Τα συναισθήματα δημιουργούν την πραγματικότητα που ζείτε

 Οτιδήποτε συμβαίνει, είτε σε προσωπικό ή σε παγκόσμιο επίπεδο, είτε πρόκειται για ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται, ένα σεισμό, μια ταραχή ή ένα πόλεμο, αντανακλά πάντα την ανισόρροπη ή καταπιεσμένη ενέργεια που τρέφουν μέσα τους οι άνθρωποι. Αντικατοπτρίζει την οργή, το φόβο, την παραπλάνηση, την απληστία, την ανθρώπινη αδικία και άλλες θλίψεις που οι άνθρωποι κρατούν μέσα στις ψυχές τους. Είναι όλα καθρέφτες, τίποτα περισσότερο από καθρέφτες αυτού που βρίσκεται εκτός ευθυγράμμισης σε προσωπικό επίπεδο.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς δημιουργούμε την δική μας πραγματικότητα. Λένε ότι αν δημιουργούσαν τη δική τους πραγματικότητα, θα δημιουργούσαν το τέλειο σώμα, σπίτι, σύντροφο, και με αφθονία.

 Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα καταλάβει ή συνειδητοποιήσει το πώς δημιουργούν. Επίσης, η δημιουργία τους δεν προέρχεται απαραίτητα από αυτή τη ζωή και μόνο, και το «κάρμα» ή η έλλειψη κατανόησης πρέπει να καθαρίσει πριν  από την εκδήλωση ενός νέου τρόπου ζωής. Οι άνθρωποι δημιουργούν συνεχώς μέσα από τις σκέψεις και τα συναισθήματα, τα λόγια και τις δράσεις τους κάθε στιγμή, καθώς και από τον εσωτερικό διάλογο που διεξάγουν μέσα στο μυαλό τους κατά τις ώρες της εγρήγορσης. Οι άνθρωποι μπορεί να λένε ότι θέλουν το τέλειο σώμα ή το γάμο, αλλά οι σκέψεις και τα συναισθήματα που τρέφουν τις περισσότερες ώρες δεν υποστηρίζουν τις επιθυμίες τους.

Εάν τους έδειχνε κάποιος τις σκέψεις και τα συναισθήματα που έχουν ανά πάσα στιγμή και πόσο ανισόρροπα είναι, θα καταλάβετε γιατί δεν έχουν το υγιές σώμα που επιθυμούν, ή τη σχέση ή την αφθονία που θέλουν.

 Για να δημιουργήσετε την πραγματικότητα που θέλετε, θα πρέπει να αποκτήσετε συνείδηση των σκέψεων, των συναισθημάτων, των λόγων και των πράξεών σας.
Τα λόγια είναι πολύ ισχυρά, και ενισχύουν συνεχώς την ενέργεια των συναισθημάτων σας. Ωστόσο, οι λέξεις δεν ταιριάζουν πάντα με τα συναισθήματά σας.


Μπορεί να λέτε, “θέλω περισσότερα χρήματα”, αλλά μέσα σας νιώθετε φτωχοί.
 Θέλετε να έχετε μια καλύτερη σχέση, αλλά μέσα σας νομίζετε ότι δεν αξίζετε και δεν είστε διατεθειμένοι να ξεριζώσετε τα «ζιζάνια» από τον κήπο της ψυχής σας, προκειμένου να προσελκύσετε το τέλειο ταίρι.

 Λέτε, “θέλω ένα τέλειο σώμα”, αλλά μέσα σας δεν αγαπάτε τον εαυτό σας. Δεν αγαπάτε το σώμα σας όπως είναι και δεν αποδέχεστε τα μαθήματα που παίρνετε από το σώμα σας με τη σημερινή μορφή του. Το σώμα αναπτύσσεται με την αγάπη, αλλά σχεδόν όλοι σας δεν αγαπάτε ή δεν προσφέρετε τις κατάλληλες φροντίδες στο σώμα σας . Πολύ λίγοι αγαπάτε τον εαυτό σας αρκετά, ώστε να γαλουχήσετε με αγάπη τον εαυτό και το σώμα σας σωστά ή συστηματικά. Οι περισσότεροι από εσάς δεν δίνετε στο σώμα σας την κατάλληλη τροφή που χρειάζεται για να ανανεωθεί και να εκπέμψει την τέλεια υγεία.

