο νότες. Είναι ανώτερη από τη ζωή, είναι ανώτερη από το θάνατο. . . πώς γίνεται να υπάρχει λύπη;
 Και αποτελεί παύση, σιωπή. . . πώς γίνεται να υπάρχει λύπη,
πως γίνεται να υπάρχει βάρος;

Μόνο με την αγάπη εξαφανίζονται τα βάρη.
 Γιατί ποιο είναι στ΄αλήθεια το βασικό βάρος;
 Το βασικό βάρος είναι εκείνο του εγώ: εγώ είμαι -αυτό είναι το βασικό βάρος. Όλα τα άλλα βάρη συσσωρεύονται πάνω στο κέντρο αυτό. Πρόκειται για τον κεντρικό κόμβο -εγώ είμαι- συσσωρεύεις τότε πολλά βάρη. Το κέντρο αυτό πρέπει να καταστραφεί. Η αγάπη σε κάνει έναν κανένα, η αγάπη σε βγάζει από το έδαφός σου, η αγάπη καταστρέφει εντελώς το εγώ σου. Σε εκμηδενίζει, σε σκοτώνει εντελώς και σου δίνει μια νέα ζωή -μια ζωή δίχως κανένα εγώ: μια ζωή ταπεινή, μια ζωή απλή, μια ζωή μέσω της οποίας μπορεί να ζήσει ο Θεός. Γίνεσαι ένα κούφιο καλάμι. . . και η μουσική του αρχίζει να κυλάει με σένα ως μέσο. Δεν εμποδίζεις, γιατί δεν βρίσκεσαι εκεί ώστε να τον εμποδίζεις. Αν βρίσκεσαι, αποτελείς εσύ το εμπόδιο.

Προσπαθείς για την ώρα να ζήσεις μαζί με τον κόσμο με τη γέφυρα του εγώ. Το εγώ χωρίζει, η αγάπη ενώνει. Το εγώ χωρίζει, σε κάνει να είσαι ένα νησί -απόμακρος. Και δες την ειρωνία: πρώτα καλλιεργείς το εγώ κι έπειτα λες, ΄΄Νιώθω μεγάλη μοναξιά.΄΄ Το εγώ σε κάνει να νιώθεις μοναξιά, σε κάνει να είσαι μόνος. Το εγώ σε κάνει ένα μικρό νησί. Με την αγάπη. . . γίνεσαι και πάλι η ήπειρος. Η αγάπη αποτελεί τη γέφυρα ανάμεσα σε σένα και σε κείνο που υπάρχει.

Μέσω της αγάπης θα πετύχεις την παύση ανάμεσα στις δυο νότες. . . εκεί όπου συνεχίζεται η θεϊκή μελωδία. . Και βρίσκεται τούτο πάρα πολύ κοντά. Τώρα ακριβώς, αυτή τη στιγμή, σε περιβάλλει. Μπορείς να το φτάσεις, είναι σχεδόν μέσα στο χέρι σου -μόνο λίγη παραπάνω κατανόηση, λίγη παραπάνω επίγνωση. Ζήσε με επίγνωση.

Να είσαι εδώ-τώρα. . . τούτη ακριβώς τη στιγμή: βλέπεις την ομορφιά της; Τούτη ακριβώς τη στιγμή βρίσκεται εδώ η ευλογία, όταν εσύ ακούς, εκείνος τραγουδά.
Και μάθε να μεταμορφώνεις τα δηλητήριά σου σε μέλι, έτσι ώστε να καταστραφούν όλα τα εμπόδια.

Το τρίτο μετά, άρχισε να μοιράζεσαι: ό,τι έχεις, μοιράσου το. Μοιράσου την ομορφιά σου, μοιράσου το τραγούδι σου, μοιράσου τη ζωή σου. Καθώς μοιράζεσαι, θα εμπλουτιστείς. Μην μαζεύεις και κρύβεις πράγματα. Μόλις αρχίσεις να μαζεύεις, στρέφεσαι ενάντια στο Θεό. Μόλις αρχίσεις να μαζεύεις, προσπαθείς να στηριχτείς στον εαυτό σου΄ έχεις χάσει την εμπιστοσύνη σου στη ζωή. Δώσε! Όπως σου έδωσε εσένα η ζωή, δώσε -θα έρθουν περισσότερα.

Και τέταρτο, να είσαι ένα τίποτα. Το τίποτα,το κενό, είναι η πηγή του παντός, το τίποτα είναι η πηγή του απείρου. . . το τίποτα είναι η θεϊκότητα..

 Να είσαι τίποτα -κι όταν είσαι τίποτα, θα έχεις επιτύχει το όλο.

 Όταν είσαι κάτι, θα χάσεις την ουσία, όταν είσαι κενό, θα φτάσεις στο σπίτι σου.