Εγώ ειμί η οδός - Tο μονοπάτι της μύησης

Τι επιφερει η διδασκαλια των διδασκαλων

 Ή Πνευματικοί Διδάσκαλοι, Κοσμικοί Διδάσκαλοι.

Η πνευματική εξέλιξη όλων των όντων περνάει από πολλές βαθμίδες, από το κοσμικό έως το θεϊκό. Από βαθμίδα σε βαθμίδα ελκύουμε ολοένα και περισσότερη αγάπη, ολοένα και περισσότερο φως, ολοένα και περισσότερο μεγαλείο μέχρι του σημείου να κόψoυμε κάθε δεσμό με το γήινο , διότι ο άνθρωπος γεννιέται με την κληρονομιά του ζώου.

Υπάρχουν πολλές λέξεις, που περιγράφουν την κατάσταση της ελευθέρωσης και ολοκλήρωσης της πραγματικής μας ουσίας- Νιρβάνα, Σατόρι, Φώτιση, Ανάληψη.

Οι Διδάσκαλοι είναι ολοκληρωμένα όντα, που δρουν από ένα άλλο επίπεδο καθαρού φωτός, τα οποία έζησαν σαν άνθρωποι την υψηλότερη αυτό-πραγμάτωση και δεν χρειάζεται να γεννηθούν ξανά.

Ο καθένας από αυτούς τους διδασκάλους έχει μια ειδική δόνηση και ένα μήνυμα και μπορεί να μας βοηθήσει για την πνευματική μας εξέλιξη. Είναι μία ανεκτίμητη ευλογία, να έχουμε αυτήν την βοήθεια από «πάνω».

Ποτέ προηγουμένως δεν μας φανερώθηκαν καταστάσεις Καθαρότητας, Ειρήνης, Μεγαλείoυ και Αγάπης χωρίς όρους και η καθοδήγηση πως θα μπορούσαμε με υπομονή και σεβασμό να ενσωματώσουμε αυτές τις ποιότητες βήμα-βήμα στην ζωή μας.

Τα λόγια και οι ενέργειες των Διδασκάλων είναι γνωστά στην ψυχή μας και δεν αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Ο υλικός κόσμος όμως, στον οποίο ζούμε μας απομακρύνει από τις βαθιές αλήθειες που ήδη γνωρίζουμε, μας παραπλανά και μας εξουσιάζει. Συνεχώς προσπαθούμε για υλικά οφέλη, και ξεχνάμε ποιοι πραγματικά είμαστε.

Νομίζουμε ότι διαρκώς φταίει κάποιος άλλος για τα προβλήματα που μας δημιουργούνται και δεν ψάχνουμε στο βάθος του εαυτού μας να βρούμε την πραγματική αιτία των προβλημάτων, που ξεκινά από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Κανένα μήνυμα των Διδασκάλων, δεν μας είναι εντελώς άγνωστο. Και όταν διαβάζουμε αυτά τα μηνύματα, καταλαβαίνουμε αμέσως ότι είναι αληθινά, γιατί αντιπροσωπεύουν την ουσία του Ανώτερου Εαυτού μας, αλλά πολλές φορές δεν θέλουμε να το παραδεχθούμε, παρακινούμενοι από τα ελαττώματα του κατώτερου εαυτού μας, που τον έχουμε αφήσει να εξουσιάζει την ζωή μας, σαν να είναι αυτός ο Άρχων της Ύπαρξης.

Αν αφήσουμε τον Ανώτερο Εαυτό μας να εκδηλωθεί στην ύλη, αν τον αφήσουμε να μας καθοδηγεί και να φωτίζει τον δρόμο μας, τότε όλοι μας θα εκδηλώσουμε τα θεϊκά χαρίσματα του Εαυτού μας, σαν ολότητα, και θα ζούμε σύμφωνα με τον Θεϊκό Νόμο, που περικλείει όλες τις ποιότητες, για τις οποίες μας μιλούν οι Διδάσκαλοι της Σοφίας και που στην ουσία είναι οι βασικές προϋποθέσεις για μια ευτυχισμένη ζωή, για μια αληθινή ζωή, γεμάτη από αυτές τις εμπειρίες που μας δίνουν την δυνατότητα να εξελιχθούμε και να προχωρήσουμε σ' ένα επόμενο στάδιο, αυτό της αυτό-πραγμάτωσης, της εκδήλωσης και της μετουσίωσης.

