Η αλήθεια είναι όμως ότι το Κακό δεν μπορεί να ταξινομηθεί πολύ εύκολα.
Ο κόσμος μέσα στον οποίο ζει ο μέσος άνθρωπος είναι εξαιρετικά ρευστός και μεταβαλλόμενος.
Θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρχει ένας άκρατος υποκειμενισμός και ο καθένας να θεωρεί καλό ή κακό ότι τον βολεύει.
Η Μεγάλη Λευκή Αδελφότητα χωρίζει το Κακό σε δύο μεγάλες κατηγορίες: στο συνειδητό και στο ασυνείδητο κακό.
Συνειδητό κακό έχουμε όταν κάποιο όν διαλέγει έναν τρόπο δράσης ή ενέργειας, έχοντας επίγνωση ότι αυτό που θα κάνει θα επιφέρει καταστρεπτικά αποτελέσματα. Οφείλω να ομολογήσω ότι υπάρχουν τέτοια όντα, ακόμη και άνθρωποι, που επιλέγουν συνειδητά έναν τέτοιο δρόμο και τον ακολουθούν μέχρι να εκμηδενίσουν τους κατώτερους φορείς τους (σώματά τους) ή και με περαιτέρω συνέπειες που δεν μας αφορούν προς το παρόν.
Ο αριθμός όμως τέτοιων όντων είναι ελάχιστος και, σύμφωνα με τον νόμο της αναλογίας, τα αποτελέσματα των δράσεών τους επιφέρουν συνολικά ελάχιστο πραγματικό κακό.
Στην κατηγορία του συνειδητού Κακού συμπεριλαμβάνονται και τα όντα εκείνα που επιλεκτικά δρουν με καλές ή κακές πράξεις έχοντας πάντοτε επίγνωση της καλής ή της κακής τους πράξης και του ανάλογου αποτελέσματός τους.
Για την Ιεραρχία δεν υπάρχουν άνθρωποι που να έχουν συνείδηση του Καλού και του κακού και να μην ανήκουν σε μία από τις δύο κατηγορίες, δηλαδή του Καλού ή του Κακού.
Γι’ αυτό και εκείνοι που δρουν συνειδητά, επιλέγοντας μια το καλό και μία το κακό, ανήκουν στην κατηγορία του κακού, και όχι σε κάποια ενδιάμεση κατάσταση όπως θα φανταζόταν κανείς.
Τέλος έχουμε το λεγόμενο ασυνείδητο Κακό από το οποίο υποφέρει σχεδόν ολόκληρη η ανθρωπότητα.
Το ασυνείδητο Κακό είναι η διεργασία εκείνη που, ενώ δεν γίνεται με πλήρη συνείδηση, επιφέρει εν τούτοις αρνητικά αποτελέσματα.
Θα μπορούσαμε να ταξινομήσουμε την ανθρωπότητα σε διάφορες κατηγορίες, αλλά η ουσία είναι μία.
Ότι οι άνθρωπος μπορεί να κάνει, αλλά και να πάθει, κακό ασυνείδητα, χωρίς ο ίδιος καν να γνωρίζει εντελώς ή γνωρίζοντας πολύ αμυδρά τι του συμβαίνει.
Θα αρχίσω με αυτό που θα μπορούσα να ονομάσω, γενικά, υποσυνείδητο κακό.
Εδώ έχουμε την περίπτωση κατά την οποία ο εαυτός μας μπορεί αυτομάτως να παράγει κατώτερης ποιότητας συναισθήματα, όπως φθόνο, ζήλεια, ανταγωνιστικότητα, κακία , κ.λ.π.
Εκείνο που δεν συνειδητοποιούμε είναι τι πυροδότησε την παραγωγή των κατώτερων σκέψεων και συναισθημάτων.
Πρέπει συνεπώς να βρούμε το κίνητρο αυτής της παραγωγής.