 Πως λοιπόν περιμένετε να δημιουργήσετε ένα τέλειο σώμα για τον εαυτό σας;
Επιβεβαιώνετε συνεχώς αυτό που δεν θέλετε.

Η ανατομία της συνειδητότητας

Έχουμε μιλήσει για τα τσάκρας ή ενεργειακά κέντρα.

 Το πρώτο τσάκρα σημαίνει βάση, ρίζα. Είναι το κέντρο του σέξ ή κέντρο της ζωής, κέντρο της γέννησης. Από αυτό το κέντρο γεννιέσαι. Από το ριζικό κέντρο της μητέρας σου και του πατέρα σου απέκτησες το σώμα σου.

Το δεύτερο τσάκρα  ή ιερό σημαίνει κατοικία του εαυτού και είναι το κέντρο του θανάτου.

Πολύ παράξενο να δίνουμε αυτό το όνομα στο κέντρο του θανάτου : Κατοικία του εαυτού, εκεί που υπάρχεις ουσιαστικά. Στο θάνατο ; Ναι ! 

Οι ιερείς φοβούνται την υγεία, γιατί η υγεία είναι ανήθικο πράγμα κατ΄αυτούς.

Ίσως να έχεις ακουστά, ίσως και όχι, για έναν από τους στοχαστές του 20^ου αιώνα, έναν Γερμανό στοχαστή, πολύ γνωστό στην εποχή του, τον kόμη Κάισερλινγκ. Θεωρείτο σπουδαίος θρησκευτικός φιλόσοφος κι έγραψε στον ημερολόγιό του: Η υγεία είναι το πιο ανήθικο πράγμα.


 Γιατί η υγεία είναι ενέργεια και η ενέργεια είναι χαρά, η ενέργεια είναι απόλαυση, η ενέργεια είναι αγάπη, η ενέργεια είναι σεξ, η ενέργεια είναι το κάθε τι που είναι φυσικό.
 Να καταστρέψεις λοιπόν την ενέργεια, να την κάνεις αδύναμη και ασθενική. Γι΄αυτό και υπάρχουν τόσες πολλές νηστείες -για να καταστρέψουν την ενέργεια, για να εμποδίσουν να εμφανιστεί ενέργεια τόση πολλή που να αρχίσει να ξεχειλίζει .

Ο άρρωστος άνθρωπος χρειάζεται σεξ,
ο υγιής άνθρωπος αγαπάει.
 
Και η αγάπη είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα. Κι όταν συναντιούνται δυο υγιείς άνθρωποι, η υγεία πολλαπλασιάζεται. Μπορούν τότε να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο για να φτάσουν στο υπέρτατο στοιχείο. Μπορούν να επιχειρήσουν μαζί το υπέρτατο, βοηθώντας ο ένας τον άλλο.
Εξαφανίζεται όμως η ανάγκη.

Δεν πρόκειται πια για ανάγκη, δεν πρόκειται πια για εξάρτηση.

Στη Δύση συμβαίνει υπερβολικά αυτό, γιατί καταλαβαίνουν λάθος ένα πολύ βασικό πράγμα. Νομίζουν οι άνθρωποι ότι οι σχέσεις είναι για όταν είναι ευτυχισμένοι, καλά. Όταν κάτι πάει στραβά -ακόμη και μια σωματική αρρώστια- τότε γιατί να μπαίνεις στον κόπο; Βρες μια άλλη γυναίκα, έναν άλλο άντρα -δείχνει πολύ απάνθρωπο αυτό. Αν παραμείνει η στάση αυτή, η αγάπη δεν θα μπορεί να μεγαλώσει. Τότε αυτό που ονομάζεις αγάπη δεν είναι τίποτε άλλο από σεξ, γιατί αγάπη σημαίνει ότι νοιάζεσαι για τον άνθρωπο όταν είναι υγιής κι όταν είναι άρρωστος. Νοιάζεσαι για τον άνθρωπο και αποδέχεσαι όλα τα καλοκαίρια και όλους τους χειμώνες. Αποδέχεσαι ό,τι υπάρχει στον άνθρωπο. Υπάρχει υγεία, υπάρχει αρρώστια, θα υπάρξουν τα γεράματα, υπάρχουν τα νιάτα, υπάρχει ο θυμός, υπάρχει το μίσος -τα πάντα είναι δυνατό να υπάρχουν.

