Μοναξιά και μοναχικότητα

ΜΟΝΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Μόλις βγήκες από μια σχέση και βρίσκεσαι αντιμέτωπος  ή γιορτάζεις -το γεγονός ότι είσαι μόνος; Και ίσως να νιώθεις λίγο φόβο και μοναξιά, τι να κάνεις αν συμβαίνει αυτό; Να βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με τον εαυτό του όταν είναι μόνος είναι κάτι που φοβίζει και που είναι οδυνηρό και χρειάζεται να το υπομείνει. Δεν πρέπει να κάνει τίποτε για να το αποφύγει, δεν πρέπει να κάνει τίποτε για να αποσπάσει από εκεί την προσοχή του νου και δεν πρέπει να κάνει τίποτε για να ξεφύγει από τούτο. Πρέπει να το υπομείνει και να περάσει μέσα από αυτό. Καθώς υποφέρεις και πονάς, είναι τούτο ένα καλό σημάδι ότι βρίσκεσαι κοντά σε μια καινούργια γέννηση, γιατί κάθε γέννησης προηγείται ο πόνος. Δεν μπορείς να το αποφύγεις και δεν πρέπει να το αποφύγεις, γιατί αποτελεί μέρος της ανάπτυξής σου. Γιατί όμως υπάρχει αυτός ο πόνος; Πρέπει να το κατανοήσουμε, γιατί η κατανόηση θα σε βοηθήσει να περάσεις μέσα από αυτό και αν περάσεις μέσα από αυτό εν γνώσει σου, θα βγεις από εκεί με ευκολία και συντομότερα. Γιατί υπάρχει πόνος όταν είσαι μόνος; Το πρώτο πράγμα είναι ότι αρρωσταίνει το εγώ σου. Το εγώ σου μπορεί και υπάρχει μόνον μαζί με άλλους. Έχει μεγαλώσει μέσα σε σχέσεις, δεν μπορεί να υπάρχει μόνο του. Όταν λοιπόν η συνθήκη είναι τέτοια που δεν μπορεί το ίδιο να υπάρχει, αισθάνεται ασφυξία, αισθάνεται σαν να είναι στα πρόθυρα του θανάτου. Αυτός είναι ο βαθύτερος πόνος. Νιώθεις σαν να πεθαίνεις. Δεν είσαι όμως εσύ που πεθαίνεις, είναι το εγώ σου, το οποίο έχεις θεωρήσει ότι είναι ο εαυτός σου και με το οποίο έχεις ταυτιστεί. Δεν μπορεί να υπάρχει, διότι σου το έχουν δώσει οι άλλοι. Αποτελεί μια συνεισφορά. Όταν φεύγεις από τους άλλους, δεν μπορείς να το πάρεις μαζί σου. Στη μοναχικότητα λοιπόν, όλα όσα γνωρίζεις για τον εαυτό σου θα φύγουν, σιγά-σιγά θα εξαφανιστούν.  Μπορείς να παρατείνεις το εγώ σου για ένα ορισμένο διάστημα κι ακόμη και τούτο θα χρειαστεί να το κάνεις με τη φαντασία σου, δεν μπορείς όμως να το παρατείνεις για πολύ καιρό. Χωρίς συντροφιά είσαι ξεριζωμένος, δεν υπάρχει το έδαφος από το οποίο παίρνεις τροφή. Αυτός είναι ο βασικός πόνος. Δεν είσαι πλέον βέβαιος για το ποιος είσαι: είσαι μια προσωπικότητα που διασκορπίζεται, μια προσωπικότητα που διαλύεται. Αλλά αυτό είναι καλό, γιατί αν δεν εξαφανιστεί αυτός ο ψεύτικος εαυτός σου, δεν μπορεί να εμφανιστεί ο πραγματικός. Αν δεν πλυθείς και γίνεις και πάλι καθαρός, δεν μπορεί