Θα μπορούσε κάποιος να πει με μεγάλη ευκολία ότι εγώ, λόγου χάρη, ένιωσα έτσι, επειδή ζηλεύω το τάδε άτομο ή μου έκανε κακό το δείνα.
Η απάντηση αυτή δεν φτάνει μέχρι την αιτία.
Δεν αρκεί να πούμε ότι ζηλεύουμε κάποιον, πρέπει να μάθουμε και γιατί.
Το γιατί, όμως, το μαθαίνουμε μόνο με την ενδοσκόπηση.
Συνήθως νιώθουμε έτσι για άτομα που θεωρητικά είναι πιο επιτυχημένα από εμάς. Δεν μπορούμε όμως να φαντασθούμε πόσο πιο επιτυχημένοι θα γινόμασταν εμείς που ζηλεύουμε, αν ερευνούσαμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας και ακολουθούσαμε τον δρόμο που μας αρέσει.
Αν αφιερώναμε σ’ αυτόν τον δρόμο ισόποση ενέργεια, όση δηλαδή καταναλώσαμε για την κακία ή τη ζήλεια μας, και ψάχναμε να βρούμε τι ακριβώς θα θέλαμε να κάνουμε, δεν θα υπήρχε περίπτωση να μη γίνουμε επιτυχημένοι όπως το άτομο που ζηλεύουμε.
Πρέπει όμως να προχωρήσω πιο πέρα από εδώ.
Θα ήθελα να σας δώσω μια εικόνα του πώς αντιλαμβάνεται μία κατάσταση ένας Διδάσκαλος.
Φαντασθείτε τρία άτομα.
το άτομο που είναι γενικά αποδεκτό ως επιτυχημένο,
και το άτομο που ζηλεύει, επειδή νιώθει μειονεκτικά, ή για κάποιον άλλο λόγο.
Ας θεωρήσουμε αμετάβλητες τις καταστάσεις του Διδασκάλου και του «επιτυχημένου» προσώπου.
Θα σας ζητήσω να φαντασθείτε ότι το άτομο που ζηλεύει μπορεί να αντικατασταθεί με ένα άλλο, που θα ζήλευε περισσότερο, και εκείνο με την σειρά του με ένα τρίτο, που θα ζήλευε λιγότερο, κ.λ.π.
Έτσι βλέπουμε ότι απέναντι στο ίδιο «επιτυχημένο» άτομο θα είχαμε άτομα που θα τους προκαλούσε έναν αυξομειούμενο φθόνο.
Ο Διδάσκαλος παρατηρεί και τα δύο άτομα.
Παρατηρεί τα άτομα που βγάζουν μεγάλα αποθέματα φθόνου και μίσους.
Οι περισσότεροι από εσάς θα νομίζατε ότι παρατηρεί το μέγεθος της κακίας. Ο Διδάσκαλος όμως παρατηρεί το μέγεθος της δυνάμεως εκείνου του ατόμου που φθονεί, γνωρίζοντας ότι το μεγάλο μέγεθος δυνάμεως υποδηλώνει μεγάλη εσωτερική δύναμη.
Συνεπώς, όπως σας έχει αναφερθεί ξανά, ο Διδάσκαλος δεν κρίνει, αλλά παρατηρεί.
Εάν, τώρα, αυτός που φθονούσε με πάθος γνώριζε πραγματικά τις εσωτερικές του δυνάμεις, ούτε κατά διάνοια δεν θα αισθανόταν ή θα σκεφτόταν με τέτοιον τρόπο.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;
Απλώς, αν ο μέσος άνθρωπος αρχίσει να ερευνά βαθιά μέσα του τον Εαυτό του, θα ανακαλύψει τις αιτίες που τον κάνουν να νιώθει έτσι.
Θα ανακαλύψει τι θέλει ο ίδιος.
Θα σταθεί με αυτόν τον τρόπο στα πόδια του και θα πάψει να δέχεται εξωτερικούς επηρεασμούς, που συνήθως τον ωθούν σε τέτοια ανταγωνιστικά συναισθήματα.
