ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

Πριν επιχειρήσει κανείς οποιοδήποτε βήμα στο κόσμο της Εσωτερικής Αστρολογίας, οφείλει να αναρωτηθεί. Είναι η Αστρολογία πραγματική επιστήμη ή όχι; Κι αν ναι , γιατί την απορρίπτει με τόσο φανατισμό – έστω σκεπτικισμό- η εμπειριοκρατική επιστημονική τάση;

Υπάρχουν αρκετοί λόγοι για να αποστρέψει το βλέμμα του από την αστρολογική τέχνη, όποιος παραμένει απόλυτα πιστός στο πειραματικό δόγμα μιας αυστηρά αντικειμενικής άποψης για την επιστήμη. Από μόνη της η Αστρολογία αποτελεί θεμέλιο πάνω στο οποίο είναι δυνατόν να εναρμονιστούν επιδέξια ο κόσμος του φανταστικού και εκείνος του απτού αντικειμενικού σύμπαντος.

Ουσιαστικά , κάθε αστρολογικός χαρακτηρισμός, απόδοση ή ερμηνεία χαρακτηρίζεται σαν αυθαίρετη επινόηση του ανθρώπινου νου κάτω από συνθήκες υποκειμενικής παρατήρησης και σαν τέτοια είναι μη αποδείξιμη, άρα ανύπαρκτη. 

Όμως ο αφόρητος εγωισμός όχι μόνον των επιστημόνων αλλά της ανθρώπινης φύσης γενικότερα έχει επαναλάβει το ίδιο λάθος, από την εμφάνιση του είδους πάνω στον πλανήτη : να ερμηνεύει το σύμπαν περιορισμένο στα μέτρα του συγκεκριμένου ανθρώπινου νου. 

 Αυτός ο εγωισμός  ωθεί τον άνθρωπο να θεωρεί το σύμπαν ,δηλ. το μακροσκοπικό και μικροσκοπικό του περιβάλλον σαν εκμεταλλεύσιμο ενεργειακό απόθεμα χάριν της ατομικής του επιβίωσης.  Ακόμη και η ασήμαντη περιπλάνηση του μέχρι τη Σελήνη – ασήμαντη μπροστά στα Γαλαξιακά μεγέθη- είχε σαν βασικό κίνητρο την αναζήτηση ενεργειακών πόρων. Σε γενικές γραμμές το ανθρώπινο είδος χαρακτηρίζεται από την ασέβεια του προς την Δημιουργική Αρχή, είτε την αποκαλούμε Θεό ή Φύση.

Το μέτρο αυτής της σημαντικής έλλειψης πληρώνουμε ήδη ακριβά, παρ’όλη την τεχνολογική μας εξέλιξη, καθώς κανείς δεν ενδιαφέρεται για το γεγονός ότι κάθε μορφή ζωής είναι από μόνη της ένας εξαίσιος συνδυασμός , όπου το φανταστικό εναρμονίζεται απόλυτα με το απτό. Δεν θα πούμε πραγματικό διότι και τα δύο-φανταστικό και απτό- είναι εξίσου πραγματικά και αποδείξιμα, σύμφωνα με τις απόψεις της νέας επιστήμης. 

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός πως περισσότεροι λαμπροί διανοητές των τελευταίων αιώνων μίλησαν για την αναγκαιότητα του φανταστικού σύμπαντος, με μαθηματικούς , φυσικούς ή ψυχολογικούς όρους.  Η εξέλιξη της θεωρίας των πιθανοτήτων , η κβαντική φυσική και η θεωρία του ενιαίου πεδίου , η διατύπωση της συγχρονικότητας και της θεωρίας των αρχετύπων , καθώς και η εξέλιξη της βιοχημείας σε ό,τι αφορά τις επιδράσεις της κοσμικής ή αστρικής ακτινοβολίας είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία μπορούν να επανασυνθέσουν οι σύγχρονοι  μελετητές την ξεχασμένη τέχνη της αστρολογίας.  

Θα σας δώσουμε κάποιες υπενθυμίσεις. Δεν μπορείτε να διαχωρίσετε την επιστήμη από την πνευματικότητα. Οι έννοιες είναι μία και η αυτή και κάποια μέρα θα ταιριάξουν τόσο τέλεια που δεν θα μπορείτε να τις ξεχωρίσετε. 

