ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ :Αθλος 6ος

ΑΘΛΟΣ 6ος

« Η ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΙΠΠΟΛΥΤΗΣ»
αντιστοιχία με Παρθένο [22  Αυγούστου -21 Σεπτεμβρίου]

Ο ΜΥΘΟΣ

Κι έπειτα ο Λόγος ακούστηκε : « Σήκω Ηρακλή και πέρασε μέσα από την Έκτη Πύλη.»

Πάνω στις παραλίες της Μαύρης θάλασσας κατοικούσε η μεγάλη βασίλισσα ‘Ιππολύτη, που βασίλευε σ’ όλες τις γυναίκες του μετέπειτα γνωστού κόσμου.  Ήταν οι υποτελείς της και οι γενναίοι πολεμιστές της. Μέσα στο βασίλειό της δεν υπήρχε κανένας άνδρας. Μόνο γυναίκες.

Μέσα στο Ναό της Σελήνης προσκυνούσαν κάθε μέρα και πρόσφεραν τις θυσίες τους στον Άρη, τον θεό του πολέμου. Μέσα στο Ναό περίμεναν να μιλήσει η βασίλισσα τους ,που στεκόταν πάνω στα σκαλοπάτια ενός υψηλού βωμού, φορώντας τη ζώνη, που της έδωσε η Αφροδίτη, η θεά της Αγάπης. Η ζώνη ήταν σύμβολο ενότητας, που κατάκτησαν ύστερα από αγώνες, σύμβολο της Μητρότητας, και του Ιερού Παιδίου ,προς το οποίο στράφηκε με ειλικρίνεια πάσα η ανθρώπινη ψυχή.

«Ο λόγος εκφωνήθηκε » είπε η Ιππολύτη. « Είναι στο δρόμο, έρχεται ένας πολεμιστής που το όνομά του είναι Ηρακλής. Σε αυτόν πρέπει να παραδώσω τη ζώνη που φορώ. Πρέπει να υπακούσουμε στο Λόγο ,Αμαζώνες ή πρέπει να πολεμήσουμε τον  λόγο του Θεού; »

Και καθώς οι Αμαζώνες άκουγαν με προσοχή, αντήχησε ξανά μια φωνή, λέγοντας πως ο πολεμιστής ήταν εκεί, περιμένοντας να πάρει την ιερή ζώνη της φιλοπόλεμης βασίλισσας.

Η Ιππολύτη βάδισε προς το μέρος του, αλλά ο Ηρακλής πολέμησε και αγωνίστηκε μαζί της και δεν πρόσεξε τους ωραίους λόγους που εκείνη προσπάθησε να του πει. Άρπαξε τη ζώνη, χωρίς να καταλάβει ότι ήταν έτοιμη να του την προσφέρει ως δώρο-σύμβολο της ενότητας και αγάπης, της θυσίας και πίστεως.  Απέσπασε τη ζώνη και την σκότωσε, εκείνη που του χάριζε ό,τι είχε ζητήσει.

Και καθώς στεκόταν δίπλα στη 

βασίλισσα που πέθαινε, έντρομος, άκουσε τον Δάσκαλο να λέει: « Γιατί σκοτώνεις εκείνο που σου χρειάζεται, τον πλησίον σου και αγαπητό; Γιατί σκοτώνεις εκείνον που αγαπάς, που σου έδωσε ωραία δώρα, τον φύλακα εκείνου που μπορεί να γίνει; Την μητέρα του Ιερού Παιδίου; Πάλι σημειώνουμε ένα λάθος σου. Πάλι δεν κατάλαβες. Εξιλεώσου πριν ξαναζητήσεις να με αντιμετωπίσεις. »

 Σιωπή ακολούθησε, και ο Ηρακλής σφίγγοντας τη ζώνη στο στήθος του, ζήτησε το δρόμο προς το σπίτι του, αφήνοντας τις γυναίκες περίλυπες, χωρίς αρχηγό και αγάπη. Ήλθε πάλι στις ακτές της Μεγάλης θάλασσας .  