Για παράδειγμα, αν έζησε ένας άνθρωπος όλη του τη ζωή έχοντας εμμονή με το σεξ, αν δεν ήξερε τίποτε πέρα από το σεξ, αν το σεξ ήταν το μόνο για το οποίο ζούσε -αποκτούσε πλούτη για να απολαμβάνει το σεξ, επιδίωκε κάποια ανώτερη θέση αναζητώντας το σεξ, ήθελε να έχει καλή υγεία για να ασχολείται περισσότερο με το σεξ- αν το σεξ ήταν το πιο κυρίαρχο κέντρο που λειτουργούσε στη ζωή του, τότε εκεί ακριβώς θα συγκλίνει ολόκληρη η ενέργεια τη στιγμή του θανάτου.

Τότε το καινούργιο του ταξίδι θα ξεκινήσει από το κέντρο του σεξ. 

 Γιατί; Επειδή η επόμενη γέννησή του θα είναι το συνεχιζόμενο ταξίδι του ίδιου εκείνου κέντρου που έχει εμμονή με το σεξ.

 Η συνειδητότητα του ανθρώπου αυτού θα συγκεντρωθεί στο κέντρο του σεξ κατά τις στιγμές του θανάτου και εκείνο θα είναι το σημείο όπου θα τελειώσει η ζωή του. 

Αν είχε ζήσει ο άνθρωπος αυτός μέσω ενός διαφορετικού κέντρου, η ενέργεια θα είχε συγκεντρωθεί και αποχωρήσει από το κέντρο εκείνο.

 Όταν πεθαίνεις, έρχεσαι στην καθαρή σου ύπαρξη, γιατί πεθαίνει μόνο εκείνο που δεν είσαι εσύ. Πεθαίνει το σώμα. Το σώμα γεννιέται από το πρώτο. Όταν πεθαίνεις, το σώμα εξαφανίζεται, εσύ όμως όχι. Σου το δίνει το πρώτο, σου το παίρνει το δεύτερο.  Οι γονείς σου έδωσαν έναν μηχανισμό, που απομακρύνεται με το θάνατο. Εσύ όμως υπήρχες πριν γνωρίσει η μητέρα σου τον πατέρα σου. Υπήρχες από πάντα. Το ΄΄είναι΄΄ σου , η καθαρή σου ύπαρξη, είναι αιώνια. Εκείνο που έχει έρθει από την αιωνιότητα δηλ. η συνειδητότητά σου δεν μπορεί να αφαιρεθεί. Ονομάζεται κέντρο του θανάτου γιατί όταν πεθαίνεις γνωρίζεις ποιος είσαι.  Πέθανε μέσα στην Αγάπη και θα γνωρίσεις ποιος είσαι – διότι αυτό που θα πεθάνει είναι ο εγωισμός σου, η αλαζονία σου. Πέθανε μέσα στην επίγνωση και θα γνωρίσεις ποιος είσαι. Πέθανε ως προς το παρελθόν και θα γνωρίσεις ποιος είσαι. Πέθανε ως προς το νου και θα γνωρίσεις ποιος είσαι.     Ο θάνατος είναι ο τρόπος για να γνωρίσεις.

Αυτά τα δύο κέντρα έχουν δηλητηριαστεί πάρα πολύ από την κοινωνία. Σε αυτά τα δύο , η κοινωνία έχει εύκολη πρόσβαση.

Πέρα από αυτά τα δύο , υπάρχουν πέντε κέντρα ακόμη.