Για αρχή, η φυσική της υπερδιαστατικότητας αρχίζει να ξετυλίγει τα μυστήρια των ασυνήθιστων χαρακτηριστικών της πνευματικότητας. Δεν μπορείτε να πετάξετε ένα για να κατανοήσετε τα άλλα. Δεν μπορείτε να αγνοήσετε ένα και να επικεντρωθείτε στα άλλα. Διότι συνυπάρχουν. Μήπως υπάρχουν κάποιοι πνευματικά προσκείμενοι Άνθρωποι εδώ που δεν έχουν καμία επιθυμία να μάθουν για ανώτερη φυσική; Είναι κατανοητό, καθότι σίγουρα ισχύει και το αντίθετο! Όμως θα σας ενεθάρρυνα να ρίξετε μια ματιά σε κάποια διαθέσιμα βιβλία στοιχειωδών γνώσεων που  εξηγούν την σχετικότητα του χρόνου. Δείτε κάποιες βασικές εξηγήσεις για την θεωρία των Υπερχορδών. Διότι στην επιστήμη αυτή υπάρχουν κοσμήματα κατανόησης, που θα ταιριάξουν ακριβώς στην πνευματικότητα σας, όπως και σε κάποιες από τις εμπειρίες σας. 

Μιλάμε για ξεχασμένη Τέχνη ,αφού το αστρολογικό οικοδόμημα δέχτηκε ανελέητες επιθέσεις, όχι μόνο από τους εμπειριστές , αλλά και από τους κακώς εννοούμενους αποκρυφιστές που τη μετέβαλαν αυθαίρετα , σε κατώτερη μαντική τέχνη γεμάτη δεισιδαιμονία και προλήψεις. 

Δεν είναι όμως αυτή η Αστρολογία. Δεν είναι δεισιδαιμονία, ούτε πρόληψη, δεν είναι αυθαιρεσία, ούτε επινόηση ή μοιρολατρεία. Είναι ένα αυθύπαρκτο οικοδόμημα σκέψης και βαθιάς γνώσης της φαινομενικής εκδήλωσης του σύμπαντος και σαν τέτοια μπορεί να λειτουργήσει ως εξελικτική ατραπός για το ανθρώπινο είδος.

Βέβαια πολλά απαιτούνται για να γίνει κάτι τέτοιο, και το κυριότερο είναι να συνειδητοποιήσουμε πως οι πρακτικές εφαρμογές της μπορούν και πρέπει να έχουν πρόσβαση στην απτή πραγματικότητα, παρόλο που έχουν τις ρίζες τους βαθειά στα βασίλεια του ιδεατού κόσμου. 

Στις σύγχρονες απόψεις των φυσικών, το σύμπαν παρουσιάζει μια παραισθητική φύση  καθώς είναι ανατρέψιμη η αιτιατή αλληλουχία του κοσμικού ιστού. Παράμετρος τούτης της ανατροπής θεωρείται η ανθρώπινη συνείδηση, η οποία δεν παίζει απλά το ρόλο του αντικειμενικού παρατηρητή, αλλά συμμετέχει -και δημιουργεί -στις κοσμικές διαδικασίες. Ο ρόλος του συν-δημιουργού, υποδηλώνει , από μόνος του, την τεράστια ευθύνη της ανθρωπότητας για την κοσμική ισορροπία αφενός, και  αφετέρου παρέχει το κλειδί για μια εννοιολογική επανάσταση, που θα προκαλέσει ρωγμές στην ήδη κλονισμένη λογική δομή του σύμπαντος. 

Το 1927, παρουσιάζοντας ο Χάιζενμπεργκ την περίφημη Αρχή της Αβεβαιότητας, έδωσε το έναυσμα για την αμφισβήτηση της νευτώνιας , μηχανιστικής δομής του σύμπαντος. Σε αρμονία με τον Παρμενίδη, τον Γουάιτχεντ ,τον Τζίνς, τον Σαρφάτι, υποστήριξε πολύ απλά πως ο παρατηρητής μεταβάλλει το παρατηρούμενο με την απλή πράξη της παρατήρησής του.

Τι βόμβα στα θεμέλεια  της ορθολογικής, αντικειμενικής παρατήρησης !!

Η πραγματικότητα εξατμίζεται μέσα στα μαθηματικά της Φυσικής, τα οποία δεν αναπαριστούν πλέον τη συμπεριφορά στοιχειωδών σωματιδίων, αλλά μάλλον τη γνώση μας γύρω από αυτή τη συμπεριφορά.

Υφίσταται , λοιπόν, μια εκπληκτική μεταμόρφωση της άποψης μας για τον κόσμο.

Η συνείδηση παίζει ενεργό πλέον ρόλο στο αποκαλούμενο φυσικό  σύμπαν και συνεπώς το αποτέλεσμα οποιουδήποτε συγκεκριμένου πειράματος δεν εξαρτάται μόνον από τους νόμους του φυσικού κόσμου, αλλά και από τη συνείδηση του παρατηρητή. Κάτι τέτοιο βεβαίως, σήμανε τη ριζική εγκατάλειψη της κλασσικής φυσικής σαν φιλοσοφική και συνάμα αναντίρρητα δογματική θεώρηση του σύμπαντος.

Στην κλασσική φυσική δημιουργείται η πεποίθηση ενός ασφαλούς κόσμου, γεμάτου δημιουργήματα, νόμους και κανόνες. Πάνω σ’αυτή την πεποίθηση έχουμε χτίσει μια αίσθηση αιτιότητας, σύμφωνα με την οποία υφίσταται ακλόνητη σχέση μεταξύ αιτίου και αποτελέσματος. Αυτή την αίσθηση απορρίπτουν οι Γιουνγκ και Πάουλι, παραθέτοντας την έννοια της συγχρονικότητας, απέναντι σε εκείνη της αιτιότητας.

Η αποδείξιμη ύπαρξη συγχρονιστικών φαινομένων και η στατιστική τους έρευνα θεμελίωσε ουσιαστικά τη γέφυρα ανάμεσα στον εσωτερισμό και την νέα επιστήμη , καθώς και στις δύο περιπτώσεις η ενεργός συμμετοχή της συνείδησης είναι η βασική παράμετρος της εξελικτικής δομής του σύμπαντος.

Επιστήμη ορίζεται ως η παρατήρηση του εξωτερικού – αντικειμενικού κόσμου , μέσω του πειράματος.

Εσωτερισμός ορίζεται ως η κατανόηση του εσωτερικού –υποκειμενικού κόσμου, μέσω της παρατήρησης.

 Εδώ υπεισέρχεται η αστρολογική Τέχνη σαν βάση για την ερμηνεία αυτής της εξελικτικής  δομής , αφού το κεντρικό της θέμα είναι η συνάφεια της ανθρώπινης συνείδησης και του κοσμικού ιστού. Η Κοσμική ακτινοβολία επηρεάζει τις ηλεκτρικές διακυμάνσεις του εγκεφάλου και τον κβαντικό-μηχανικό τρόπο λειτουργίας του. Υπάρχει η κβαντική δυνατότητα στη νευροδιαβίβαση, και αυτό ανατρέπει τις απόψεις των βιολόγων για το DNA . Η οργάνωση της ζωής των ζωντανών οντοτήτων αποκαλύπτεται πλέον σαν ηλεκτροδυναμική , αιτιολογώντας σε μια μεγάλη κλίμακα το γεγονός πως η ιδιαίτερη κοσμική ακτινοβολία μπορεί να επηρεάσει , όχι μόνο τη συνείδηση ,αλλά και την ίδια τη γενετική δομή.

Με λίγα λόγια ,ονειρευόμαστε το  σύμπαν , αποδίδοντας του μια συγκεκριμένη εικόνα. Είτε στο όνειρο, όμως, είτε στο υπερδιάστημα , ο ονειρευόμενος, ο διαλογιζόμενος ή ο απλά σκεπτόμενος, αποτελεί κεντρικό σημείο με το οποίο τελικά συνδέονται όλα τα σημεία του ονειρικού χωροχρόνου. Το φανταστικό και απτό. Όπως ,λοιπόν , είναι δυνατόν να επηρεάσει η κοσμική ακτινοβολία την γενετική μας δομή ή την εγκεφαλική νευροφυσιολογία ,έτσι και η συνείδηση είναι δυνατόν να επηρεάσει ζωτικά τον κοσμικό ιστό μέσω της βουλητικής κατεύθυνσης . 

Πιο απλά, ζωτικό σημείο της εξέλιξης είναι ο τρόπος με τον οποίον κατευθύνει τη συνείδησή του ο Άνθρωπος , συν-δημιουργώντας , “ κατ’εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού του ” – νέα σύμπαντα, νέες πραγματικότητες.

Από αυτή την άποψη η Αστρολογία χάνει αμετάκλητα το μοιρολατρικό χαρακτήρα που της αποδόθηκε λαθεμένα εδώ και αιώνες και γίνεται μια Τέχνη χειρισμού της εσωτερικής δύναμης που πηγάζει από την Ατομικότητα, καθώς η Ατομικότητα είναι το εστιακό σημείο της πραγματικής συνείδησης, σύμφωνα με την αληθινή έννοια της Θρησκείας . Διότι μόνο όποιος έχει φέρει τη συνειδητότητα του στην κατάσταση της

Ατομικότητας, είναι Ά-τομο , μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του Θρησκευόμενο, ποτέ πρίν. 

 Είναι θεμελιώδες να αποδεχθεί η ανθρωπότητα στο σύνολό της το γεγονός πως μπορεί να μεταβάλει την ποιότητα της ζωής της σύμφωνα με την κατεύθυνση της σκέψης της .

 Άλλωστε η σημερινή παρακμή –παρά την τεχνολογική εξέλιξη- δεν είναι παρά το αποτέλεσμα μιας ασυνείδητης κατευθυνόμενης σκέψης - ελεγχόμενης –από τις δυνάμεις της αντίδρασης και της οπισθοδρόμησης με κάθε αθέμιτο τρόπο – μέσα ενημέρωσης, κοινωνικός φασισμός,  τεχνητή διαμόρφωση της κοινής γνώμης, ΦΟΒΟΣ κ.λ.π.

Η Αστρολογία γενικά μιλώντας, είναι η επιστήμη του  χειρισμού των δυνάμεων που κατακλύζουν ΄΄το χώρο ΄΄ σαν οντότητα, δίνοντας τη Γνώση μέσω της παρατήρησης, της έρευνας, της εμπειρίας  ,ενώ χρησιμοποιείται σαν διαγνωστική μέθοδος από εκπροσώπους της κλασσικής και εναλλακτικής ιατρικής, θεραπευτές, ως βασικό πλαίσιο ολοκληρωμένης  έρευνας της Ατομικότητας.

Όλα όσα αναφέρθηκαν μέχρι εδώ , δεν είχαν ως στόχο να αποδείξουν την αλήθεια της αστρολογίας. Κάτι τέτοιο επαφίεται στην κρίση και την διορατικότητα του καθ’ενός . Ο σκοπός είναι να δειχθούν οι βασικές αλήθειες για τον τρόπο που κατανοούμε και αντιμετωπίζουμε τη ζωή. Υπάρχουν δρόμοι πολύ διαφορετικοί από αυτούς που διδαχθήκαμε ή συνηθίζουμε να ακολουθούμε. Υφίστανται  απεριόριστα σύμπαντα - και συνεχώς δημιουργούνται- εξίσου πραγματικά, πάνω στα οποία είναι δυνατόν να απλώσει την πραγματική της ακτινοβολία η ανθρώπινη συνείδηση. Είναι κάτι που μπορεί να γίνει, αρκεί η ιδέα της πολύμορφης πραγματικότητας να γίνει κατανοητή μέσω της καλλιέργειας του νου -επιστημονικά. 

Σε αυτή την καλλιέργεια στοχεύει κάθε σύστημα εσωτερικής εκπαίδευσης και φυσικά η Εσωτερική Αστρολογία.

Η αρχαία Σοφία διδάσκει πως το εκδηλωμένο σύμπαν είναι μια γιγάντια οντότητα, την οποία αποκαλούμε χώρο. Η Εσωτερική Αστρολογία ασχολείται με τις αλληλεπιδράσεις των δυνάμεων που συνθέτουν τη δομή αυτής της οντότητας και την τελική τους αποτύπωση στον πλανήτη μας με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τα βασίλεια που εξελίσσονται πάνω του - το ορυκτό ,φυτικό, ζωικό ,ανθρώπινο.

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να τονιστεί πως εκείνη που αποκαλούμε γενέθλια –εξωτερική  αστρολογία έχει τη μικρότερη σημασία , καθώς ο βασικός στόχος του συστήματος είναι η κατανόηση και η εναρμόνιση του ανθρώπινου πλάσματος με όλα τα βασίλεια της φύσης και κατ’επέκταση με το σύμπαν που το περιβάλλει.

Η γενέθλια αστρολογία μπορεί ,ίσως ,να περιγράψει το γενικό χαρακτήρα της προσωπικότητας , αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε μια πόλωση του νου στις κατώτερες και πλέον υλικές όψεις της ατομιστικής και όχι ατομικής του έκφρασης.

 Όπως τόνισε και ο Παράκελσος   « για να κατανοηθεί η αληθινή έννοια της αστρολογίας  είναι απαραίτητο να αντιληφθούμε  την εσωτερική σχέση και ταυτότητα του Μικρόκοσμου με το Μακρόκοσμο, καθώς και τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση .

 Όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος είναι εν δυνάμει  παρούσες στον άνθρωπο και στο σώμα του  και όλα τα ανθρώπινα όργανα δεν είναι τίποτε άλλο από παράγωγα και αντανακλάσεις των δυνάμεων της φύσης»  .

 Όλο το Εσωτερικό σύστημα  στηρίζεται στο αστρολογικό αρχέτυπο.

Θεωρώντας σαν βασικές τις επιδράσεις του Ηλιακού ζωδίου ,του Ωροσκόπου, και την θέση της Σελήνης σαν φορέα του Κάρμα, επικεντρώνεται στον ανατέλλοντα πλανήτη  προκειμένου να ανακαλύψει τα ιδιαίτερα στοιχεία που καθορίζουν την έκφραση της ψυχής. Ο ανατέλλων πλανήτης είναι το άστρο της ατομικότητας και καθορίζει την πραγματική ηλικία και τις δυνατότητες της ψυχής. 

Προτείνεται ο διαλογισμός πάνω στα σύμβολα , μυθολογικά ή θρησκευτικά που αναδύονται από το ιδιαίτερο αρχέτυπο κάθε σημείου του Ζωδιακού, καθώς υπάρχουν τρία διαφορετικά επίπεδα πλανητικής διακυβέρνησης :

–ένα εξωτερικό ,στο οποίο ανταποκρίνεται ο μέσος άνθρωπος και τα υπο-ανθρώπινα βασίλεια,

-ένα εσωτερικό , στο οποίο ανταποκρίνονται οι μαθητές και

–ένα ιεραρχικό το οποίο αφορά στις Ιεραρχίες και τους Δασκάλους.

 Ο διαλογισμός πάνω στα στοιχεία του χάρτη αναπτύσει τις λανθάνουσες ψυχικές όψεις  οι οποίες μπορούν να επιφέρουν εξισορρόπηση και αρμονία σε μια ενσαρκωμένη ύπαρξη.

Παρόλο που το γενικό πλαίσιο ακούγεται σχετικά απλό, εντούτοις πρόκειται για ένα αρκετά περίπλοκο και αυστηρά ακριβές σύστημα , στο οποίο ο μαθητής ξεδιπλώνει σταδιακά της δυνατότητες της ψυχής του, ενώ είναι απολύτως απαραίτητη η ενδελεχής μελέτη της εσωτερικής γνώσης. 

Κουραστικό , ίσως , για τις αδρανείς τάσεις μας, όμως η εσωτερική μας γνώση δεν κερδίζεται με την αδράνεια , καθώς είναι απεριόριστη  η γνώση που ξεδιπλώνεται, δίνοντας ουσιαστικά στην Αστρολογία την έννοια ενός αυθύπαρκτου συστήματος εσωτερικής διδασκαλίας.

Η Εσωτερική Αστρολογία είναι ό,τι πιο Επιστημονικό στον τομέα της εσωτερικής εκπαίδευσης και κατανόησης της συμπαντικής μη λογικής αλληλουχίας.

 Η κατανόηση του μη λογικού είναι επιτακτική ανάγκη για την ανθρωπότητα , καθώς καταρρέει σταδιακά η λογική εικόνα που χτίσαμε για τον κόσμο και σε αυτό έχει πολλά να προσφέρει η σοβαρή ενασχόληση με την αρχαία Τέχνη.

Η αστρολογία είναι η γέφυρα που Ενώνει την επιστήμη και την θρησκεία.

 Η αστρολογία είναι η επιστήμη που η αρχική της ομορφιά και αλήθεια πρέπει να αποκατασταθούν, προκειμένου ο κόσμος να αποκτήσει μια αληθινή προοπτική , μια ορθότερη και ακριβέστερη εκτίμηση του θείου Σχεδίου.

 Η αστρολογία ,αυτή την εποχή , αποτελεί , ουσιαστικά ,την πιο αγνή παρουσίαση της αποκρυφιστικής αλήθειας στον κόσμο ,διότι πρόκειται για την επιστήμη που ασχολείται με εκείνες τις ρυθμιστικές και διέπουσες ενέργειες και δυνάμεις οι οποίες επενεργούν και επιδρούν σε ολόκληρη τη διάσταση του χώρου καθώς και σε κάθε τι μέσα του.

Όταν κατανοήσουμε αυτό το γεγονός και αντιληφθούμε σαφέστερα τις πηγές εκείνων των ενεργειών και κατανοήσουμε με ακρίβεια τη φύση της διάστασης του χώρου, θα δούμε τότε έναν πολύ πιο πλατύ και ταυτόχρονα πιο στενά συνδεδεμένο ορίζοντα.

Θα κατανοήσουμε τις σχέσεις ανάμεσα στις ατομικές, τις πλανητικές , τις συστημικές και τις κοσμικές οντότητες, και τότε θα αρχίσουμε να ζούμε επιστημονικά.