να προβάλει το πραγματικό. Αυτός ο ψεύτικος εαυτός έχει καταλάβει το θρόνο. Πρέπει να εκθρονιστεί. Αν ζεις μοναχικά, μπορεί να φύγει κάθε τι που είναι ψεύτικο. Και ό,τι έχει δοθεί από την κοινωνία είναι ψεύτικο. Στην πραγματικότητα, κάθε τι που είναι δοτό, είναι ψεύτικο, κάθε τι που γεννιέται μαζί με σένα είναι πραγματικό. Ό,τι αποτελεί εσένα αφ΄εαυτού, όχι ως συνεισφορά κάποιου άλλου, είναι πραγματικό, αυθεντικό. Πρέπει όμως να φύγει το ψεύτικο και το ψεύτικο αποτελεί μια μεγάλη επένδυση. Έχεις επενδύσει πάρα πολλά εκεί, το έχεις φροντίσει πάρα πολύ, όλες σου οι ελπίδες κρέμονται από εκεί. Όταν λοιπόν αρχίζει να διαλύεται, θα νιώσεις φόβο, θα φοβάσαι και θα τρέμεις: τι του κάνεις του εαυτού σου; Καταστρέφεις όλη σου τη ζωή, την όλη δομή. Θα υπάρχει φόβος. Πρέπει όμως να περάσεις μέσα από αυτό τον φόβο, τότε μόνο θα γίνεις άφοβος. Δεν λέω ότι θα γίνεις γενναίος, όχι. Λέω ότι θα γίνεις άφοβος. Η γενναιότητα αποτελεί μέρος του φόβου. Όσο γενναίος κι αν είσαι, ο φόβος βρίσκεται κρυμμένος από πίσω. Λέω άφοβος. Δεν θα είσαι γενναίος, δεν υπάρχει λόγος να είσαι γενναίος όταν δεν βρίσκεται εκεί ο φόβος. Η γενναιότητα και ο φόβος γίνονται και τα δυο άσχετα πράγματα. Είναι και τα δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Έτσι λοιπόν, οι γενναίοι σου άνθρωποι δεν είναι τίποτε άλλο από εσένα γυρισμένο ανάποδα. Η γενναιότητά σου είναι κρυμμένη μέσα σου και ο φόβος σου βρίσκεται στην επιφάνεια, ο δικός τους φόβος είναι κρυμμένος μέσα τους και η γενναιότητά τους βρίσκεται στην επιφάνεια. Όταν λοιπόν είσαι μόνος σου, είσαι πολύ γενναίος. Όταν σκέφτεσαι κάτι, είσαι πολύ γενναίος, όταν όμως εμφανίζεται κάποια πραγματική κατάσταση, φοβάσαι. Γίνεται άφοβος κανείς μόνον όταν έχει περάσει μέσα από το βαθύτερο φόβο που υπάρχει, δηλαδή τη διάλυση του εγώ, τη διάλυση της εικόνας και τη διάλυση της προσωπικότητας. Είναι θάνατος αυτό, γιατί δεν ξέρεις αν πρόκειται να προβάλει από εκεί μια καινούργια ζωή. Κατά τη διαδικασία, θα γνωρίζεις μόνο το θάνατο. Μόνον όταν πεθάνεις ως προς το πώς είσαι, ως η ψεύτικη οντότητα, μόνο τότε θα ξέρεις ότι ο θάνατος ήταν απλώς μια πύλη προς την αθανασία. Αυτό όμως θα συμβεί στο τέλος, στη διάρκεια της διαδικασίας, εσύ απλώς πεθαίνεις. Όλα όσα αγαπούσες τόσο πολύ σού τα παίρνουν -την προσωπικότητά σου, τις ιδέες σου, όλα όσα νόμιζες ότι είναι ωραία. Σε εγκαταλείπουν τα πάντα. Απογυμνώνεσαι. Όλοι οι ρόλοι και τα ενδύματα αφαιρούνται. Κατά την διαδικασία, θα υπάρχει ο φόβος, αλλά ο φόβος αυτός είναι