Ζήσε χωρίς ιδανικά

Γίνεται να είναι όμορφα ακόμη και τα αρνητικά συναισθήματα, όπως η δειλία κι η υποκρισία ,ο θυμός ή ο φόβος;

Αν έχεις την ιδέα ότι πρέπει να είσαι γενναίος άνθρωπος, σου φαίνεται τότε άσχημο πράγμα να είσαι δειλός. Η δειλία όμως αποτελεί γεγονός, ενώ το ιδανικό είναι απλώς ένα ιδανικό, μια φαντασία του νου.

Θυσίασε τις φαντασίες για την πραγματικότητα, άφησε κάθε ιδανικό και τότε η ζωή θα αρχίσει να γίνεται ενιαία. Όλα τα τμήματα που είχες απορρίψει αρχίζουν να επιστρέφουν στο σπίτι τους, αρχίζει να έρχεται στην επιφάνεια ό,τι έχεις καταπιέσει. 

Για πρώτη φορά αρχίζεις να νιώθεις ένα είδος συνοχής, δεν καταρρέεις πια.

Για παράδειγμα, αν θεωρώ ότι είμαι ΄΄καλός΄΄ άνθρωπος, δεν θα μπορέσω να επιτρέψω στον εαυτό μου να αναγνωρίσει και να αποδεχτεί συναισθήματα θυμού όταν προβάλλουν στη συνειδητότητα, διότι οι καλοί άνθρωποι απλούστατα δεν θυμώνουν.

Επομένως, για να επέλθει μια προσωπική ενότητα της συνειδητότητας, πρέπει πρώτα να πάρω τη στάση εκείνου που δεν είναι κάποιο πράγμα σταθερό ή ανθεκτικό, αλλά να θεωρώ ότι είναι ο εαυτός μου μόνο η εμπειρική, η υπάρχουσα από τη μια στιγμή στην επόμενη πραγματικότητα, η οποία προβάλλει μέσα στη συνειδητότητα.

Έτσι, κάποιες στιγμές είμαι θυμωμένος, έπειτα κάποιες στιγμές είμαι λυπημένος, έπειτα κάποιες στιγμές ζηλεύω, έπειτα κάποιες στιγμές είμαι χαρούμενος. Από τη μια στιγμή στην επόμενη, ό,τι συμβαίνει γίνεται αποδεκτό. Τότε γίνεσαι ένα. Κι αυτή η κατάσταση τού ενός είναι το πιο θεμελιώδες πράγμα που πρέπει να καταλάβεις.

Ο Δάσκαλος πρέπει να βοηθήσει το μαθητή να αντιμετωπίσει και να ενοποιήσει εκείνες τις απορριφθείσες εμπειρικές απόψεις του εαυτού, οι οποίες τον αποτελούν κάθε στιγμή, αντί να προσπαθεί να τον βοηθήσει να ενεργοποιήσει το υποκατάστατο αντίθετό του ή εκείνο που ο μαθητής αισθάνεται ότι πρέπει να είναι, ή εκείνο που προσπαθεί να προστατεύσει, να μεγαλώσει ή να επιβεβαιώσει σε σχέση με τον εαυτό του.

Ο δικός του σκοπός, ο ρόλος του, είναι να σου αφαιρέσει όλα τα ιδανικά. Έχεις γίνει τα ιδανικά σου, θα ήθελες να μεγαλώσει τα ιδανικά σου, θα ήθελες να σε στηρίξει και να σε βοηθήσει να γίνεις αυτό που θέλεις να γίνεις.

Η δουλειά του είναι ακριβώς το αντίθετο: να σε βοηθήσει να αποδεχτείς αυτό που ισχύει ήδη και να ξεχάσεις όλες σου τις φανταστικές ιδέες. Να γίνεις πιο ρεαλιστής και πραγματικός. Θέλει να σου δώσει ρίζες μέσα στη γη κι εσύ ποθείς τον ουρανό κι έχεις ξεχάσει τελείως τη γη.

Είναι πράγματι και ο ουρανός διαθέσιμος, αλλά μόνο σε εκείνους των οποίων οι ρίζες έχουν μπει βαθιά μέσα στη γη. Αν θέλει ένα δέντρο να ανέβει ψηλά στον ουρανό και να ψιθυρίζει στα σύννεφα και να παίζει με τους ανέμους και να έχει κάποια βαθιά επικοινωνία με τα αστέρια, τότε θα πρέπει το δέντρο να στείλει όλο και πιο βαθιές ρίζες μέσα στη γη. Το πρώτο πράγμα είναι να στείλει ρίζες μέσα στη γη, το δεύτερο πράγμα συμβαίνει από μόνο του. Όσο πιο βαθιά πάνε οι ρίζες, τόσο πιο ψηλά πάει το δέντρο, δεν υπάρχει λόγος να κάνει κάτι άλλο.