 Το τρίτο τσάκρα είναι το κέντρο όλων των συναισθημάτων και των συγκινήσεων. Η ζωή είναι πολύτιμη εξαιτίας των συγκινήσεων, των συναισθημάτων, του γέλιου, του κλάματος, των δακρύων, του χαμόγελου. Αυτά αποτελούν τη δόξα της ζωής. Το τρίτο τσάκρα ονομάζεται  ΄΄διαμαντένιο τσάκρα ΄΄, διότι μόνο ο άνθρωπος μπορεί να έχει αυτό το πολύτιμο διαμάντι. Τα ζώα δεν μπορούν να γελάσουν  και φυσικά ούτε να κλάψουν. Η ομορφιά των δακρύων , του γέλιου, η ποίηση των δακρύων και του γέλιου είναι διαθέσιμα μόνο στον άνθρωπο.  Μας έχουν μάθει να καταπιέζουμε τα συναισθήματα μας. Μας έχουν μάθει ότι ο συναισθηματισμός δεν είναι ωφέλιμος. Να είσαι πρακτικός, να είσαι σκληρός, μην είσαι ευάλωτος, διότι θα σε εκμεταλλευτούν. Να είσαι σκληρός, , δείχνε τουλάχιστον πως είσαι σκληρός, κάνε πως είσαι επικίνδυνος, πως δεν είσαι μαλακός, προκάλεσε γύρω σου φόβο. Μην γελάς, γιατί αν γελάς δεν μπορείς  δημιουργήσεις γύρω σου φόβο. Μην κλαις, δείχνεις ότι φοβάσαι ο ίδιος. Μην δείχνεις τις ανθρώπινες αδυναμίες σου . Κάνε πως είσαι τέλειος. 

Αν όμως καταπιέσεις το τρίτο κέντρο σου , τότε γίνεσαι στρατιώτης,  όχι άνθρωπος.

Πρέπει να γίνει πολλή δουλειά για να χαλαρώσει το τρίτο κέντρο. Τα συναισθήματα πρέπει να αναβιώσουν, να χαλαρώσουν. Όταν αισθάνεσαι την ανάγκη να κλάψεις, να κλάψεις, όταν θέλεις να γελάσεις, πρέπει να γελάς. Πρέπει να παρατήσεις αυτήν την ανοησία της καταπίεσης. Πρέπει να μάθεις να εκφράζεσαι, διότι μόνο μέσα από τις συγκινήσεις σου, τα συναισθήματά σου, την ευαισθησία σου , γίνεται δυνατή η επικοινωνία. 

Το έχεις παρατηρήσει ; Μπορεί να μιλάς όσο θέλεις και να μην λες τίποτα, να λες και να ξαναλές ΄΄είμαι ευτυχισμένος κλπ. ΄΄ ,το πρόσωπό σου να δείχνει ακριβώς το αντίθετο, μόλις όμως κυλήσει ένα δάκρυ στο μαγουλό σου , έχουν ειπωθεί τα πάντα. Ένα γέλιο, ένα αυθεντικό γέλιο – όταν βλέπεις το φίλο σου, το πρόσωπό σου λάμπει, ακτινοβολεί χαρά – το γέλιο τα έχει πει όλα.

 Το τρίτο κέντρο πρέπει να γίνει όλο και περισσότερο διαθέσιμο. Είναι αντίθετο με τη σκέψη. Έτσι ,αν επιτρέπεις στο τρίτο κέντρο σου να χαλαρώσει, θα χαλαρώσει εύκολα και η ένταση του νου. Να είσαι αυθεντικός, ευαίσθητος, να αγγίζεις περισσότερο, να αισθάνεσαι περισσότερο, να γελάς και να κλαις περισσότερο.

Να θυμάσαι να επιτρέπεις όλες τις συγκινήσεις στη ζωή. Μην φοβάσαι και μην είσαι τσιγκούνης.

Ύστερα  το τέταρτο τσάκρα , το κέντρο της καρδιάς. Αυτό το κέντρο βρίσκεται ακριβώς στη μέση, ανάμεσα στα χαμηλότερα και τα υψηλότερα κέντρα. Τρία κέντρα κάτω από αυτήν, τρία κέντρα πάνω από αυτήν. Η καρδιά είναι η πόρτα από το κατώτερο στο ανώτερο ή από το ανώτερο στο κατώτερο.  Είναι σαν σταυροδρόμι.