βασικός, αναγκαίος κι αναπόφευκτος -πρέπει να περάσεις από μέσα του. Πρέπει να τον κατανοήσεις, μην προσπαθείς όμως να τον αποφύγεις, μην προσπαθείς να του ξεφύγεις, γιατί κάθε απόδραση θα σε φέρνει πάλι πίσω. Θα γυρνάς πίσω στην προσωπικότητα. Εκείνοι που μπαίνουν σε βαθιά σιωπή και μοναχικότητα σκέφτονται πάντα, ΄΄Θα υπάρξει ο φόβος, τι να κάνουμε λοιπόν;΄΄ Μην κάνετε τίποτε, απλώς να ζήσετε τον φόβο. Αν συμβαίνει να τρέμεις, τρέμε. Γιατί να το εμποδίσεις; Αν υπάρχει κάποιος εσωτερικός φόβος και τρέμεις από αυτόν, τρέμε από αυτόν. Μην κάνεις τίποτε. Άσε το να συμβαίνει. Θα φύγει από μόνο του. Αν το αποφεύγεις. . . και μπορείς να το αποφύγεις. Μπορείς να κρατηθείς από οποιαδήποτε σκέψη, έτσι ώστε να αποσπάσεις το νου σου από εκεί. Θα σε κατευνάσει και ο φόβος δεν θα βρίσκεται εκεί, τον έσπρωξες μέσα στο ασυνείδητο. Ερχόταν έξω, πράγμα που ήταν καλό, θα απελευθερωνόσουν από κείνον, έφευγε από σένα και όταν φεύγει, εσύ θα τρέμεις. Είναι φυσικό, διότι από κάθε κύτταρο του σώματος και του νου φεύγει ενέργεια που υπήρχε πάντοτε εκεί απωθημένη. Θα αρχίσεις να τραντάζεσαι και να τρέμεις, θα είναι ακριβώς σαν ένας σεισμός. Ολόκληρη η ψυχή θα αναστατωθεί από τούτο. Αλλά άσε το να συμβεί.  Μη κάνεις τίποτε. Αυτή είναι η συμβουλή μου. Μην σκέφτεσαι.   Μην προσπαθείς να κάνεις κάτι ως προς αυτό, γιατί ό,τι μπορείς να κάνεις καταπίεση θα είναι πάλι. Επιτρέποντάς του να υπάρχει, αφήνοντάς το να υπάρχει, θα φύγει από σένα, κι όταν έχει φύγει, θα είσαι ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Άσε το να συμβαίνει! Ο κυκλώνας έφυγε και θα είσαι τώρα επικεντρωμένος, επικεντρωμένος όπως δεν υπήρξες ποτέ πριν. Κι όταν μάθεις την τέχνη πώς να αφήνεις τα πράγματα να συμβαίνουν, θα γνωρίζεις ένα από τα βασικά κλειδιά που ανοίγει όλες τις εσωτερικές πύλες. Τότε όπως κι αν είναι τα πράγματα, άφησέ τα να είναι, μην τα αποφεύγεις. Αν για τρεις μόνο μήνες μπορείς να είσαι τελείως μόνος, μέσα σε ολική σιωπή, χωρίς να παλεύεις με τίποτα, αφήνοντας τα πάντα να συμβαίνουν, ό,τι κι αν είναι, μέσα σε τρεις μήνες το παλιό θα φύγει και θα υπάρξει το καινούργιο. Το μυστικό όμως είναι να του επιτρέπεις να συμβαίνει. . . όσο φόβο και πόνο κι αν προκαλεί, όσο φαινομενικά επικίνδυνο και σαν θάνατος κι αν είναι. Θα έρθουν πολλές στιγμές που θα αισθάνεσαι σαν να πρόκειται να τρελαθείς αν δεν κάνεις κάτι και θα αρχίσεις άθελά σου να κάνεις κάτι. Μπορεί να ξέρεις ότι δεν γίνεται να κάνεις τίποτα, αλλά δεν θα έχεις τον έλεγχο και θα αρχίσεις να κάνεις κάτι. Είναι