                         

Κοντά στη βραχώδη ακτή, είδε ένα τέρας του βυθού να κρατά στα σαγόνια του την δύστυχη  Ήσιόνη. Πρόθυμα ώρμησε να την βοηθήσει, αλλά ήταν πολύ αργά. Εξαφανίστηκε μέσα στον οισοφάγο του θαλασσινού τέρατος ,που ήταν σαν σπηλιά, και είχε φοβερή φήμη.

Ξεχνώντας όμως τον εαυτό του, αντιμετώπισε τα κύματα, και έφθασε το τέρας, που ανοίγοντας το στόμα του, στράφηκε προς τον άνθρωπο με άγρια επιθετικότητα και βαρύ μουγκρητό. Ο Ηρακλής όρμησε μέσα στο κατακόκκινο αυλάκι του λαιμού του ,ζητώντας την Ήσιόνη, την βρήκε μέσα στην κοιλία του κήτους, την άρπαξε με το αριστερό του χέρι, ενώ το σπαθί του έσκαβε το δρόμο για να την βγάλει από την κοιλία του δράκοντα και να την φέρει στο φώς της ημέρας.

Και την έσωσε, αντισταθμίζοντας έτσι την προηγούμενη θανατηφόρα πράξη του. Γιατί τέτοια είναι η ζωή – μια πράξη θανάτου, μια πράξη ζωής-με αυτό τον τρόπο οι άνθρωποι διδάσκονται σοφία, ισορροπία.

Ο Ηρακλής ξαναπέρασε μέσα από την έκτη Πύλη, και ο Δάσκαλος μίλησε: «Ο έκτος άθλος τελείωσε. Σκότωσες εκείνο που σε αγαπούσε , που χωρίς να ξέρει και χωρίς να γνωρίζει σου έδωσε την αγάπη και τη δύναμη που χρειαζόσουνα. Έσωσες εκείνο που χρειαζόσουν και έτσι πάλι τα δυο είναι ένα. Ξανά συλλογίσου τους δρόμους της ζωής και σκέψου τους δρόμους του θανάτου. Πήγαινε να ξεκουραστείς Υιέ μου »

ΕΙΣΑΓΩΓΗ : Σε όλες τις μεγάλες παγκόσμιες θρησκείες εμφανίζεται η Παρθένος Μητέρα και αυτό μπορεί να το αποδείξει μια μελέτη οποιουδήποτε βιβλίου σχετικά με τη συγκριτική των θρησκειών .

Η ίδια η λέξη, είναι μια κληρονομική μεταβίβαση και παραφθορά μια αρχαίας ρίζας της Ατλαντίδας,για την αρχή της μητέρας σε εκείνους τους χρόνους. Αυτή η Παρθένος ήταν ο θεμελιωτής της μητριαρχίας, που επικρατούσε τότε στον πολιτισμό και υπάρχουν μαρτυρίες σε διαφόρους μύθους και παραδόσεις και έφθασαν σε εμάς αφορώντας την Λίλιθ, την τελευταία Παρθένο Θεά των Ατλάντιων εποχών. Η ίδια σκέψη υπάρχει στις περιγραφές των αρχαίων Αμαζόνων που τη βασίλισσά του νίκησε ο Ηρακλής , αρπάζοντας από αυτή αυτό που ζητούσε.

Τρείς από αυτές είναι η Εύα, η  Ίσις, και η Μαρία. Έχουν ιδιαίτερη σημασία, γιατί ενσωματώνουν το συμβολισμό ολόκληρης της φύσης της μορφής, που όταν ολοκληρωθεί και δρα σαν ένα συνολικό πρόσωπο την αποκαλούμε προσωπικότητα.

Αυτή η προσωπικότητα (στο μέτρο που αφορά την ανθρωπότητα )είναι η ανεπτυγμένη έκφραση της τρίτης όψης της θειότητας –του Αγίου Πνεύματος, η ενεργός νοημοσύνη και η αρχή που γαλουχεί το σύμπαν.

Η Εύα είναι το σύμβολο της νοητικής φύσης ,και του νου που έλκεται από την επιθυμία  της γνώσης που πρέπει να αποκτηθεί μέσα από την εμπειρία της ενσάρκωσης. Συνεπώς πήρε το μήλο της γνώσης από το φίδι της ύλης και εγκαινίασε το μακροχρόνιο ανθρώπινο επιχείρημα του πειραματισμού, της εμπειρίας και της έκφρασης που εγκαινιάστηκε –νοητικά μιλώντας- στην Αρία εποχή μας.

Η Ίσις συμβολίζει την ίδια έκφραση πάνω στο συναισθηματικό ή αστρικό πεδίο. Η Εύα δεν έχει κανένα παιδί στην αγκαλιά της. Το σπέρμα της Χριστικής ζωής είναι προς το παρόν πολύ μικρό. για να κάνει αισθητή την παρουσία του. Η ενελικτική  διαδικασία είναι ακόμη πολύ σφιχτή. Αλλά στην Ίσιδα προσεγγίζεται το μεσαίο σημείο. Η επιθυμία όλων των εθνών έγινε και συνεπώς η ‘Ισις συμβολίζει στα αρχαία ζωδιακά τη γονιμότητα, τη μητρότητα, και στέκει σαν φύλακας του παιδιού Χριστός – Χριστικής συνείδησης. .

Η Μαρία μεταφέρει τη διαδικασία στο φυσικό πεδίο ή τόπο της ενσάρκωσης, και εκεί γεννά το παιδί Χριστός.

Σε αυτές τις τρείς Παρθένους και τις τρείς Μητέρες του Χριστού, έχετε την ιστορία  του σχηματισμού και της λειτουργίας των τριών  όψεων της προσωπικότητας μέσα από τις οποίες πρέπει να εκφραστεί ο Χριστός.

Το ίδιο το ζώδιο της Παρθένου συμβολίζει τη σύνθεση  των τριών θηλυκών όψεων –Εύας, Ίσιδας, Μαρίας. Αυτή είναι η Παρθένος Μητέρα που προσφέρει εκείνο που χρειάζεται για την νοητική, συναισθηματική και φυσική έκφραση της κρυμμένης αλλά πάντα παρούσας θειότητας.

Επομένως η Παρθένος είναι ο αντίθετος πόλος του πνεύματος ,αντιπροσωπεύει κοσμικά τον αρνητικό πόλο στο θετικό πνεύμα και συμβολίζει τη σχέση αυτών των δύο, αφού έχουν έλθει σε επαφή μαζί αρχικά στον Κριό και έχουν προκαλέσει μια αναγνωρισμένη δυαδικότητα στους Διδύμους.

Έχουμε μιλήσει για τους δύο δρόμους που προχωρούν γύρω από το Ζωδιακό. Τον συνηθισμένο δρόμο - για τον συνηθισμένο άνθρωπο -από τον Κριό στον Ταύρο μέσα από τους Ιχθείς.                                                                                 

Και τον εσωτερικό –για τους αναζητητές και μαθητές-από τον Κριό στους Ιχθείς μέσα από τον Ταύρο. Αυτοί αναφέρονται στην ανθρώπινη εξέλιξη.

Αλλά στον μεγαλύτερο κύκλο που αφορά το μαζικό κίνημα πνεύματος –ύλης και όχι στην ανάπτυξη της προσωπικότητας ,η κίνηση γίνεται από τον Κριό στους Ιχθείς μέσα από τον Ταύρο.  

Εδώ κρύβεται όλη η αλήθεια για το μυστικό του « προπατορικού αμαρτήματος» .Σε κάποιο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης συνέβη ένας εσφαλμένος προσανατολισμός και η ανθρώπινη οικογένεια προχώρησε –σαν ένα όλο –ενάντια στον τρέχοντα κανονικό ζωδιακό, και μόνο στην ατραπό της μαθητείας επιτυγχάνεται ο σωστός προσανατολισμός και η ανθρωπότητα μεταστρέφεται στον ορθό ρυθμό της προόδου.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ:

Στον άθλο αυτό ,ο Ηρακλής αντιμετώπισε έναν εχθρό « διαφορετικού είδους». Είναι ενδιαφέρον ότι οι δύο άθλοι, που ενήργησε κακώς, αν και τελικά κέρδισε, ήταν με τα πολικά του αντίθετα -τα θηλυκά.