Την έχεις προσπεράσει την καρδιά εντελώς. Δεν έχεις διδαχθεί πώς να είσαι εγκάρδιος. Δεν σου επιτρέπεται καν να μπεις μέσα  στο βασίλειο της καρδιάς ,επειδή είναι πολύ επικίνδυνο. Έχουμε αποφύγει εντελώς την καρδιά, την έχουμε προσπεράσει. Κινούμαστε με τέτοιο τρόπο στην ύπαρξή μας, σαν να μην υπάρχει ή το πολύ-πολύ σαν να είναι απλώς ο μηχανισμός που αντλεί την αναπνοή. Τα πνευμόνια όμως δεν είναι η καρδιά. Και δεν είναι ούτε σωματική, αλλά είναι το μέρος απ’ όπου έρχεται η αγάπη.

Γι’ αυτό η αγάπη δεν είναι συναίσθημα. 

Η συναισθηματική αγάπη ανήκει στο τρίτο τσάκρα, όχι στο τέταρτο.

Η αγάπη δεν είναι μόνο συναισθηματική. Η αγάπη έχει περισσότερο βάθος από τα συναισθήματα. Έχει μεγαλύτερη αξία από τα συναισθήματα. Τα συναισθήματα είναι στιγμιαία. Τη μια μέρα ερωτεύεσαι και την επόμενη μέρα σου έχει περάσει κι αυτό εσύ το λες αγάπη. Δεν είναι αγάπη, είναι συναίσθημα. Σου αρέσει  κάποιο άτομο – να θυμάσαι, σου αρέσει. Το συναίσθημα ότι σου αρέσει κάτι είναι στιγμιαίο. Δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ, δεν έχει τη δυνατότητα να κρατήσει πολύ . Σου  αρέσει ένα άτομο, το αγάπησες και σου πέρασε. Είναι όπως σου αρέσει το παγωτό. Μόλις το φάς δεν σε ενδιαφέρει άλλο, κι αν σου προσφέρουν κι άλλο θα πεις΄΄φτάνει΄΄  .

Λίγο-πολύ το συναίσθημα της αγάπης είναι παρεξηγημένο σαν εμπειρία της αγάπης. Άλλο να σου αρέσει κάτι, κι άλλο το να αγαπάς. Μην θεωρείς ότι αυτά που σου αρέσουν είναι αγάπη, αλλιώς , ολόκληρη η ζωή σου θα είναι συντρίμμια, και θα πηγαίνεις από τον έναν άνθρωπο στον άλλον.

 Η οικειότητα, η εγκαρδιότητα, δεν θα αναπτυχθεί ποτέ.

 Το τέταρτο κέντρο είναι πολύ σημαντικό επειδή μέσα από  τη καρδιά σχετίστηκες με τη μητέρα σου, όχι μέσα από το κεφάλι.  Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τον διαλογισμό, με την προσευχή. Σχετίζεσαι με την Ύπαρξη μέσα από την καρδιά , ένας διάλογος καρδιάς με καρδιά, όχι ενός  κεφαλιού με ένα άλλο. Το τέταρτο κέντρο είναι το πιο επικίνδυνο κέντρο, γιατί μέσα απ’ αυτό γεννιέται η εμπιστοσύνη, γεννιέται η πίστη. Και ο νους πρέπει  να το αποφύγει.  Ο νους ζει μέσα στην αμφιβολία. Αν δεν το αποφύγει ο νους , δεν υπάρχει δυνατότητα αμφιβολίας. Αυτό είναι το τέταρτο κέντρο, και μπορείς να το γνωρίσεις μέσα από την αγάπη.

Το πέμπτο κέντρο βρίσκεται στο κέντρο του λαιμού και είναι το κέντρο της αγνότητας. Ασφαλώς , μόνον εφόσον έχει συμβεί η αγάπη , υπάρχει αγνότητα και αθωότητα. Ποτέ νωρίτερα. Μόνο η αγάπη εξαγνίζει , μόνο η αγάπη…τίποτε άλλο. Ακόμη  και ο πιο άσχημος άνθρωπος , γίνεται όμορφος όταν αγαπά.  Η αγάπη είναι νέκταρ , καθαρίζει όλα τα δηλητήρια. Αυτό είναι το κέντρο της απόλυτης αγνότητας. Επομένως , πρέπει να μιλάς, μόνον όταν έχεις περάσει μέσα από το τέταρτο –της αγάπης και έχεις φτάσει στο πέμπτο. 

Να μιλάς μόνο μέσα από την αγάπη, διαφορετικά μη μιλάς . 

Να μιλάς με συμπόνια, διαφορετικά μη μιλάς . 

Τι νόημα έχει να μιλάς ; Όταν μιλάς από την καρδιά σου απευθύνεσαι στο Θεό που έχει μέσα του ο άλλος. Είναι ιερός.

Χρησιμοποιείς κι εσύ το λαιμό, αλλά χωρίς αγνότητα. Είναι εντελώς νεκρό. Τα λόγια σου δεν έχουν μέσα τους μέλι, δεν έχουν καθόλου ευωδία. Όταν έχεις φτάσει σε αυτό το κέντρο, τα λόγια σου περιέχουν μουσική, χορό.  Ό,τι κι αν λες, τότε είναι ποίηση, είναι χαρά.

Το έκτο τσάκρα  είναι το κέντρο της τάξης. Με αυτό βρίσκεσαι σε τάξη και ποτέ πριν. Με αυτό γίνεσαι αφέντης και ποτέ πριν.  Νωρίτερα ήσουν ένα χάος, νωρίτερα ήσουν σκλάβος. Με αυτό έχεις θέληση και ποτέ νωρίτερα. Νωρίτερα δεν υπάρχει θέληση. 

Εδώ όμως συμβαίνει το εξής: Με το τέταρτο κέντρο εξαφανίζεται το Εγώ. Με το πέμπτο εξαφανίζονται όλες οι ακαθαρσίες και μόνο τότε έχεις θέληση. Έτσι δεν μπορείς να βλάψεις τους άλλους με τη θέλησή σου. Για την ακρίβεια , δεν είναι η δική σου θέληση, αλλά η θεική θέληση , επειδή το εγώ εξαφανίζεται ,τα δηλητήρια σου  μεταμορφώνονται . Τώρα είσαι η καθαρότερη ύπαρξη, απλώς ένα όχημα, ένας αγγελιοφόρος. Τώρα έχεις θέληση, επειδή δεν υπάρχεις. Τώρα η θέλησή σου είναι η θέληση του Θεικού. 

 Το έκτο είναι το τελευταίο επίπεδο αυτού του  κόσμου.  Πέρα όμως από αυτό είναι το έβδομο, τότε μπαίνεις σε εντελώς διαφορετικό κόσμο, σε άλλη πραγματικότητα. Το έκτο είναι το σύνορο, το σημείο ελέγχου. 

Από το πρώτο  γεννιέται η ζωή – η ζωή του σώματος και των αισθήσεων.

Με το έβδομο γεννιέται η αιώνια ζωή.

Αυτή είναι η φυσιολογία της  συνειδητότητας , δεν είναι η φυσιολογία των ιατρικών βιβλίων.  Μην την αναζητάς σε ιατρικά βιβλία , δεν βρίσκεται εκεί. Πρόκειται για μια μεταφορά, για έναν τρόπο έκφρασης. Είναι ένας χάρτης για να γίνουν κατανοητά τα πράγματα.  Αν κινείσαι με αυτόν τον τρόπο, δεν θα σε κάνουν ποτέ δυστυχισμένο τα σύννεφα των σκέψεων.  Αν αποφεύγεις το τέταρτο τσάκρα, τότε πηγαίνεις στο κεφάλι. 

 Όταν είσαι στις σκέψεις, σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεσαι.  

Όταν σκέπτεσαι σημαίνει ότι δεν κοιτάζεις ,δεν παρατηρείς.

Το να είσαι στο κεφάλι , σημαίνει ότι δεν είσαι στην αγάπη.

Αγαπάτε Αλλήλους

Κάποτε ένας μαθητής ρώτησε τον δάσκαλο του: «Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;»
Ο δάσκαλος του απάντησε: «Πολύ μικρή, ωστόσο έχει μεγάλες συνέπειες. Έλα , θα σου δείξω την Κόλαση»…
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μια τεράστια χύτρα γεμάτη ρύζι. Όλοι όμως έμοιαζαν απελπιστικά πεινασμένοι. Ο καθένας είχε από ένα παράξενο κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα, κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα του. Η πείνα και η ταλαιπωρία ήταν φοβερή.
«Έλα» είπε μετά ο δάσκαλος. «Τώρα θα σε πάω στον Παράδεισο».
Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το
πρώτο, υπήρχε η ίδια χύτρα ρυζιού, οι ίδιοι ανθρώπων και τα ίδια περίεργα κουτάλια. Εκεί όμως όλοι έμοιαζαν πραγματικά ευτυχισμένοι.
«Δεν καταλαβαίνω» είπε ο μαθητής.
«Γιατί εδώ είναι όλοι ευτυχισμένοι, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια και πανομοιότυπα;»
Ο δάσκαλος χαμογέλασε και απάντησε: «Εδώ έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον».
 Ο άνθρωπος γεννιέται με μεγάλους θησαυρούς, γεννιέται όμως και με όλη την κληρονομιά τού ζώου. Και πρέπει με κάποιο τρόπο να αδειάσουμε έξω την κληρονομιά τού ζώου και να δημιουργήσουμε χώρο ώστε να έρθει στο συνειδητό ο θησαυρός και να τον μοιραστούμε, γιατί μια από τις ιδιότητες τού θησαυρού είναι:

όσο πιο πολύ τον μοιράζεσαι, τόσο πιο πολύ τον έχεις.

Η αγάπη δεν αποτελεί ποσότητα, αποτελεί ποιότητα, και ποιότητα μιας ορισμένης κατηγορίας που μεγαλώνει καθώς τη δίνεις και που πεθαίνει αν την κρατάς.

 Αν είσαι τσιγγούνης  με εκείνη, πεθαίνει.

Γίνε λοιπόν πραγματικά σπάταλος! Μην σε απασχολεί σε ποιόν δίνεις.

 

Ο άνθρωπος που είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του είναι γεμάτος αγάπη, κυλάει.

 Δεν χρειάζεται την αγάπη κανενός, κι έτσι μπορεί και δίνει.

 Όταν έχεις ανάγκες , πώς γίνεται να δίνεις;
                                                                                  

Η Ελευθερία της Συγχώρεσης

Πολλές ασθένειες δημιουργούνται από κάτι το οποίο δεν έχουμε συγχωρήσει, είτε στον εαυτό μας, είτε σε κάποιον άλλον.

Συνήθως νομίζουμε πως αν συγχωρήσουμε τους άλλους, θα τους απαλλάξουμε από τις ευθύνες τους.
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική, αφού κανείς δεν απαλλάσσεται από τις ευθύνες του.
Υπάρχει μια θεία ισορροπία που όλοι συμμετέχουμε, όσο κι αν πολλές φορές, αυτό δεν είναι εμφανές. Όταν συγχωρούμε πραγματικά για οτιδήποτε μας έχουν κάνει, ο μόνος που απαλλάσσεται από το βάρος που κουβαλάει, είναι ο ίδιος μας ο εαυτός! Κανένας άλλος!

Η αληθινή συγχώρεση βοηθάει να σπάσουν τα εσωτερικά μπλοκαρίσματα που μας εμποδίζουν να ζήσουμε τη ζωή που θέλουμε. Σπρώχνει τη πορεία μας σε ένα δρόμο πιο φωτεινό, συχνά 

συνοδεύοντας την υπέρβαση μας. Είναι πράγματι υπέρβαση να συγχωρήσει κάποιος, εκείνον που τον έχει πληγώσει!

Νομίζουμε ότι έχουμε συγχωρήσει! Νομίζουμε ότι έχουμε συγχωρήσει τον εαυτό μας, για κάτι που κάναμε, ή που δε μπορέσαμε να κάνουμε! Νομίζουμε ότι έχουμε συγχωρήσει εκείνους που μας πλήγωσαν, ή που στάθηκαν αφορμή για να πληγώσουμε εμείς κάποιους άλλους! Νομίζουμε ότι έχουμε συγχωρήσει τους γονείς μας για την άδικη συμπεριφορά τους απέναντι μας, επειδή δε μας αγκάλιασαν, ή δε μας έδωσαν τα εφόδια που θα θέλαμε. Νομίζουμε πως έχουμε συγχωρήσει τους φίλους μας, το σύντροφο μας… Νομίζουμε ότι έχουμε επουλώσει όλα εκείνα τα τραύματα… Όμως απλά και μόνο το νομίζουμε! Με αποτέλεσμα να αποκλείουμε κάθε ενδεχόμενο να δουλέψουμε πάνω σε αυτά, τα οποία είναι τελικά το κλειδί της απελευθέρωσης μας.

