Πως θα ξερεις αν καποιος σε αγαπά πραγματικά ;

Σε όλη μου τη ζωή, νόμιζα πάντα ότι αγαπάω κάποιον. Τώρα που είμαι για πρώτη φορά μόνος, αναρωτιέμαι: ήμουν πραγματικά ποτέ ερωτευμένος; Είμαι καν ικανός να αγαπώ; Είμαι ικανός να αγαπώ κάποιον; Ή μήπως με έχει φέρει η ζωή σε ένα σημείο όπου δεν συμβαίνει πια η ευτυχία με την αγάπη;

Η βασική πλάνη που μεταφέρεις μέσα σου είναι ότι πάντοτε κάποιον αγαπούσες.

Είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα σχετικά με όλους τους ανθρώπους, η αγάπη τους είναι πάντοτε για κάποιον, απευθύνεται κάπου – κι όταν απευθύνεις την αγάπη σου κάπου, την καταστρέφεις. Είναι σαν να λες, ΄΄Θα αναπνέω μόνο για σένα – κι όταν δεν είσαι εδώ, τότε πώς να αναπνέω;΄΄

Η αγάπη πρέπει να είναι σαν την αναπνοή. Πρέπει να είναι ένα είδος ποιότητας μέσα σου – όπου βρίσκεσαι, με όποιον κι αν είσαι, ή ακόμη κι αν είσαι μόνος, η αγάπη ξεχειλίζει από σένα συνεχώς. Το ζήτημα δεν είναι να αγαπάς κάποιον – το ζήτημα είναι να είσαι αγάπη.

Οι άνθρωποι απογοητεύονται στις εμπειρίες τους από την αγάπη, όχι επειδή κάτι λάθος έχει η αγάπη.... Τη στενεύουν σε τέτοιο βαθμό την αγάπη που δεν μπορεί να μείνει εκεί ο ωκεανός της αγάπης. Δεν μπορείς να περιέχεις τον ωκεανό – δεν είναι ένα μικρό ποτάμι΄ η αγάπη είναι όλη σου η ύπαρξη – η αγάπη είναι η θεϊκότητά σου.

Πρέπει κανείς να σκέφτεται από την άποψη του αν είναι ή όχι γεμάτος από αγάπη.

Το ζήτημα του αντικειμένου της αγάπης δεν τίθεται. Με τη σύζυγό σου, αγαπάς τη σύζυγό σου΄ με τα παιδιά σου, αγαπάς τα παιδιά σου΄ με τους υπηρέτες σου, αγαπάς τους υπηρέτες σου΄ με τους φίλους σου, αγαπάς τους φίλους σου΄ με τα δέντρα, αγαπάς τα δέντρα΄ με τον ωκεανό, αγαπάς τον ωκεανό.

Είσαι αγάπη.

Η αγάπη δεν εξαρτάται από το αντικείμενο, είναι η ακτινοβολία της υποκειμενικότητάς σου – η ακτινοβολία της ψυχής σου. Κι όσο πιο ευρεία η ακτινοβολία, τόσο πιο μεγάλη είναι η ψυχή σου. Όσο πιο πολύ απλώνονται τα φτερά της αγάπης σου, τόσο πιο μεγάλος είναι ο ουρανός της ύπαρξής σου.

Έχεις ζήσει με την κοινή πλάνη όλων των ανθρώπων. Τώρα ρωτάς, ΄΄Μπορώ να αγαπώ κάποιον ;΄΄ Και πάλι η ίδια πλάνη.

Ρώτα απλώς, Είμαι ικανός να γίνω αγάπη;

Όταν βρίσκεσαι μέσα στην παρουσία του άλλου, δεν χρειάζεται να σκέφτεσαι αν τον αγαπάς, αλλιώς, δεν θα έχεις βγει έξω από τις συνηθισμένες σου πλάνες.