Θα γίνει ο εαυτός του.
Εάν συνεχίσει δε την έρευνα του Εαυτού του, θα ανακαλύψει τέτοιες και τόσο μεγάλες δυνάμεις που θα πάψει να δρα αρνητικά.
Αυτό, συνεπώς, που μπορεί παρατηρώντας να εντοπίσει ο Διδάσκαλος είναι πόσο ισχυρός και θετικός θα ήταν ο μοχθηρός άνθρωπος του παραδείγματος, αν, γνωρίζοντας αυτές τις υποσυνείδητες δυνάμεις, τις χρησιμοποιούσε προς μία θετική κατεύθυνση.
Η Δύναμη έχει πάντοτε δύο όψεις, και ό,τι ο άνθρωπος βλέπει μόνον ως μίσος, ο Διδάσκαλος μπορεί να το δει και ως αγάπη, επειδή ακριβώς μπορεί να εντοπίσει αυτήν την άλλη όψη που αδυνατεί να αντιληφθεί ο αμύητος.
Ο Διδάσκαλος βέβαια δεν επεμβαίνει, γιατί γνωρίζει ότι ο Νόμος του Κάρμα θα δείξει τον δρόμο στον φθονερό άνθρωπο.
Όσο δε μεγαλύτερη ένταση και πάθος έχουν οι κατώτερες σκέψεις και τα συναισθήματα που εκπέμπει, τόσο πιο «γερό» θα είναι και το μάθημα που θα λάβει και που ο ίδιος έλκει.
Εδώ θέλω να σημειώσετε ότι ο Νόμος του Κάρμα δεν τιμωρεί κανένα.
Απλώς μας δείχνει τι ακριβώς κάνουμε και ποιοι ακριβώς είμαστε.
Γι’ αυτό και μετά από κάθε μεγάλη δοκιμασία της ζωής δεν παραμένουμε ποτέ οι ίδιοι, αλλά μέσα από τον πόνο βελτιωνόμαστε και γινόμαστε καλύτεροι αποκτώντας πάντοτε μία μεγαλύτερη δόση ευσπλαχνίας.
Το παράδειγμά μας όμως δεν τελείωσε.
Ο Διδάσκαλος εν συνεχεία στρέφει την προσοχή του προς τον «επιτυχημένο» άνθρωπο. Για να καταλάβετε τι πιθανότητες έχει κάποιος να θεωρηθεί επιτυχημένος από την Ιεραρχία, θα σας αναφέρω ένα μόνο πράγμα.
Μόνο αν κάποιος έφτασε στο επίπεδο της επιτυχίας του με έντιμους και ηθικούς τρόπους θεωρείται επιτυχημένος.
Σ’ αυτή την περίπτωση την επιτυχία μας την όφειλε ο νόμος της Ανταποδόσεως (Κάρμα), που σημαίνει ότι εργασθήκαμε σύμφωνα με τον Νόμο του Κάρμα ώστε να επιτύχουμε.
Αν δουλέψαμε με πλάγιους ή παράνομους τρόπους, η όποια επιτυχία μας θα είναι πρόσκαιρη.
Αν όμως δουλέψαμε σύμφωνα με τον Θείο Νόμο, η επιτυχία μας θα είναι διαρκής και αυξανόμενη.
Τι πιθανότητες, λοιπόν, θα έχει αυτό το άτομο να θεωρηθεί επιτυχημένο στα μάτια του Διδασκάλου;
Συνήθως οι πιθανότητες αυτές είναι πολύ μικρές.
Ανάλογα με τις εποχές άλλαζαν και τα πρότυπα του επιτυχημένου.
Πάντοτε όμως επιτυχία θεωρείτο ο συνδυασμός της δόξας με τον πλούτο.