Στον άθλο του Κριού, η νίκη των ανθρωποφάγων φοράδων, έφούσκωσε τόσο πολύ το εγώ του που άφησε τις φοράδες στον Άβδηρο –προσωπικότητά του, ώστε το αποτέλεσμα να είναι η απόδρασή του και η ανάγκη να επαναληφθεί ο άθλος , « Ο Άβδηρος όμως κείται νεκρός».

Στον άθλο της Παρθένου, σκότωσε τη βασίλισσα των Αμαζώνων, αν και του πρόσφερε τη ζώνη, και έπειτα έπρεπε να ελευθερώσει μια άλλη κόρη, την Ήσιόνη,  από την κοιλιά του κήτους, για να συμψηφίσει την ζωή που χωρίς να υπάρχει λόγος είχε αφαιρέσει.

Έτσι ο πόλεμος των δύο φύλων έχει αρχαία προέλευση και είναι σύμφυτος στην δυαδικότητα της ανθρωπότητας και στο Ηλιακό σύστημα. Το γεγονός αυτό μαρτυρούν έντονα τα δικαστήρια των διαζυγίων .

Ποιό ήταν λοιπόν το λάθος της Ιππολύτης; Ίσως το ότι πρόσφερε στον Ηρακλή τη ζώνη της ενότητας -που της έδωσε η Αφροδίτη- διότι της είχαν πει πως έτσι διέταξε ο Λόγος και όχι διότι η ίδια αισθανόταν την ενότητα;  Μήπως το έκανε αναγκαστικά και όχι από αγάπη και γι΄αυτό πέθανε;

Γιατί οι Αμαζόνες έκαναν ετήσια εξόρμηση προς τον κόσμο των ανδρών;       

Ήταν για να πολεμήσουν εναντίον τους ή για να ζητήσουν ένωση , για την οποία δεν υπήρχε διάθεση;                                                                                               

Ήταν για να ζητήσουν νέα μέλη λόγω της έλλειψης ανδρών στον κόσμο τους; Ο σκόπιμος πόλεμος μεταξύ των φύλων τώρα βρίσκεται στον κολοφώνα του.

Όλα αυτά  φαίνεται να περιλαμβάνονται στον μύθο του άθλου της Παρθένου. Ο Δάσκαλος είπε «γιατί σκότωσες τη μητέρα του ιερού παιδίου ; Πάλι δεν κατάλαβες.»                                                                                                                  

Πράξη θανάτου και πράξη αγάπης. Ο Ηρακλής ελευθέρωσε την Ησιόνη .

Ο Αμαζώνες λάτρευαν επίσης τη Σελήνη (τη μορφή ) και τον Άρη το θεό του πολέμου –κυβερνήτη του Κριού...Επίσης δεν καταλάβαιναν το αληθινό λειτούργημά τους, γιατί η Μαρία απεικονίζεται με τη Σελήνη κάτω από τα πόδια  Της και στην αγκαλιά έχοντας εκείνον που πρέπει να είναι γνωστός ως ο Πρίγκηπας της Ειρήνης.

Η Παρθένος ονομάζεται επίσης «η Θεά των Δύο Δρόμων » Γιατί το στοιχείο της Αγίας Μητέρας συμβολίζει τη Ύλη, καθώς και τον φύλακα της Χριστικής ζωής .                                                                                                                                

Είναι το έκτο ζωδιακό σημείο, καθώς ο αριθμός της δραστηριότητας στο φυσικό Πεδίο ονομάζεται αριθμός του θηρίου.                                                                        

Αυτό πραγματικά σημαίνει , πως η Παρθένος είναι σύμβολο τριπλότητας (τριαδικότητας) -6 επί του φυσικού πεδίου, 6 επί του συναισθηματικού, 6 επί του νοητικού , ήτοι 666 συνολικώς.

 Ας θυμηθούμε πως ο Λέων είναι ο βασιλιάς των θηρίων και  το έμφυτο φτάνει τελικά στο σημείο αυτό την ανακυκλούμενη προσωπικότητα .                                                    

Στην Παρθένο όμως , που έχει γίνει το πρώτο βήμα προς την πνευματικότητα, η ψυχή αποκαλείται ο Υιός του Νού, και η Παρθένος εξωτερικά κυβερνάται από τον Ερμή , που φέρνει την δράση του νου.

Συνεπώς « Η Ύλη είναι ο φορέας για την εκδήλωση της ψυχής σε αυτόν τον σπειροειδή κύκλο, και η ψυχή είναι ο φορέας σε έναν ανώτερο κύκλο του σπειροειδούς για την εκδήλωση του πνεύματος .                                                                 

Αυτά είναι η Τριάς , συντεθειμένη από την Ζωή ,που τα διαπερνά όλα.»                                             

Η κακή χρήση της ουσίας και η εκπόρνευση της  ύλης για πονηρούς σκοπούς αποτελούν αμάρτημα εναντίον του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο αμάρτημα του Ηρακλή, που διέπραξε στο σημείο της Παρθένου .Δεν κατάλαβε ότι η βασίλισσα των Αμαζόνων έπρεπε να λυτρωθεί από την ενότητα και να μην σκοτωθεί. 

Μετά την ατομικοποίηση στον Λέοντα, γίνεται το πρώτο βήμα στην Παρθένο προς την ένωση πνεύματος και Ύλης.                                                                               

Είναι η υποταγή της μορφής Ζωής στην θέληση του ενοικούντος Χριστού -Σοφίας

 ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ:   ΠΑΡΘΕΝΟΣ

Παραδοσιακός Κυβερνήτης - Ερμής (4η Ακτίνα)
Εσωτερικός Κυβερνήτης - Σελήνη (4η Ακτίνα) που κρύβει τον Ήφαιστο
Ιεραρχικός Κυβερνήτης - Δίας (2η Ακτίνα)

Το ζώδιο της Παρθένου είναι από τα πιο σημαντικά στο ζωδιακό, γιατί ο συμβολισμός του αφορά ολόκληρο τον σκοπό της εξελικτικής διαδικασίας η οποία πρέπει να προστατεύσει, να αναθρέψει και τελικά να αποκαλύψει την κρυμμένη πνευματική πραγματικότητα.

Αυτή την καλύπτει κάθε μορφή, αλλά η ανθρώπινη μορφή είναι εξοπλισμένη και κατάλληλη να την εκδηλώσει με διαφορετικό τρόπο από οποιαδήποτε άλλη έκφραση της θεότητας και να κάνει έτσι χειροπιαστό και αντικειμενικό εκείνο  που είχε ως σκοπό ολόκληρη η δημιουργική διαδικασία.

Ο Δίδυμοι και η Παρθένος συνδέονται στενά , μέσω του εξωτερικού κυβερνήτη Ερμή ,αλλά οι Δίδυμοι παρουσιάζουν τα ζεύγη των αντιθέτων –ψυχή και σώμα- σαν δύο ξεχωριστές οντότητες, ενώ στην Παρθένο αναμειγνύονται και έχουν υπέρτατη σπουδαιότητα η μία στην άλλη.                                          

Η μητέρα προστατεύει το σπέρμα της Χριστικής ζωής.                                                         

Η ύλη φυλά, περιποιείται και γαλουχεί την κρυμμένη ψυχή.

Ο βασικός τόνος που ενσωματώνει με τη μεγαλύτερη ακρίβεια την αλήθεια σχετικά με την αποστολή της Παρθένου είναι  «ο Χριστός μέσα μας, η ελπίδα της δόξας .» Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρος ή επαρκής ορισμός γι΄αυτόν από αυτό το σύμβολο. Ας το έχετε στο νου σας σε όλη τη διάρκεια της συζήτησής μας για το έκτο ζώδιο του ζωδιακού ή το έβδομο αν κάποιος το εξετάζει από τον αντίστροφο τροχό.