Χρειάζεται να μάθεις... να είσαι απλώς γεμάτος αγάπη. Βέβαια η αγάπη σου θα φτάσει κι ως τον άλλον, θα φτάσει και στους άλλους. Θα είναι μια αύρα που σε περιβάλλει, που απλώνεται παντού, κι αν εκπέμπουν τόσοι πολλοί άνθρωποι την αγάπη τους, το τραγούδι τους, την έκστασή τους, όλος ο τόπος γίνεται ένας ναός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να φτιάξεις ένα ναό. Τότε όλη η περιοχή γεμίζει από ένα νέο είδος ενέργειας και κανείς δεν χάνει κάτι – γιατί πέφτει πάνω σου βροχή η αγάπη τόσο πολλών ανθρώπων: σε κάθε έναν άνθρωπο πέφτει βροχή η αγάπη τόσου πολλού κόσμου.

Άφησε αυτή την πλάνη. Και λόγω αυτής της πλάνης προβάλλει άλλο ένα ερώτημα μέσα σου: ΄΄...ή μήπως με έχει φέρει η ζωή σε ένα σημείο όπου δεν συμβαίνει πια η ευτυχία με την αγάπη;΄΄

Η ζωή δεν είναι παρά μια ευκαιρία για να ανθίσει η αγάπη. Αν ζεις, υπάρχει η ευκαιρία – ακόμη κι ως την τελευταία σου πνοή. Ίσως να σου ξέφυγε όλη σου τη ζωή: στην τελευταία σου πνοή, την τελευταία στιγμή πάνω στη γη, αν μπορέσεις να είσαι αγάπη, δεν σου έχει ξεφύγει τίποτε – διότι μια και μόνο στιγμή αγάπης είναι ίση με όλη την αιωνιότητα της αγάπης.

  Αγάπη, αλήθεια, μακαριότητα – έχουν ένα βαθύ πυρήνα: την ανάγκη να τις μοιραστείς, από μόνες τους δεν είναι αρκετές. Το μοίρασμα αποτελεί μέρος, δεν είναι όμως κτητικές. Ο λόγος είναι τελείως διαφορετικός.

Ο λόγος είναι ότι η αγάπη δίνει βασικά ελευθερία: δίνει ελευθερία στον εαυτό , δίνει ελευθερία στους άλλους. Η αγάπη που γίνεται δεσμά δεν είναι αγάπη. είναι λαγνεία, ανήκει στα ζώα, δεν είναι ανθρώπινη.

Η αγάπη δίνει ελευθερία, τότε γίνεται ανθρώπινη, αποτελεί όμως και τότε ένα είδος σχέσης.

Η αγάπη έχει κι άλλη μια διάσταση. Στο πρώτο είδος, η αγάπη είναι μια βιολογική ανάγκη - στο δεύτερο, είναι ένα ψυχολογικό μοίρασμα- στο τρίτο είσαι αγάπη.

Στο πρώτο, πρόκειται για σχέση, για κτητικότητα- στο δεύτερο, σχετίζεσαι, υπάρχει φιλία, φιλικότητα- στο τρίτο, είσαι η ίδια η αγάπη.

 Η ίδια σου η ύπαρξη είναι αγάπη, ακτινοβολείς αγάπη. Μόνο τότε έχει φτάσει η αγάπη στην αποκορύφωση της – έχει κατορθώσει το υπέρτατο, το τελευταίο – μπορείς να το πεις αυτό θεϊκότητα.

 Τι είναι η αγάπη;  Εξαρτάται. Υπάρχουν τόσες αγάπες όσοι και οι άνθρωποι. Η αγάπη είναι μια ιεραρχία, από το πιο χαμηλό σκαλοπάτι στο ψηλότερο, από το σεξ στην υπερ-συνειδητότητα. Υπάρχουν πάρα πολλά επίπεδα, πολλά πεδία αγάπης. Τα πάντα εξαρτώνται από σένα. Αν υπάρχεις στο χαμηλότερο σκαλί, θα έχεις για την αγάπη μια τελείως διαφορετική ιδέα από τον άνθρωπο που βρίσκεται στο ψηλότερο σκαλί.