Επιτυχημένος θεωρείται από τους Διδασκάλους εκείνος που γνωρίζει πραγματικά τον εαυτό του και, συνεπώς, γνωρίζει πολύ καλά τι θέλει από τη ζωή του. Επιτυχημένος θεωρείται ο πραγματικά ευτυχισμένος, και η ευτυχία δεν είναι πάντοτε συνυφασμένη με το χρήμα, με τη φτώχεια και την απαισιοδοξία. Επιτυχημένος θεωρείται – με τα κριτήρια της Ιεραρχίας – εκείνος που βοηθά συνειδητά την ανθρωπότητα και χαίρεται όταν το κάνει.
Δεν εξετάζεται ποτέ η κοινωνική ή ατομική του επιφάνεια, αρκεί να προσφέρει ανιδιοτελώς.
Τέλος, για την Ιεραρχία, η μεγαλύτερη επιτυχία για έναν άνθρωπο έρχεται την ημέρα που θα επιλεγεί να γίνει μαθητής της.
Μπορείτε, λοιπόν, να φαντασθείτε πόσο ειρωνικό θα ήταν, και για σας τους ίδιους ακόμη, αν μαθαίνατε ότι ο άνθρωπος που σας προκαλούσε όλον αυτόν τον κυκεώνα των αρνητικών συναισθημάτων και αντιδράσεων δεν είχε σχεδόν καμία αξία (ως προς την επιτυχία του) για την κρίση των Διδασκάλων.
Θα εξετάσουμε τώρα μία άλλη όψη του ανθρώπινου Κακού που αφορά τους εξωτερικούς επηρεασμούς.
Γι’ αυτήν την κατάσταση θα μπορούσαν να γραφούν πάρα πολλά.
Ο άνθρωπος επηρεάζεται ψυχολογικά και έντονα από το στενό του περιβάλλον, π.χ. την οικογένειά του, καθώς και από τις κοινωνικές και θρησκευτικές επιταγές του τόπου του.
Έτσι, τις περισσότερες φορές κουβαλά μέσα του, υποσυνείδητα, δηλαδή χωρίς να γνωρίζει, πάρα πολλά πράγματα που αντανακλούν μία θέληση και έναν κόσμο που είναι ξένα προς αυτόν, και που παρ’ όλα αυτά τα θεωρεί σωστά και μέρος του εαυτού του, ενώ στην ουσία δεν έχει εξετάσει αν θα ήθελε όλα αυτά τα «πιστεύω» και τα «πρέπει» που εφαρμόζει, νομίζοντας ότι είναι δικά του.
Οι γονείς έχουν την τάση να θέλουν τα παιδιά τους διαμορφωμένα κάτω από τα δικά τους πρότυπα, χωρίς να υπολογίζουν ότι δεν τους ανήκουν και ότι αποτελούν ξεχωριστές οντότητες και όχι ιδιοκτησία τους.
Αφήνουμε ότι στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη τα δικαιώματα του παιδιού είναι ανύπαρκτα.
Κανένας γονέας δεν φαντάζεται ότι με το να καταστρατηγεί την ελευθερία του παιδιού του και με το να το μεγαλώνει ανελεύθερα, δεν επιτελεί το καθήκον του, αλλά εμποδίζει το Πνευματικό Ον, που ο ίδιος έφερε σε ενσάρκωση, να αναπτυχθεί όπως θα έπρεπε.
Άλλωστε, οι περισσότεροι γονείς μήπως γνωρίζουν γιατί φέρνουν στον κόσμο ένα παιδί;
Ελάχιστοι είναι οι πραγματικοί συνειδητοποιημένοι γονείς που προετοιμάζονται για το παιδί τους πριν από τη γέννησή του.
Τέτοιες οικογένειες είναι αυτές, που με μια εσωτερική καθοδήγηση και με γνώση των νόμων του εσωτερισμού, έλκουν εξελιγμένες Ψυχές, ανάλογα πάντα και με την επιθυμία των ίδιων των εξελιγμένων Ψυχών.