Μέσα από όλη μας την διαδρομή προς την ατομική εξέλιξη θα συναντήσουμε παγίδες, που μπορεί να μας βγάλουν προσωρινά από τον δρόμο μας. Αν όμως επιτρέψουμε  στον Ανώτερο Εαυτό μας να μας καθοδηγεί, να είστε σίγουροι, ότι τα εμπόδια και οι παγίδες θα είναι παροδικά.  Γιατί θα κατανοούμε ότι η δική μας εξέλιξη δεν επιδέχεται συγκρίσεις και υποβολές από κατώτερα συναισθήματα, όπως εγωισμός, ζήλια, μίσος, φόβος.

Έχουμε όπλα να πολεμήσουμε, όχι τους άλλους, αλλά αυτά τα δικά μας κατώτερα ένστικτα. Πρέπει όμως πρώτα να τα αποδεχθούμε. Να κατανοήσουμε ότι είναι δικά μας, γιατί αλλιώς θα νομίζουμε ότι προέρχονται από τους άλλους και ότι δεν ανήκουν σε εμάς. Μια ειλικρινής ενδοσκόπηση των προθέσεών μας, θα μας φέρει σίγουρα αντιμέτωπους με τις ανασφάλειες και τους φόβους μας και έτσι, αφού τους αντιληφθούμε, θα φύγουν και θα αφήσουν χώρο για την εκδήλωση του φωτός και της αγάπης.

Οι διδασκαλίες όλων των Διδασκάλων μας υποδεικνύουν την μεγαλύτερη παγίδα που μπορεί να υπάρξει: την αφύπνιση και την γιγάντωση της χειρότερης μορφής εγωισμού, του πνευματικού εγωισμού.  Ο πνευματικός εγωισμός καλλιεργεί την εκκεντρικότητα , την χωριστικότητα.

Ξεκινώντας την έρευνα του εαυτού σας, σε κάθε γωνία του λαβύρινθου της ψυχής παραμονεύει και ένας Μινώταυρος. Ο ηρωικός Θησέας κουράστηκε παλεύοντας για να σκοτώσει έναν μόνο Μινώταυρο. Πόσο μάλλον εσείς που θα συναντήσετε πολλούς Μινώταυρους. Κάθε φορά που θα σκοτώνετε έναν Μινώταυρο θα μπαίνει και περισσότερο φως στον λαβύρινθο της ψυχής σας.

Θα πρέπει όμως να προμηθευτείτε δύο βασικά όπλα και έναν ισχυρό βοηθό.

Το πρώτο όπλο με το οποίο πρέπει να εξοντώσετε κάθε έναν από τους Μινώταυρους σας είναι το ξίφος που ονομάζεται ΘΕΛΗΣΗ. Αυτό είναι και το όπλο που θα σας κουράσει.

Το δεύτερο όπλο είναι η ασπίδα που θα σας κάνει άτρωτο και αυτό είναι η ΣΟΦΙΑ.

Και ο βοηθός σας είναι ο Ανώτερος Εαυτός σας που γνωρίζει τους δαιδάλους της

ψυχής και σας προμηθεύει με το κατάλληλο όπλο..."

Το μονοπάτι της μύησης

 Το εξελικτικό ταξίδι που κάνουμε σημαδεύεται από πέντε μείζονα σημεία κρίσης, μείζονες διευρύνσεις της συνείδησης, τις πέντε βαθμίδες προς την Απελευθέρωση και την Τελειοποίηση. Αυτές είναι οι πέντε πλανητικές μυήσεις που μας ελευθερώνουν από την ανάγκη για εμπειρία ενσάρκωσης στη Γη.