Ο Αδόλφος Χίτλερ θα έχει κάποια ιδέα περί αγάπης, ο Γκωτάμα Βούδας κάποια άλλη, και θα είναι διαμετρικά αντίθετες, γιατί βρίσκονται στα δυο άκρα.

Στο χαμηλότερο σκαλί, η αγάπη είναι ένα είδος πολιτικής, πολιτικής της εξουσίας. Όπου μολύνεται η αγάπη από την ιδέα της κυριαρχίας, πρόκειται για πολιτική. Αν το ονομάζεις πολιτική ή όχι δεν έχει σημασία, για πολιτική πρόκειται. Κι εκατομμύρια άνθρωποι δεν γνωρίζουν ποτέ τίποτε σχετικά με την αγάπη εκτός από την πολιτική – την πολιτική που υπάρχει ανάμεσα στους συζύγους, ανάμεσα σε ένα αγόρι και τη φιλενάδα του. Για πολιτική πρόκειται, το όλο πράγμα είναι πολιτικό: θέλεις να κυριαρχείς πάνω στον άλλο, απολαμβάνεις την κυριαρχία.

Κι η αγάπη δεν είναι τίποτε άλλο από πολιτική ζαχαρωμένη, ένα πικρό χάπι με επικάλυψη ζάχαρης. Μιλάς για αγάπη, όμως η βαθιά σου επιθυμία είναι να εκμεταλλευτείς τον άλλο. Και δεν λέω ότι το κάνεις αυτό επίτηδες ή συνειδητά – δεν έχεις τόση συνείδηση ακόμα. Δεν μπορείς να το κάνεις επίτηδες- πρόκειται για ασυνείδητο μηχανισμό.

Κι έτσι η μεγάλη κτητικότητα κι η μεγάλη ζήλια γίνονται μέρος, αναπόσπαστο μέρος, της αγάπης σου. Γι΄αυτό ακριβώς και δημιουργεί η αγάπη πιο πολλή δυστυχία παρά χαρά. Το ενενήντα εννέα τοις εκατό της είναι πικρό, υπάρχει μόνο εκείνο το ένα τοις εκατό από ζάχαρη που την έχεις βάλει επάνω της σαν επικάλυψη. Κι αργά ή γρήγορα η ζάχαρη εκείνη θα εξαφανιστεί.

Όταν βρίσκεσαι στην αρχή μιας ερωτικής σχέσης, στο μήνα του μέλιτος, δοκιμάζεις μια γεύση γλυκιά. Σε λίγο αραιώνει η ζάχαρη και αρχίζει να εμφανίζεται η πραγματικότητα εντελώς γυμνή και το όλο πράγμα γίνεται άσχημο.

Εκατομμύρια άνθρωποι έχουν αποφασίσει να μην αγαπούν πια έναν άλλο άνθρωπο. Είναι καλύτερο να αγαπάς ένα σκύλο, μια γάτα, ένα παπαγάλο΄ είναι καλύτερο να αγαπάς ένα αυτοκίνητο – γιατί μπορείς να κυριαρχείς επάνω τους ωραία και ο άλλος δεν προσπαθεί ποτέ να κυριαρχήσει πάνω σε σένα. Είναι απλό, δεν είναι τόσο περίπλοκο όσο θα είναι με έναν άλλο άνθρωπο.

Σε μια δεξίωση, η οικοδέσποινα άκουσε κατά τύχη τη συζήτηση που έκανε ένας κύριος.

΄΄Ω, την αγαπώ αφάνταστα. Τη λατρεύω,΄΄ δήλωνε ο κύριος.

΄΄Κι εγώ το ίδιο θα έκανα, αν ήταν δική μου,΄΄ συμφώνησε ο φίλος του.

΄΄Ο τρόπος που βαδίζει και λικνίζεται. Τα μεγάλα της όμορφα καστανά μάτια, το κεφάλι της που το κρατά τόσο περήφανα στητό...΄΄

΄΄Είσαι πολύ τυχερός,΄΄ σχολίασε ο φίλος του.

΄΄Και ξέρεις τι με ενθουσιάζει πραγματικά; Ο τρόπος που πιπιλίζει το αυτί μου.΄΄

΄΄Κύριε,΄΄ παρενέβη η οικοδέσποινα. ΄΄Κατά τύχη άκουσα τα τρυφερά σας λόγια. Στην εποχή μας με τα τόσα διαζύγια, θαυμάζω τον άνθρωπο που αγαπά με τόσο πάθος τη σύζυγό του.΄΄

΄΄Τη σύζυγό μου;΄΄ είπε έκπληκτος ο κύριος. ΄΄Μα, όχι, για τη φοράδα μου μιλούσα που έρχεται πρώτη στις ιπποδρομίες!΄΄

Οι άνθρωποι ερωτεύονται άλογα, σκύλους, ζώα, μηχανήματα, αντικείμενα. Γιατί; Επειδή έχει γίνει σκέτη κόλαση ο έρωτας με ανθρώπους, μια συνεχής σύγκρουση – γκρίνιες, συνέχεια να τα βάζει ο ένας με τον άλλο.

Αυτή είναι η κατώτερη μορφή της αγάπης. Δεν υπάρχει κάτι το κακό εκεί, αν μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις ως σκαλοπάτι, αν μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις ως διαλογισμό. Αν μπορείς να την παρατηρείς, αν προσπαθήσεις να την καταλάβεις, με την ίδια την κατανόηση εκείνη θα φτάσεις σε ένα άλλο σκαλί, θα αρχίσεις να προχωρείς προς τα πάνω.

Μόνο στην πιο ψηλή κορυφή, όταν η αγάπη δεν αποτελεί πλέον μια σχέση, όταν η αγάπη γίνεται κατάσταση της ύπαρξής σου, ανοίγει τελείως ο λωτός και ελευθερώνεται ένα σπουδαίο άρωμα – όμως μόνο στην ψηλότερη κορυφή.

Στο κατώτερο σημείο, η αγάπη είναι μια απλή πολιτική σχέση.

 Στο ανώτερο, η αγάπη είναι μια θρησκευτική κατάσταση συνειδητότητας.

Ο Βούδας αγαπάει, ο Ιησούς αγαπάει, αλλά η αγάπη τους δεν ζητά τίποτε σε ανταπόδοση. Την αγάπη τους τη δίνουν από την απλή χαρά ότι τη δίνουν΄ δεν πρόκειται για συναλλαγή. Γι΄αυτό κι έχει ακτινοβόλα ομορφιά, γι΄αυτό κι έχει υπερβατική ομορφιά. Ξεπερνά όλες τις χαρές που έχεις γνωρίσει.

Όταν μιλώ για την αγάπη, μιλώ για την αγάπη ως κατάσταση. Δεν απευθύνεται κάπου: δεν αγαπάς αυτόν ή εκείνον τον άνθρωπο, αγαπάς απλώς. Είσαι αγάπη. Αντί να πούμε ότι αγαπάς κάποιον, θα είναι καλύτερο να πούμε ότι είσαι αγάπη. Όποιος λοιπόν είναι ικανός να τη λάβει, μπορεί να την λάβει. Για όποιον είναι ικανός να την πιει μέσα από τις άπειρες πηγές της ύπαρξής σου, είσαι διαθέσιμος – είσαι διαθέσιμος χωρίς όρους.

Αυτό είναι δυνατό μόνο όταν γίνει η αγάπη όλο και πιο πολύ διαλογιστική.

Οι λέξεις medicine (φάρμακο) και meditation (διαλογισμός) προέρχονται από την ίδια ρίζα. Η αγάπη όπως την γνωρίζεις είναι ένα είδος αρρώστιας: χρειάζεται το φάρμακο του διαλογισμού. Αν περάσει μέσα από το διαλογισμό, εξαγνίζεται. Κι όσο πιο εξαγνισμένη είναι, τόσο πιο εκστατική.