Γι’ αυτό θα πρέπει να σας αναλύσω τι συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις από εσωτερική άποψη.
Όταν ένας γονέας αποφασίζει για το παιδί του μία κατάσταση ή πράξη που τη θεωρεί ως το καλύτερο, εκπέμπει μια δόνηση.
Αυτό βέβαια που θεωρεί ο γονέας ως το καλύτερο για το παιδί του – και μάλιστα τη στιγμή που δεν έχει καμία επαφή με τον Ανώτερο Εαυτό του ή έστω με τους Διδασκάλους - πολύ απέχει από το αντικειμενικώς «καλύτερο», γιατί δεν γνωρίζει τους θεμελιώδεις νόμους του Εσωτερισμού και, για να γίνω πιο οξύς, συνήθως δεν γνωρίζει καν τον εαυτό του.
Τη στιγμή, λοιπόν, που ο γονέας αποφασίζει να κάνει ορισμένες κινήσεις για τη δημιουργία αυτού του «καλύτερου», εκπέμπει μία δόνηση.
Αυτή η δόνηση γίνεται συνεχής, αν αφορά το μέλλον του παιδιού, και αποτυπώνεται στην αύρα του.
Κάθε απόφαση των γονέων και κάθε τους πράξη έναντι του παιδιού – όσο και αν αυτοί δεν το αντιλαμβάνονται – περνάει μέσα από το υποσυνείδητο του παιδιού, και αυτό πληροφορεί τον Ανώτερο Εαυτό, ακόμα και αν το παιδί είναι πολύ μικρό και δεν καταλαβαίνει.
Αν, τώρα, το παιδί αντιδράσει συμπαθητικά στη δόνηση που εκπέμπει ο γονέας και η οποία δόνηση – τονίζω ξανά – ισχυροποιείται και μπορεί να διαρκέσει για πολλά χρόνια, αναλόγως με τις αποφάσεις και επιθυμίες των γονέων, τότε δεν δημιουργούνται προβλήματα.
Εάν όμως το παιδί δεν δεχτεί αυτήν τη δόνηση, αρχίζει να ταλαιπωρείται ο ψυχικός του κόσμος με οδυνηρές για το μέλλον του συνέπειες.
Ευτυχώς για τον πολιτισμένο κόσμο, πέρασαν οι εποχές της απολυταρχίας του πατέρα, και της οικογενειοκρατίας γενικότερα, αλλά πρόβλημα για την εξέλιξη της ανθρωπότητας, καθώς και για την ίδια την Ιεραρχία, εξακολουθεί να υπάρχει. Το κακό που δημιουργεί μια τέτοιου είδους καταπίεση είναι τόσο ισχυρό και τόσο βαθιά ριζωμένο στο υποσυνείδητο του παθόντος, που μπορεί να του στοιχίσει ολόκληρες ενσαρκώσεις για να απαλλαγεί.
Αυτό σημαίνει ότι όταν ένα άτομο πεθάνει φορτισμένο με πολλά προβλήματα, θα φέρει τουλάχιστον τα ουσιώδη από αυτά στην επόμενη ενσάρκωση. Βέβαια, σύμφωνα με τον νόμο του Κάρμα, το καταπιεσμένο άτομο θα πρέπει να μάθει να λύνει τα προβλήματά του και να μην δέχεται πιέσεις, αλλά αυτό δεν συγχωρεί αυτούς που δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις.
Ανάλογη καταπίεση μπορεί να δεχτεί ένα άτομο από το σχολείο του, από τη θρησκεία του, ιδιαίτερα αν ανήκει σε φανατισμένες θρησκευτικές ομάδες, αλλά και από πολιτικές φατρίες.
Χειρότερη δε όλων είναι η καταπίεση που άσκησαν και ασκούν κατά καιρούς πολλές εσωτερικές σχολές στα μέλη τους.
Αυτός είναι και ο λόγος που επαναστάτησε ο Κρισναμούρτι.
Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, ότι ο επηρεασμός από οποιονδήποτε είναι συνήθως καταστρεπτικός, γιατί επιβάλλει – και ιδιαίτερα σε αδύναμα άτομα – πράγματα που δεν τα αντιπροσωπεύουν, και τα κάνει να μην είναι ο εαυτός τους.
Ο σπουδαστής του Εσωτερισμού που είναι προχωρημένος, αντιλαμβάνεται ότι επηρεασμούς δέχεται και ο ισχυρότερος χαρακτήρας, αλλά με την ενδοσκόπηση που κάνει συνεχώς, αντιλαμβάνεται αμέσως όχι μόνον αν είναι επηρεασμένος αλλά και από ποιόν καθώς και με ποιόν τρόπο.
Προχωρώ στο θέμα του κακού.
Το χειρότερο κακό που μπορεί να συμβεί σε κάποιον είναι ο ίδιος ο «κακός» του εαυτός.
Υπάρχουν άτομα που συνεχώς αντιδρούν με τον εαυτό τους, που αρνούνται πεισματικά να ζήσουν με αρμονία μαζί του, που απορρίπτουν κάθε επιθυμία τους, κάθε ελπίδα τους και κάθε όρεξη για να αντιμετωπίσουν τη ζωή θετικά. Αυτήν τη νότα της απαισιοδοξίας την έχουμε όλοι, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο.
Όσο όμως μικρή έκταση και αν καταλαμβάνει στη ζωή μας είναι καταστροφική.
Τη στιγμή που εκπέμπουμε μία δόνηση απαισιοδοξίας – ανάλογα με το πόσο ισχυρή είναι – έλκουμε τις αντίστοιχες καταστάσεις.
Είναι προτιμότερο να αλλάξει κανείς τα πάντα στη ζωή του παρά να παραμείνει έτσι.
Όσοι αρνούνται τη ζωή δημιουργούν μεγάλα Καρμικά προβλήματα. Ενσαρκώθηκαν για να εξυπηρετήσουν το Πνεύμα τους και όχι να το εγκαταλείψουν.
Τα πολύ απαισιόδοξα άτομα που δεν θέλουν να χαρούν τη ζωή, που δεν πραγματοποιούν αυτό που πραγματικά θέλουν βαθιά μέσα τους, που ξεφεύγουν από τον ίδιο τους τον Εαυτό και τον αρνούνται, αποκτούν συνήθως μεγάλα προβλήματα υγείας, που είναι η Καρμική συνέπεια και που τα οδηγεί να σκεφθούν τι έχασαν και τι δεν πρόλαβαν να ζήσουν όταν ήταν υγιείς.
Προχωρώντας θα περάσουμε στα άτομα της τελευταίας ομάδας που αναφέρουμε, αλλά, που ανήκουν σε μια πιο προχωρημένη κατάσταση.
Ανάμεσα στους απαισιόδοξους και τους αρνητές της ζωής υπάρχουν μερικοί που χαίρονται με σαδιστικό σχεδόν τρόπο, όταν οι συνάνθρωποί τους υφίστανται αρνητικές καταστάσεις, παρόμοιες με αυτές που ζουν οι ίδιοι.
Τα άτομα αυτά, επειδή έχουν ανισόρροπο αστρικό σώμα και λιγοστά αποθέματα ενέργειας, έχουν την τάση να απορροφούν ενέργεια από τους άλλους.
Τη στιγμή δε που θα εκδηλώσουν τη χαρά τους για το πάθημα του άλλου, αρχίζουν στην κυριολεξία να τον απομυζούν.
Αυτά τα άτομα η Ιεραρχία τα θεωρεί επικίνδυνα για τους υπόλοιπους ανθρώπους, και καλό είναι να τα αποφεύγετε.