 Όλοι οι Δάσκαλοι έχουν πάρει αυτές τις πέντε μυήσεις (μερικοί μάλιστα έχουν πάρει και άλλες, ακόμα υψηλότερες), και η παρουσία Τους σ' αυτό τον κόσμο οφείλεται σε μια συνειδητή απόφασή Τους να υπηρετήσουν το Σχέδιο της Εξέλιξης.

Η εσωτερική πορεία που λέγεται μύηση είναι μια τεχνητή διεργασία ταχύρρυθμης ανάπτυξης που εισήχθη στον πλανήτη μας στους μεσο-ατλάντιους χρόνους για να επισπεύσει την εξελικτική πορεία. Χωρίς αυτήν, θα φτάναμε αναπόφευκτα κάποτε στο ίδιο σημείο ανάπτυξης όπου είμαστε σήμερα, μόνο που θα χρειάζονταν εκατομμύρια χρόνια παραπάνω για να φτάσουμε ως εδώ.

Εκείνες τις μακρινές ημέρες, σ' ένα άλλο μέρος του ηλιακού μας συστήματος συνέβη μια κρίση που έκανε αναγκαία την παρουσία εκεί μερικών από τα πιο προχωρημένα μέλη της Ιεραρχίας του δικού μας πλανήτη – που εκείνη την εποχή όλα τα μέλη της προέρχονταν από την Αφροδίτη. Έτσι εισήχθη "η πορεία της μύησης", προκειμένου να επιτρέψει στα πιο προχωρημένα μέλη της γήινης εξέλιξης να περάσουν μέσ' απ' αυτή τη διεργασία εσπευσμένης ανάπτυξης και ν' αποχτήσουν τα αναγκαία εφόδια ώστε ν' αναλάβουν τις κατώτερες θέσεις της Ιεραρχίας, ελευθερώνοντας έτσι τους Πρεσβύτερους Δασκάλους για άλλη εργασία.

Η ανώτατη μύηση που μπορούσε να πάρει ένας γήινος άνθρωπος εκείνη την εποχή ήταν η τρίτη μύηση, και ανάμεσα στην πρώτη ομάδα γήινων που έφτασαν σ' αυτό το επίτευγμα ήταν ο Χριστός και ο Βούδας, οι οποίοι παραμένουν στην πρωτοπορία της εξέλιξής μας μέχρι σήμερα.

 Από εσωτερική σκοπιά, η ιστορία του Ευαγγελίου είναι στην πραγματικότητα η ιστορία της μύησης, μια ιστορία που παρουσιάστηκε στην ανθρωπότητα πολλές φορές, με διαφορετικούς τρόπους, πολύ πριν από το χριστιανισμό. Η αφήγηση της ζωής του Ιησού είναι η συμβολική παρουσίαση, σε δραματική αναπαράσταση για χάρη μας, του ταξιδιού που κάνει ο μύστης προς την Τελειότητα.

 Η πρώτη μύηση ονομάζεται "Γέννηση του Χριστού" και συμβολίζεται από τη γέννηση του Μαθητή Ιησού στη Βηθλεέμ. Όταν η εξελικτική ενέργεια, που την αποκαλούμε Αρχή του Χριστού ή Χριστική Συνείδηση, αφυπνίζεται μέσα στην ανθρώπινη καρδιά (δηλαδή στο πνευματικό κέντρο της καρδιάς που βρίσκεται στο δεξί μέρος του στήθους), ο άνθρωπος –άντρας ή γυναίκα– είναι έτοιμος για την προετοιμασία που απαιτείται για να πάρει την πρώτη μύηση.

Η ανθρώπινη ψυχή, ο πρώτος δάσκαλος, φέρνει το όχημά της στο σημείο της μύησης μέσ' από τα βιώματα της ζωής και το διαλογισμό. Τότε επεμβαίνει ο Δάσκαλος (της Ιεραρχίας) και, μ' ένα συνδυασμό ερεθισμάτων, δοκιμασιών και ευκαιριών για υπηρεσία, προετοιμάζει τον υποψήφιο να εμφανιστεί μπροστά στον Ιεροφάντη για να δεχτεί τον αντίκτυπο της ενέργειας από τη ράβδο της μύησης που Εκείνος χειρίζεται.

Ο Χριστός, είναι ο Ιεροφάντης στην πρώτη και στη δεύτερη μύηση, ενώ η τρίτη και οι ανώτερες μυήσεις γίνονται μπροστά στον Κύριο του Κόσμου, τον Σάνατ Κουμάρα, στη Σαμπάλλα.

 "Εγώ ειμί η οδός". "Ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ,ει μη δι' εμού". Αυτά τα λόγια του Χριστού είναι αληθινά από την εσωτερική σκοπιά, αλλά οι Εκκλησίες, εντελώς λαθεμένα, τους έδωσαν την ερμηνεία ότι ο χριστιανισμός (ή, πιο σωστά, η Εκκλησία) είναι το μοναδικό πνευματικό μονοπάτι, ότι μόνο αν ο άνθρωπος δέχεται τα (δημιουργημένα από ανθρώπους) δόγματα και τις διδασκαλίες της χριστιανικής Εκκλησίας, τότε μόνο μπορεί να γνωρίσει το Θεό.

Ο Χριστός ενσωματώνει την Χριστική Συνείδηση πάνω σ' αυτό τον πλανήτη.

Η χριστική κατάσταση δεν είναι μια θέση σε ιεραρχική δομή, αλλά μια πνευματική δομή που περιγράφει ένα συγκεκριμένο βαθμό ανιδιοτελούς αγάπης ενός συγκεκριμένου συνειδησιακού επιπέδου. Είναι μια κατάσταση που όλοι λαμβάνουν σε κάποιο εξελικτικό επίπεδο και θεωρείται η Συμπαντική εμπειρία της Κοσμικής Αγάπης η οποία είναι η βάση ενός φωτισμένου Σύμπαντος.

Η εκδήλωση της Αρχής του Χριστού είναι εκείνη που μας κάνει να αναπροσανατολιζόμαστε και να εισερχόμαστε στο Μυητικό Μονοπάτι. Μ' αυτή την έννοια, ο Χριστός είναι πράγματι "η οδός". Επίσης, μόνο όταν κάποιος έχει σταθεί μπροστά στο Χριστό για να πάρει τις δυο πρώτες μυήσεις μπορεί ν' ανοίξει επαφή με τη Μονάδα, το Πνεύμα, τον "πατέρα τον εν τοις ουρανοίς".

Οι ομάδες των "ξαναγεννημένων" χριστιανών έχουν συλλάβει μια κάποια ιδέα της αλήθειας, με την έννοια ότι η πρώτη μύηση είναι η "δεύτερη γέννηση" της Βίβλου· αλλά, φυσικά, αυτή είναι μια εμπειρία που τη μοιράζονται σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο, και δεν την έχουν αποκλειστικά και μόνο οι "ξαναγεννημένοι" χριστιανοί.

Η πρώτη μύηση φανερώνει ότι το άτομο έχει έλεγχο πάνω στο φυσικό σώμα, και συγκεκριμένα πάνω στις μικροσκοπικές  στοιχειακές ζωές που συναπαρτίζουν το φυσικό του σώμα.

 Η δεύτερη μύηση δείχνει έλεγχο πάνω στο αστρικό συναισθηματικό σώμα ή στις στοιχειακές ζωές που απαρτίζουν αυτό το όχημα. Αυτή αποκαλείται "Μύηση της Βάπτισης" και συμβολίζεται  από τη Βάπτιση του Ιησού στον Ιορδάνη.

 Η τρίτη – που είναι η πρώτη αληθινή μύηση της ψυχής – ονομάζεται "Μεταμόρφωση" και τη συμβολίζει η Μεταμόρφωση του Ιησού επί του όρους. Δείχνει έλεγχο πάνω στο νοητικό στοιχειακό και στο νοητικό σώμα και φέρνει μαζί της για πρώτη φορά την επαφή με τη Μονάδα ή το Πνεύμα και με την ενέργεια της Μονάδας – "το πετράδι στην καρδιά του λωτού".