ακριβώς σαν να περνάς από ένα σκοτεινό δρόμο τη νύχτα, τα μεσάνυχτα, και νιώθεις φόβο γιατί δεν υπάρχει κανείς τριγύρω κι η νύχτα είναι σκοτεινή κι ο δρόμος σού είναι άγνωστος -κι έτσι αρχίζεις να σφυρίζεις. Τι μπορεί να κάνει το σφύριγμα; Ξέρεις πως δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αρχίζεις μετά να λες ένα τραγούδι. Ξέρεις ότι δεν θα γίνει τίποτα λέγοντας ένα τραγούδι -το σκοτάδι δεν μπορεί να διαλυθεί, θα παραμένεις μόνος- όμως αποσπά την προσοχή του νου. Αν αρχίσεις να σφυρίζεις, με το σφύριγμα αποκτάς σιγουριά και ξεχνάς το σκοτάδι. Ο νους σου στρέφεται στο σφύριγμα κι αρχίζεις να νιώθεις καλά. Τίποτα δεν έχει συμβεί. Ο δρόμος είναι ο ίδιος, το σκοτάδι είναι το ίδιο, ο κίνδυνος, αν υπάρχει, βρίσκεται εκεί, τώρα όμως νιώθεις περισσότερο προστατευμένος. Τα πάντα είναι τα ίδια, αλλά τώρα κάνεις κάτι. Μπορείς να αρχίσεις να ψέλνεις ένα όνομα, να τραγουδάς: θα είναι κι αυτό ένα είδος σφυρίγματος. Θα σου δώσει δύναμη, αλλά αυτή η δύναμη είναι επικίνδυνη, αυτή η δύναμη θα γίνει πάλι πρόβλημα, γιατί αυτή η δύναμη θα είναι το παλιό σου εγώ. Το ξαναζωντανεύεις. Μείνε παρατηρητής κι άφησε να συμβεί ό,τι συμβαίνει. Χρειάζεται να αντιμετωπίσεις τον φόβο προκειμένου να τον ξεπεράσεις. Χρειάζεται να αντιμετωπίσεις το άγχος προκειμένου να το υπερβείς. Κι όσο πιο αυθεντικά το αντιμετωπίζεις, όσο πιο πολύ το κοιτάς κατά πρόσωπο, όσο πιο πολύ κοιτάς τα πράγματα έτσι όπως είναι, τόσο πιο γρήγορα θα υπάρξει το συμβάν. Παίρνει καιρό μόνον επειδή δεν είναι εντατική η αυθεντικότητά σου. Μπορεί λοιπόν να σου πάρει τρεις ημέρες, τρεις μήνες ή τρεις ζωές, εξαρτάται από την εντατικότητα. Πράγματι, ακόμη και τρία λεπτά μπορούν να αρκέσουν, τρία δευτερόλεπτα επίσης. Τότε όμως θα χρειαστεί να περάσεις μέσα από μια τρομερή κόλαση με τέτοιο εντατικό τρόπο που ίσως να μην μπορέσεις να αντέξεις, να το ανεχτείς. Αν μπορεί κανείς να δει κατά πρόσωπο όλα όσα είναι κρυμμένα μέσα του, θα περάσουν αυτά, κι όταν θα έχουν φύγει, θα είσαι διαφορετικός, διότι όλα όσα έφυγαν από σένα αποτελούσαν μέρος σου προηγουμένως και τώρα δεν αποτελούν πια μέρος σου. Μην ρωτάς λοιπόν τι να κάνεις. Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις κάτι. Η μη-πράξη, η παρατήρηση, βλέποντας αβίαστα το οτιδήποτε υπάρχει, χωρίς να κάνεις καν την παραμικρή προσπάθεια, επιτρέποντάς του απλώς να υπάρχει. . . Μείνε παθητικός και άσε το να περάσει. Πάντα περνάει. Όταν κάνεις κάτι, δημιουργείται έτσι η αποτυχία, διότι τότε επεμβαίνεις. Και ποιος επεμβαίνει; Ποιος φοβάται; Το ίδιο εκείνο πράγμα που αποτελεί την αρρώστια θα επεμβαίνει. Το ίδιο εγώ το οποίο πρέπει να αφήσεις πίσω σου θα επεμβαίνει. Σου είπα ότι το εγώ αποτελεί μέρος της κοινωνίας.  