Οι κυβερνήτες αυτού του ζωδίου είναι τρείς :

1.  Ο Ερμής , παραδοσιακός κυβερνήτης , υποδηλώνει την ευμετάβλητη ενέργεια του Υιού του νοός, την ψυχή. Εναλλάσσεται με τον Ήλιο και συμβολίζει τον μεσολαβητή, τον ενδιάμεσο, ανάμεσα στον Πατέρα και την Μητέρα, ανάμεσα στο Πνεύμα και την ‘Υλη, και το αποτέλεσμα της ένωσης αυτών των δύο.

2.  Η Σελήνη (κρύβει τον Ήφαιστο) .                                                                                     

Ως εσωτερικός κυβερνήτης και ενέργεια της 4^ης ακτίνας εκφράζει την ενέργεια της 1^ης ακτίνας που εκδηλώνεται μέσα από τον Ήφαιστο.                                                         

Η Σελήνη κυβερνά την μορφή , ο Ήφαιστος την Θέληση ,συνεπώς ο εσωτερικός κυβερνήτης είναι η θέληση του Θεού που εκδηλώνεται με τη μεσολάβηση της μορφής.                                                                                                        

Ας θυμηθούμε την Ιππολύτη : «Πρέπει να υπακούσουμε στο Λόγο ,Αμαζoνες ή πρέπει να πολεμήσουμε τον  λόγο του Θεού; »

3. Ο Δίας ως ιεραρχικός κυβερνήτης, της δεύτερης Δημιουργικής Ιεραρχίας, αυτής των Θείων Δομητών της πλανητικής μας εκδήλωσης.

Μέσα από αυτούς τους τρείς κυβερνήτες διαχύνεται η ενέργεια της 4^ης ακτίνας που κυβερνά τον νου μέσα από τον Ερμή και τη φυσική μορφή μέσα από την Σελήνη , ενώ η ενέργεια της 2^ης ακτίνας που ενσωματώνει την αγάπη του Θεού, έρχονται σε εκδήλωση και κάνουν τον άνθρωπο αυτό που είναι.

Χρησιμοποιεί τον νου –Ερμής,

τη συναισθηματική φύση ,αγάπη –Δίας

 και το φυσικό σώμα –Σελήνη ή εσωτερική θέληση  για σκοπούς θείας έκφρασης και εκδήλωσης.

Το έργο του Ερμή έχει φέρει την ανθρωπότητα στο τωρινό σημείο εξέλιξης πάνω στην ατραπό της προπαρασκευής. Στην  Παρθένο , ο Ερμής φτάνει στην πλήρη του δύναμη γιατί η Παρθένος είναι νοημοσύνη και ο κρυμμένος Χριστός είναι σοφία  ή αγνός λόγος.

Η ενέργεια του Ηφαίστου -αυτή της Θέλησης-που κάνει δυναμικά αισθητή την παρουσία της, και αυτό εξηγεί τον αγώνα πάνω στον πλανήτη ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν θέληση –εγωιστική και φιλόδοξη- και  σε αυτούς που έχουν καλή θέληση και επιθυμούν το καλό του συνόλου.  

Όταν η ανθρωπότητα θα είναι πλήρως αφυπνισμένη στις πνευματικές και όχι υλικές δυνατότητες ,το έργο του Δια θα οδηγήσει την ανθρώπινη οικογένεια στους δρόμους της  ειρήνης και της προόδου.

Η Παρθένος συμβολίζει τα βάθη, το σκοτάδι, την ησυχία και τη ζεστασιά.  Είναι η κοιλάδα της βαθιάς εμπειρίας όπου τα μυστικά ανακαλύπτονται και τελικά "έρχονται στο φως".                                                                           

Είναι ο τόπος των αργών, ήρεμων, και όμως πανίσχυρων κρίσεων και περιοδικών αναπτύξεων που συμβαίνουν στο σκοτάδι και όμως οδηγούν στο φως...

Η Παρθένος συμβολίζει τη "μήτρα του χρόνου" όπου το σχέδιο του Θεού (το μυστήριο και το μυστικό των αιώνων) ωριμάζει αργά και - με πόνο και με δυσκολία και μέσα από αγώνα και διαμάχη - έρχεται σε εκδήλωση στο τέλος της εντεταλμένης ώρας.