 Όταν ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο στη Βηθλεέμ ήταν ήδη μύστης τρίτου βαθμού κι έτσι τα τρία αυτά στάδια ανάπτυξης – οι τρεις πρώτες μυήσεις – μας δίνονται μόνο συμβολικά στη ζωή του. Έπρεπε όμως να περάσει την τέταρτη μύηση και το έκανε σε πλήρη φυσική πραγματικότητα για να δραματοποιήσει, συμβολικά, για χάρη μας, την εμπειρία της Απάρνησης.

 Στη Δύση αυτή η μύηση είναι γνωστή ως η "Σταύρωση" - στην Ανατολή λέγεται η Μεγάλη Απάρνηση, κατά την οποία ο μύστης  « απαρνιέται »τα πάντα – θέση, οικογένεια, ακόμα και την ίδια τη ζωή αν χρειαστεί – για την ανώτερη πνευματική ζωή.

 Ακολουθεί μετά (και αυτό είναι το επίκεντρο της ιστορίας του χριστιανικού Ευαγγελίου) η πέμπτη μύηση, η "Ανάσταση", που τη συμβολίζει η ανάσταση του σώματος του Ιησού μετά τη Σταύρωση.

Κάθε μύηση προσελκύει στα σώματα του μύστη ύλη από υποατομικά σωματίδια – που είναι στην κυριολεξία, φως. Μέχρι την τέταρτη μύηση, τα σώματα του μύστη είναι κατά τα τρία τέταρτα υποατομικά, δηλαδή φως. Αυτή η διεργασία συμπληρώνεται με την πέμπτη Μύηση ή Μύηση της Ανάστασης, όταν ο μύστης ελευθερώνεται από την έλξη της ύλης για πάντα και είναι πια ένας τελειοποιημένος Δάσκαλος. Ο εξελικτικός στόχος έχει τότε επιτευχθεί και ο Δάσκαλος έχει ολοκληρώσει την εμπειρία της ζωής σ' αυτόν τον πλανήτη. Η επιλογή Του για το αν θα παραμείνει σ' αυτή τη Γη για να υπηρετήσει έτσι στο Σχέδιο του Πλανητικού μας Λόγου, εναπόκειται στον Ίδιο και μόνο.

Υπάρχουν ανώτερες μυήσεις που καλούν το Δάσκαλο σε περαιτέρω προσπάθεια. Η Ανάληψη, που τη συμβολίζει η "ανάληψη" του Χριστού μετά την εμφάνισή Του μπροστά στους μαθητές μέσα στο ΄΄αναστημένο΄΄ σώμα του Ιησού, σημαδεύει την έκτη μυητική εμπειρία και προσδίδει Συμπαντική Συνείδηση και απόλυτη αθανασία του σώματος του Ανειλημμένου Δασκάλου.

 Όμως ο Γκωτάμα Βούδας, ο Κρίσνα και όλοι οι Διδάσκαλοι λένε το εξής –και πρέπει να γίνει κατανοητό σαν μεταφορά : Κανένας δεν ξανάρχεται. Από τη στιγμή που ένας άνθρωπος έχει φωτιστεί ,δεν μπορεί να ξανάρθει, δεν υπάρχει δρόμος προς τα πίσω. Όπως εσύ δεν μπορείς να ξαναγίνεις νέος, να ξαναγίνεις παιδί…ή μήπως μπορείς; Όσο δυνατά κι αν το ευχηθείς , δεν πρόκειται να συμβεί, αλλιώς κανένας δεν θα γερνούσε ,όλοι θα γίνονταν νέοι ξανά και ξανά. Ποιος θέλει να πεθάνει; Και για να αποφύγεις το θάνατο , ο καλύτερος τρόπος είναι να παραμείνεις νέος. Έτσι , όποτε νοιώθεις ότι γερνάς, απλώς γυρίζεις το χρόνο πίσω και ξαναγίνεσαι νέος.

Στο χρόνο όμως, δεν υπάρχει πιθανότητα να γυρίσεις πίσω . Πάντοτε πηγαίνεις μπροστά. Από τη στιγμή που έχεις φωτιστεί, δεν μπορείς να ξανα-γεννηθείς, επειδή αυτό είναι το κατώτερο στάδιο, το έχεις περάσει.

Τότε ποιο μπορεί να είναι το νόημα; Το νόημα είναι ότι τα σώματα των μυστών μπορεί να είναι διαφορετικά, όμως παραδίνουν τα σώματά τους στην ίδια συμπαντική κατάσταση. Έτσι, ο Κρίσνα μπορεί να μην ξαναγυρίσει, ο Χριστός μπορεί να μην ξαναγυρίσει, ο Βούδας μπορεί να μην ξαναγυρίσει, πάντοτε όμως μπορεί να υπάρχει κάποιος που έχει παραδώσει τον εαυτό του και είναι διαθέσιμος στο συμπαντικό πνεύμα.            Και το πνεύμα είναι το ίδιο.

Έτσι ο  μύστης μπορεί να μην επιστρέψει, το ίδιο το σώμα μπορεί να μην ξαναγεννηθεί, όμως το ίδιο συμπαντικό πνεύμα μπορεί να βρει και πάλι κάποιον που είναι διαθέσιμος και ανοιχτός.  Αυτοί οι άνθρωποι ξαναγυρίζουν πάντα , με τον τρόπο που έχω εξηγήσει, όχι με τον τρόπο που περιμένουν οι άνθρωποι, οπότε ποτέ κανείς δεν ξέρει από ποιόν θα μιλήσει το συμπαντικό πνεύμα. 

Αυτός είναι ένας από τους λόγους που θέλω να διαλυθούν όλες οι θρησκείες, ώστε ο καθένας να απαλλαγεί από τις προκαταλήψεις, και να μπορέσει να βρεί, όπου μπορεί ,το συμπαντικό πνεύμα να μιλάει και πάλι.

Τα λόγια μπορεί να είναι διαφορετικά, όμως η ουσία είναι η ίδια.

 Οι καιροί αλλάζουν. Τώρα δεν μπορεί κανείς να μιλήσει με τον τρόπο που μίλησε ο Βούδας – θα ήταν εκτός εποχής- ούτε μπορεί κανείς να μιλήσει με τον τρόπο που μίλησε ο Ιησούς- θα ήταν εκτός εποχής .

 Όποτε μιλάει το συμπαντικό πνεύμα, είναι πάντοτε φρέσκο, είναι πάντοτε καινούριο, είναι πάντοτε αυτής της στιγμής. Το μήνυμα όμως , η ουσία , είναι η ίδια. Μην κοιτάζεις το λουλούδι . Προσπάθησε να καταλάβεις το άρωμα.

…Σας υπόσχομαι ότι θα έρθω… Όλοι αυτοί οι μύστες που έχουν υποσχεθεί πως θα ξανάρθουν, μοιάζει πως δεν έχουν εκπληρώσει την υποσχεσή τους, επειδή εσύ εξακολουθείς να ψάχνεις για την εξωτερική φλόγα. Η εξωτερική φλόγα δεν μπορεί να είναι η ίδια. Θα πρέπει να κοιτάξεις την ουσία. Τότε δεν θα βρείς καμία υπόσχεση να έχει μείνει ανεκπλήρωτη.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν έρθει ξανά και ξανά. Ακούραστη είναι η προσπάθειά τους  να σε κάνουν να καταλάβεις , να σε βοηθήσουν να μεγαλώσεις μέσα σε περισσότερο φως , μέσα σε περισσότερη αγάπη, να σε βοηθήσουν να χορέψεις –επειδή δεν είσαι ανάπηρος, να σε βοηθήσουν να δεις- επειδή δεν είσαι τυφλός. Να σε βοηθήσουν να νοιώσεις- επειδή μέσα σου πάλλεται μια καρδιά  και περιμένει την αγάπη.