Η προσπάθειά του  είναι να στείλει τις ρίζες σου βαθιά μέσα στο χώμα της αλήθειας. Κι η αλήθεια είναι αυτό το οποίο είσαι.

Τότε ξαφνικά θα αρχίσουν να συμβαίνουν διάφορα πράγματα: θα αρχίσεις να ανεβαίνεις. Τα ιδανικά για τα οποία πάντα προσπαθούσες και δεν μπόρεσες ποτέ να επιτύχεις θα αρχίσουν να συμβαίνουν από μόνα τους.

Αν μπορεί κανείς να αποδεχτεί την πραγματικότητά του έτσι όπως είναι, με την ίδια την αποδοχή αυτή εξαφανίζεται κάθε ένταση. Το άγχος, η αγωνία, η απελπισία -εξατμίζονται τα πάντα. Κι όταν δεν υπάρχει καμιά αγωνία, καμιά ένταση, καμιά τμηματικότητα, καμιά διαίρεση, καμιά σχιζοφρένεια, τότε ξαφνικά υπάρχει χαρά, τότε ξαφνικά υπάρχει αγάπη, τότε ξαφνικά υπάρχει ευσπλαχνία. Δεν πρόκειται για κάποια ιδανικά, πρόκειται για πολύ φυσικά φαινόμενα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφαιρέσεις τα ιδανικά, διότι τα ιδανικά αυτά λειτουργούν ως εμπόδια. Όσο πιο ιδεαλιστής είναι ένας άνθρωπος, τόσο και πιο μπλοκαρισμένος είναι.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο και αντιφατικό, την ειρήνη την βρίσκεις μόνο μέσα στη μέση του πόνου και ποτέ όταν μάχεσαι ενάντια ή αν τρέχεις να φύγεις από εκείνα που θεωρείται ότι είναι αρνητικά ή οδυνηρά.

Πράγματι, η δειλία σού δίνει πόνο, ο φόβος σού δίνει πόνο, ο θυμός σού δίνει πόνο -πρόκειται για αρνητικά συναισθήματα.

 Την ειρήνη όμως μπορείς να την επιτύχεις μόνο αποδεχόμενος και αφομοιώνοντας τα οδυνηρά πράγματα, όχι απορρίπτοντάς τα. Αν τα απορρίπτεις, θα γίνεσαι όλο και πιο μικρός και θα έχεις όλο και πιο λίγη δύναμη. Και θα βρίσκεσαι σε συνεχή εσωτερικό πόλεμο, εμφύλιο πόλεμο, κατά τον οποίο το ένα χέρι θα μάχεται με το άλλο, κατά τον οποίο θα διασκορπίζεις την ενέργειά σου.

Ένα πολύ θεμελιώδες πράγμα που πρέπει να θυμάσαι: μόνο η βαθιά επικοινωνία με τον ψυχολογικό πόνο ανοίγει την πόρτα για την απελευθέρωση και την υπέρβασή του -μόνο η βαθιά επικοινωνία με τον ψυχολογικό πόνο.

Χρειάζεται να αποδεχτείς κάθε τι που είναι οδυνηρό , πρέπει να δημιουργήσεις έναν διάλογο μαζί του. Για σένα πρόκειται.

Δεν υπάρχει κανείς άλλος τρόπος για να πας πέρα από τούτο, ο μόνος τρόπος είναι να το αφομοιώσεις.

Και οι δυνατότητες είναι τεράστιες. Ο θυμός αποτελεί ενέργεια, ο φόβος αποτελεί ενέργεια, το ίδιο κι η δειλία. Όλα όσα σου συμβαίνουν έχουν μεγάλη ορμή, μεγάλη ενέργεια κρυμμένη πίσω τους. Μόλις τα αποδεχτείς, η ενέργεια αυτή γίνεται δική σου. Γίνεσαι πιο δυνατός, γίνεσαι πιο ευρύς, αρχίζεις να αποκτάς περισσότερο χώρο. Έχεις τότε έναν πιο μεγάλο εσωτερικό κόσμο.

 Τα χριστιανικά ιδανικά της ευσπλαχνίας, της αγάπης και της καλοσύνης εμπεριέχουν την καταπίεση οποιουδήποτε αρνητικού μέρους που δεν ταιριάζει στην ΄΄τέλεια΄΄ εικόνα.

Αλλά ο πραγματικά αυθεντικός άνθρωπος ζει την βιωματική πραγματικότητα της κάθε μιας στιγμής --όντας ειλικρινής απέναντι σε κείνο που υπάρχει.

Η αγάπη κι η ευσπλαχνία προβάλλουν τότε ως φυσικά φαινόμενα.