Εν συνεχεία θα εξετάσουμε τα φαινόμενα που ο πολύς κόσμος τα ονομάζει μαύρη μαγεία. Θα ήθελα από την αρχή να σας επισημάνω ότι ο πραγματικά Μυημένος στην Ατραπό του Σκότους ασχολείται ελάχιστα με τους ανθρώπους και τις προσωπικές τους υποθέσεις.
Δεν θα προχωρήσω σε λεπτομέρειες, αλλά για να τοποθετήσω το θέμα πιο σωστά, θα σας πω ότι ένα θετικό άτομο δεν έχει να φοβηθεί σχεδόν τίποτε. Είναι ζήτημα διαφοράς κραδασμών.
Οι θετικές δονήσεις του θετικού ατόμου είναι σαφώς ανώτερες από τις δονήσεις του ατόμου που εξασκεί κάποια αρνητική επιρροή.
Συνεπώς, τα δύο αυτά ανόμοια άτομα ανήκουν και εκπέμπουν σε διαφορετικό μήκος κύματος, και δεν μπορούν να προσεγγίσουν το ένα το άλλο.
Αντίθετα, ένα αρνητικό άτομο είναι πολύ έως εξαιρετικά επιρρεπές στις αστρικές δυνάμεις και ρεύματα, και μπορεί κάλλιστα να προσβληθεί από ένα άτομο που είναι αρνητικότερο.
Εξάλλου, ποτέ δεν θα πρέπει να ξεχνάτε ότι κατά τους νόμους της Υψηλής Μαγείας το όμοιο έλκει το όμοιο.
Θα ήθελα να προχωρήσω ακόμα περισσότερο και να αναφερθώ σε ένα φαινόμενο που ο πολύς κόσμος το ονομάζει δαιμονισμό ή καταληψία.
Πρέπει να σας διαβεβαιώσω ότι ουδέποτε στη Λευκή Αδελφότητα παρατηρήσαμε ή γνωρίσαμε κάποιο ον με τη μορφή του Διαβόλου, έτσι όπως περιγράφεται από τις θρησκείες.
Αντίθετα, γνωρίζουμε την ύπαρξη όντων που ευχαρίστως θα έπαιζαν έναν τέτοιο ρόλο, είτε επειδή θα ήθελαν να παίξουν (με την ανθρώπινη άγνοια) είτε για να αποκομίσουν κάποια οφέλη.
Τα οφέλη αυτά συνίστανται στο ότι τέτοιου είδους όντα τρέφονται από τον φόβο ή μάλλον από την αντίδραση του φόβου που προκαλούν οι μορφές τους ή οι φωνές τους ή οι διάφορες αντιδράσεις τους, όποτε και όταν εκδηλώνονται στο υλικό επίπεδο, πράγμα πολύ σπάνιο.
Μόλις ένας άνθρωπος ή ένα ζώο φοβηθεί, αυτομάτως αρχίζει να «αιμορραγεί», να χάνει δηλαδή ζωτική δύναμη ή αυτήν την ενέργεια που οι Ινδουιστές και οι Βουδιστές αποκαλούν Πράνα.
Αυτήν ακριβώς την ποσότητα πράνα που χάνεται την χρησιμοποιούν για τροφή τους τα όντα που αναφέραμε.
Τρέφονται επίσης με το αίμα που τους προφέρουν σε τελετές μαύρης μαγείας, απομυζώντας και από εκεί τη ζωτική δύναμη του αίματος.
Σας διαβεβαιώνω όμως ότι αυτά τα όντα δεν έχουν φθάσει στο εξελικτικό στάδιο του ανθρώπου ούτε μπορούν να έχουν πρόσβαση στη θεία φύση του, και θα ήταν πολύ εύκολο σε έναν άνθρωπο που θα είχε συνείδηση των εσωτερικών πεδίων να τα διώξει, να τα δαμάσει, ακόμη και να τα εξοντώσει.
Περιπτώσεις που αναφέρονται ως δαιμονισμός οφείλονται στο μεγαλύτερο ποσοστό τους σε υστερικά φαινόμενα.