 Δεν είναι εύκολο, σίγουρα θέλει υπομονή. Η αντίδραση που έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε όταν κάποιος μας ενοχλεί, είναι συνηθισμένη και απόλυτα προβλέψιμη. Πεισμώνουμε και ακόμα κι αν δεν το παραδεχόμαστε, είναι σαν να κρατάμε βαθιά μέσα μας ένα αρχείο, που γράφει: Δεν θα σε συγχωρήσω ποτέ! Ή σε συγχωρώ αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω. Υιοθετούμε για μια ακόμα φορά το αρχέτυπο του θύματος και συνεχίζουμε τη ζωή μας σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Η συγχώρεση βασίζεται σε μια ευρεία πνευματική κατανόηση. Η ψυχή δε γνωρίζει τι θα πει περιορισμός. Όταν όμως ενσαρκώνεται ξεχνά τη σύνδεση της με την Αιώνια Θεϊκή Αλήθεια. Παρόλα αυτά η σύνδεση συνεχίζει να υπάρχει και την αντιλαμβανόμαστε σε εξαιρετικές στιγμές ενόρασης. Ο διαλογισμός βοηθάει σε αυτή τη κατανόηση, και η συγχώρεση μας δίνει τη δυνατότητα να μετασχηματίσουμε τη συνειδητότητα μας.

Αντιλαμβανόμαστε ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ότι η ζωή έχει νόημα και σκοπό και ότι η κινητήρια δύναμη είναι η αγάπη. Όταν συγχωρούμε η ενέργεια μας ακτινοβολεί με μια άλλη ποιότητα και αποκτάμε διαφορές στη νοοτροπία και τη συμπεριφορά μας.
 Είναι σαν να φεύγει ένα μεγάλο φορτίο από μέσα μας.

Τεχνικές συγχώρεσης έχουν αναπτυχθεί σε όλο τον κόσμο με πολλές μορφές. Κι αυτό γιατί ο άνθρωπος είναι ανήμπορος να συγχωρήσει έτσι εύκολα, από μόνος του. Λες και γεννήθηκε ο ένας, για να κρατάει μούτρα στον άλλον, λες και αυτό είναι το πρωταρχικό μας καθήκον! Όλη η ζωή μας περιστρέφεται γύρω από το τι μας έκαναν, γιατί μας το έκαναν, και πόσο μας έχουν αδικήσει, ενώ εμείς είμαστε τέλειοι σε όλα, δίκαιοι και σωστοί! 

Το να συγχωρήσετε σημαίνει ότι θα ελευθερώσετε όλα τα τοξικά συναισθήματα που κρατάτε μέσα σας, νομίζοντας ότι απευθύνονται σε κάποιον άλλον, ενώ στην ουσία απευθύνονται μόνο σε σας, στο δικό σας σώμα υπάρχουν, το δικό σας οργανισμό καταστρέφουν.

Είναι σαν να πίνετε ένα δηλητήριο και περιμένετε ότι θα πεθάνει ο άλλος! Ο θάνατος σας είναι αργός και συχνά τον συνηθίζεται τόσο που δεν τον αντιλαμβάνεστε, παρά μόνο όταν είναι πολύ αργά!
Ποτέ όμως στη πραγματικότητα δεν είναι πολύ αργά! Πάντα μπορούν να αλλάξουν  τα πράγματα, με τον καλύτερο τρόπο. Αρκεί να αναλάβετε την ευθύνη. Του εαυτού σας και των συναισθημάτων σας.
Θέλετε αληθινά να συγχωρήσετε; Τον εαυτό σας και τους άλλους;

 Θέλετε να νιώσετε μια πρωτόγνωρη αίσθηση πνευματικής γαλήνης, ελευθερίας και πληρότητας;
 Θέλετε να ξεφύγετε από τη νοοτροπία του θύματος και να περάσετε σε ανώτερα επίπεδα κατανόησης και πεδία εξέλιξης;