Άφησες την κοινωνία, αλλά δεν θέλεις να αφήσεις το μέρος εκείνο που σου έχει δώσει η κοινωνία. Έχει τις ρίζες του μέσα στην κοινωνία, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς την κοινωνία. Πρέπει λοιπόν είτε να το αφήσεις ή να δημιουργήσεις μια νέα κοινωνία μέσα στην οποία να μπορεί εκείνο να ζήσει. Να είσαι μόνος σημαίνει να μη δημιουργείς μια εναλλακτική κοινωνία. Βγες απλώς έξω από την κοινωνία και τότε θα φύγει από σένα το κάθε τι που σου έχει δώσει η κοινωνία. Θα χρειαστεί να το αφήσεις. Θα είναι κάτι το οδυνηρό, γιατί είσαι πολύ προσαρμοσμένος σε κείνο, τα πάντα είναι πολύ τακτοποιημένα. Έχει γίνει πολύ βολικό πράγμα η προσαρμογή σου – η προσκόλληση σου- έτσι που τα πάντα είναι βολικά. Όταν αλλάζεις και προχωρείς μόνος, αφήνεις όλες τις ανέσεις, όλα τα βολικά πράγματα, όλα όσα μπορεί να δώσει η κοινωνία,  κι όταν σου δίνει κάτι η κοινωνία, σου παίρνει επίσης και κάτι:  την ελευθερία σου, την ψυχή σου. Πρόκειται για μια ανταλλαγή λοιπόν , κι όταν προσπαθείς να φτάσεις στην ψυχή σου με όλη της την καθαρότητα, θα πρέπει να σταματήσεις τα παζάρια. Θα είναι οδυνηρό, αν όμως μπορείς να περάσεις μέσα από αυτό, η ανώτερη ευδαιμονία θα βρίσκεται κοντά σου. Η κοινωνία δεν είναι το ίδιο οδυνηρή όσο η μοναξιά. Η κοινωνία είναι ηρεμιστική, η κοινωνία είναι βολική και άνετη, αλλά σου δίνει ένα είδος ύπνου. Αν βγεις έξω από αυτήν, είναι επόμενο να υπάρξουν άβολα πράγματα. Θα υπάρξουν κάθε είδους άβολα πράγματα. Αυτά τα άβολα πράγματα πρέπει να τα υπομείνεις με την κατανόηση του γεγονότος ότι αποτελούν μέρος της μοναχικότητας και μέρος της επανάκτησης του εαυτού σου.  Αν σου δινόταν ποτέ η ευκαιρία να φέρεις τα πράγματα στο φως και να τα αφήσεις να φύγουν, η ευκαιρία αυτή υπάρχει τώρα. Ο νους σου θα συνεχίσει να προσπαθεί να σε υπνωτίσει ώστε να βλέπεις ρόδινα όνειρα που είναι μη πραγματικά. Ριψοκινδύνευσε να χάσεις τις αυταπάτες σου και να πονέσει η καρδιά σου, ελέγχοντας ποια είναι η πραγματικότητα.  ΄΄Όλες σου οι προβολές δικές σου είναι και πρέπει να εξαφανιστούν. Πρέπει να χάσεις τις αυταπάτες σου.  Μόνο εκείνη τη στιγμή που χάνονται οι αυταπάτες εκρήγνυται η πραγματικότητα.΄΄ Μέσα στην πραγματικότητα ακριβώς βρίσκεται η βαθύτερη ομορφιά.  Θα βγεις από εκεί καινούργιος, με μια νέα δόξα και ευπρέπεια, μια νέα καθαρότητα κι αθωότητα.