Συλλογιστείτε πάνω στην ομορφιά αυτής της σύνθεσης και διδασκαλίας, και γνωρίστε ότι εσείς οι ίδιοι έχετε πει τον πρώτο λόγο , όταν κατεβήκατε , σε ένα πολύ μακρινό παρελθόν , μέσα στη μήτρα του χρόνου και του διαστήματος. Τώρα ήλθε η ώρα, αν το επιλέξετε, να διακηρύξετε την ταυτότητά σας και με τις δυο θείες όψεις- την ύλη και το Πνεύμα, τη μητέρα και το Χριστό.

Αλλάζοντας τον κυβερνήτη

Για τους Παρθένους η μετάβαση από τον Ερμή στη Σελήνη απαιτεί μία διαδικασία όπως  με αυτή των Διδύμων, αλλά πιο εσωτερική.

Ζητούμενο για τους Παρθένους είναι η άμβλυνση της οξύτητας της κριτικής τους ικανότητας. Αυτό που γνωρίζουν να κάνουν οι Παρθένοι είναι να εντοπίζουν λάθη, αυτό όμως που δυσκολεύονται να κάνουν είναι να καθοδηγήσουν τους άλλους πώς να διορθώσουν αυτά τα λάθη.

 Η καθοδήγηση δεν είναι μόνο ζήτημα καταγραφής, αλλά περιέχει και τον παράγοντα της Στοργής..Το νήπιο «ακούει» τη μητέρα του όχι επειδή αντιλαμβάνεται τι του λέει, αλλά γιατί νιώθει την άνευ όρων αποδοχή της και θεωρεί εξ’ αυτού ότι εκείνη γνωρίζει καλύτερα. Η δε μητέρα έχει πάντα ξεκαθαρισμένο μέσα της ότι υψηλότερη αξία έχει η Στοργή από την υπόδειξη του σφάλματος.

Όπως λέει και ο μύθος του Ηρακλή για την Ιππολύτη, προσπαθώντας ο Ηρακλής να σώσει τη ζώνη, σκοτώνει κατά λάθος την Ιππολύτη.

Αυτό το λάθος που υποδηλώνει στη σύγχρονη αστρολογία και ο Χείρωνας (και που μοιάζει με το λάθος του Κριού, όπου εμπλέκεται επίσης έμμεσα η Παρθένος) δείχνει το δρόμο που πρέπει να πάρει και η Παρθένος για να μπει στο δρόμο της μαθητείας.

Η τήρηση των κανόνων και η «καθαρότητα» των μεθόδων (αλλά και η προσωπική υγιεινή ακόμα) δεν γίνεται για να γίνεται. Γίνεται για κάποιο στόχο. Και ποιος είναι αυτός; Όταν χρειαστεί η Παρθένος να φιλοξενήσει μέσα της το «Σκοπό» να είναι έτοιμη.                                                                                                       

Και ποιος είναι ο Σκοπός; Μπορεί να είναι ο άντρας της, μπορεί το παιδί της, μπορεί ένας Σκοπός που να αφορά όλους.

Ζητούμενο όμως της Παρθένου είναι να προετοιμάσει το δρόμο, ώστε το περιβάλλον και ο κόσμος να είναι «έτοιμος» για τον «ερχομό» του εκάστοτε Κυρίου. Και για να γίνει αυτό δεν απαιτείται μόνο η τήρηση κανόνων, αλλά κυρίως η δημιουργία «φωλιάς» και ετοιμότητας συναισθηματικής που να «υποδεχθεί» αυτόν τον κύριο.

Η Παρθένος λοιπόν περνάει στη φάση της μαθητείας όταν αρχίσει πέρα από τους αυστηρούς κανόνες του Ερμή να δίνει έμφαση και στο συναισθηματικό υπόβαθρο της κατάστασης.

Να βλέπει το δέντρο χωρίς να χάνει το δάσος (που είναι το να κρατηθεί η «φωλιά» ενωμένη).

Να είναι χρήσιμη, χωρίς να είναι διαλυτική.

Να είναι ακριβής, χωρίς να είναι σκληρή.

Να είναι δίκαιη, χωρίς να είναι απότομη.