Σε ελάχιστες περιπτώσεις μπορεί όντως να έχουμε φαινόμενα καταληψίας αλλά αυτό συμβαίνει λόγω της «ομοιοκραδασμικότητας» του ατόμου και της αόρατης οντότητας.
Σε σπανιότερες περιπτώσεις έχουμε φαινόμενα καταληψίας, λόγω ασκήσεως τελετουργικής μαγείας για απεχθείς σκοπούς, και σε ακόμη σπανιότερες έχουμε φαινόμενα που μόνο στο Κάρμα μπορούν να αποδοθούν.
Συνοψίζοντας, θα ήθελα να τονίσω το εξής: για τη Λευκή Αδελφότητα το Κακό υπάρχει μόνον ως μορφή δράσης ή ενέργειας και όχι ως αυθύπαρκτη οντότητα.
Θα μπορούσε να φέρει κανείς πάρα πολλές αντιρρήσεις, με πολλά παραδείγματα, αλλά υπάρχει μία μεγάλη διαφορά.
Αυτοί που θα έφερναν αυτές τις αντιρρήσεις δεν είναι ακόμα σε θέση να γνωρίσουν την αλήθεια από πραγματικά εσωτερικούς κόσμους που έχουν άμεση σχέση με το φως.
Θα μπορούσα να πω ότι ο Θεός είναι καθαρό φως, και μπορεί στην κυριολεξία κάποιος να το αντιληφθεί, μόνον όταν απελευθερωθεί οριστικά από τους κατώτερους κόσμους.
Δεν περιγράφεται με υλικό, συναισθηματικό ή διανοητικό τρόπο.
Όπως λοιπόν θα φαντάζεστε, ένας τέτοιος Θεός δεν επιδέχεται ούτε σκιές ούτε αντίποδες ούτε αντιπάλους.
Επί πλέον, για να μην αναγκαστώ να θεολογήσω, οπότε αναγκαστικά και να δογματίσω, πρέπει να σας τονίσω ότι ο ανθρώπινος υποκειμενισμός κάνει τα πράγματα καλά ή κακά, και μόνον όταν τοποθετήσουμε τον εαυτό μας έξω από το καλό και το κακό, θα αντιληφθούμε μέρος της Αλήθειας.
Θα αντιληφθούμε ότι πολλά πράγματα που θεωρούσαμε καλά ήταν στη ουσία κακά για την πρόοδό μας, καθώς και το αντίθετο.
Αυτό λοιπόν που μας αφορά είναι πως θα αποφύγουμε τις αρνητικές επιρροές. Μόνον ένας τρόπος υπάρχει: να γίνουμε ο πραγματικός Εαυτός μας, και να προσπαθήσουμε να γίνουμε θετικοί.
Όσο δεν είμαστε ο Εαυτός μας επιτρέπουμε να μας επηρεάζουν οι άλλοι, και συνεπώς τους ανοίγουμε τις πύλες του ΕΙΝΑΙ μας για να μας καταλάβουν.
Όταν όμως γίνουμε ο Εαυτός μας, κλείνουν αυτομάτως οι πύλες, και έτσι δεν ανταποκρινόμαστε στους εξωτερικούς κραδασμούς, αλλά στους κραδασμούς που έρχονται από μέσα μας.
Εν συνέχεια, αν είμαστε θετικοί, όχι μόνο γινόμαστε απρόσβλητοι, αλλά τις περισσότερες φορές η αρνητική δόνηση που εκπέμπεται επιστρέφει πίσω στον πομπό της.
Τότε το μόνο που απομένει είναι να προσέξουμε ιδιαίτερα το κακό που προξενούμε εμείς οι ίδιοι στον Εαυτό μας ή τυχόν και σε άλλους, παρά τη θέλησή μας.
Διδάσκαλος
ΚΟΥΤ ΧΟΥΜΙ ΛΑΛ ΣΙΝΓΚ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου